Βρισκόμαστε στην καρδιά της άνοιξης και προ των πυλών του καλοκαιριού. Εποχές υπέροχες, που όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, τις έχουμε συνδυάσει με στιγμές χαλάρωσης και ξεκούρασης.

Τι συμβαίνει όμως όταν ένα έντομο (μέλισσα, σφήκα) προσπαθεί να μας «χαλάσει» τις όμορφες αυτές στιγμές; Ας δούμε τη χημεία που κρύβεται στα τσιμπήματα των εντόμων και μερικά χημικά κόλπα για να τα αντιμετωπίσουμε.

Το τσίμπημα των εντόμων αποτελεί αμυντικό σύστημα για αυτά και στηρίζεται στην έκκριση δηλητηρίου που περιέχουν είτε οξέα είτε βάσεις. Πιο συγκεκριμένα το δηλητήριο της μέλισσας έχει όξινες ιδιότητες ενώ της σφήκας βασικές ή αλκαλικές ιδιότητες. Η αντιμετώπιση του τσιμπήματος των δύο αυτών εντόμων στηρίζεται στην «απενεργοποίηση» του οξέος ή της βάσεως. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω μίας αντίδρασης εξουδετέρωσης. Γενικά σε μία αντίδραση εξουδετέρωσης αντιδρά ένα οξύ με μία βάση και παράγεται κάποιο άλας και νερό.

Έτσι όταν μας τσιμπήσει μία μέλισσα, που το δηλητήριό της όπως είπαμε έχει όξινες ιδιότητες, βάζουμε στο σημείο του τσιμπήματος είτε αμμωνία είτε μαγειρική σόδα, που είναι βάσεις. Αντίθετα, αν δεχτούμε τσίμπημα από σφήκα, που το δηλητήριό της έχει αλκαλικές ιδιότητες, βάζουμε ξύδι ή λεμόνι, που περιέχουν οξέα (οξικό, κιτρικό) και εξουδετερώνουν το δηλητήριο.