Το δώρο της Σελήνης

Παραμύθι της Μαρίας Σ. της Β’ Λυκείου με αφορμή το μάθημα «Φιλοσοφία».

Κάποτε, πολύ παλιά, όταν οι άνθρωποι δεν είχαν φτάσει ακόμα στη Σελήνη, αυτή ήταν ζωντανή και μιλούσε στα αστέρια. Κάθε βράδυ τα αστέρια συγκεντρώνονταν γύρω της και εκείνη τους διηγούνταν ιστορίες για τη Γη.

Μια νύχτα η Σελήνη κοίταξε λυπημένα τον γαλάζιο πλανήτη και είπε: «Τι θαυμάσια πλάσματα που ζουν εκεί! Όμως, δε με κοιτάζουν πια με αγάπη. Με βλέπουν σαν πέτρα και σιωπή». Τα αστέρια λυπήθηκαν για τη Σελήνη και αποφάσισαν να της χαρίσουν ένα δώρο, ένα παιδί από φως, το οποίο θα έστελναν στη γη, για να θυμίσει στους ανθρώπους τη μαγεία του ουρανού.

Το παιδί γεννήθηκε από αχτίδες και σκόνη του σύμπαντος. Κατέβηκε στη γη σαν ένας φωτεινός μετεωρίτης και περπάτησε ανάμεσα στους ανθρώπους. Από όπου περνούσε, οι άνθρωποι σήκωναν το βλέμμα και κοιτούσαν ξανά προς τη Σελήνη. Τραγουδούσαν γι’ αυτήν, της έγραφαν ποίηματα και έκαναν ευχές κάτω από το φως της.

Η Σελήνη ένιωσε ξανά ζωντανή. Το φως της έγινε πιο λαμπερό από ποτέ και η σιωπή της γέμισε με ψιθύρους των ονείρων και των ανθρώπων.

Από τότε, κάθε φορά που η Σελήνη γεμίζει και φωτίζει τον ουρανό, ψιθυρίζει απαλά:«Σας βλέπω και με βλέπετε και εσείς». Και το παιδί από φως κρύφτηκε πίσω από τις σκιές. Όμως, κάθε τόσο επιστρέφει κάνοντας ένα αστέρι να πέφτει στον ουρανό.