Η Γ’ Λυκείου γράφει για το Ολοκαύτωμα:

Το σχολείο μας τίμησε σήμερα, 27 Ιανουαρίου, την παγκόσμια ημέρα μνήμης θυμάτων του Ολοκαυτώματος που αποτελεί μια από τις πιο μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Παρουσιάστηκε η κτηνωδία των Ναζί που εξόντωσαν 6.000.000 Εβραιους και άλλες μειονότητες. Οι μαθητές συνειδητοποίησαν ότι αυτά δεν είναι απλώς αριθμοί, αλλά αφορούν ανθρώπους  με όνειρα, οικογένειες και ζωές που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν, καθώς αφανίστηκαν μέσα από ενα σύστημα βίας, μίσους και απανθρωπιάς.

Επιπλέον, τα παιδιά παρατήρησαν και σχολίασαν εικόνες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ουρές ανθρώπων που βάδιζαν προς τον θάνατο, μάτια παιδιών που έχασαν την αθωότητα τους και κατέγραψαν σε φύλλα εργασίας τα συναισθήματα τους. Όλοι συνειδητοποίησαν ότι η σιωπή αυτών των θυμάτων ηχεί εκκωφαντικά και υπενθυμίζει τη φρίκη που μπορεί να γεννηθεί, όταν ο φανατισμός στραγγαλίζει τη λογική.

Το Ολοκαύτωμα μας διδάσκει τη σημασία του σεβασμού προς τη διαφορετικότητα. Είναι ένα κάλεσμα για εγρήγορση, για καταδίκη της μισαλλοδοξίας! Είναι μια κραυγή για δικαιοσύνη και μνήμη.

Σε μια εποχή έντονου ρατσισμού και διακρίσεων, η νέα γενιά δεν πρέπει να επιτρέψει στη λήθη να αδρανοποιήσει την αντίσταση κάθε ανθρώπου απέναντι στην αδικία και την απανθρωπιά. Το ποτέ ξανά ας είναι σύνθημα των αγώνων της για ειρήνη, δικαιοσύνη, συναδέλφωση.

Ποίημα για το Ολοκαύτωμα από τις μαθήτριες της Γ’ Λυκείου

Μνήμη και φως

Μια σκιά στον χρόνο,φωνές σβηστές,

ψυχές που χάθηκαν στις σιωπές.

Να θυμόμαστε πάντα,ποτέ ξανά,

για την ανθρωπότητα μια δεύτερη αρχή μπροστά.

Συλλογικό ποίημα  της Β’ Λυκείου

Μες στο Ολοκαύτωμα, εκεί,

όπως στα λέω,

χάνονται άνθρωποι πολλοί

δίχως αιτία και αφορμή.

 

Οι άνθρωποι όλοι είναι ίσοι

και ρωτάω το γιατί

να έρθουν οι Ναζί

να τους κλέψουν τη ζωή!

Το ημερολόγιο ενός κυνηγημένου από το καθεστώς των Ναζί

της Παρασκευής Κ. της Β’ Γυμνασίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

ακόμα εδώ! Ακόμα μια ίδια ημέρα για εμάς που μένουμε τώρα εδώ. Όχι, επειδή το θέλουμε. Αναγκάστηκαμε. Περιμένουμε όμως αυτή τη μέρα, τη μέρα που θα φωτίσει ο ήλιος την καμένη μας καρδιά. Τη μέρα που θα πέσει το τελευταίο δάκρυ.

Τον γυρισμό στην πατρίδα περιμένουμε. Δεν είμαστε μετανάστες. Δεν ξεχνάμε. Είμαστε σε άλλο τόπο αλλά δεν ξεχνάμε αυτούς που έμειναν πίσω, αυτούς που βασανίζονται, που σκοτώνονται, που καίγονται. Το χώμα ποτισμένο με αίμα. Εμείς κρατάμε φυλαγμένα τα δάκρυά μας, να το ποτίσουμε, όταν επιστρέψουμε.

Τα αυτιά μας δεν ακούνε αλλά η ψυχή μας ουρλιάζει. Κλαίει με λυγμούς. Χιλιάδες θύματα, πόλεμος… Ποιος τα θέλει όλα αυτά; Εμείς,πάντως, όχι!