Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ «ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ» – Υπεύθυνη καθηγήτρια εικαστικών, Ολυμπιάδα κελαϊδή.
Οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου Σερίφου εργάστηκαν αυθόρμητα , υπεύθυνα και με περισσή σοβαρότητα στη διάρκεια δύο μηνών ώστε να ολοκληρωθεί η πρωτότυπη ιδέα ανασύνθεσης των μορφών της εμβληματικής « Γκουέρνικας» του Πικάσο.
Οι μορφές της Γκουέρνικα δημιουργήθηκαν με τα πιο ευτελή υλικά όπως , χαρτόκουτες, κιμωλίες και κάρβουνο με σκοπό να φορεθούν από τα παιδιά, συνδυάζοντας κατά κάποιο τρόπο το θέατρο μαριονέτας και αυτό του θεάτρου σκιών και να κινηθούν μέσα στο χώρο ανασυνθέτοντας την δική τους Γκουέρνικα.
Ως υπεύθυνη καθηγήτρια ευχαριστώ θερμά τους φίλους μου, Χάρη και Κώστα του «ART LABOR» που τόσο πρόθυμα μπήκαν στην διαδικασία να επεξεργαστούν το ερασιτεχνικό βίντεό μας.
Η «ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ» του Πικάσο.
Τo 1936, λίγο πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αρχίζει ο πρόδρομός του, ο εμφύλιος πόλεμος της Ισπανίας.
Ο φασίστας στρατηγός Φράνκο, με τη βοήθεια του Χίτλερ, προσπαθεί να καταπνίξει τη νεαρή Ισπανική δημοκρατία. Και πράγματι το καταφέρνουν. Την πνίγουν στο αίμα. Τα αεροπλάνα του Χίτλερ βομβαρδίζουν αδιάκριτα τον άμαχο πληθυσμό. Ένα μικρό χωριό –ἡ Γκουέρνικα– θα νιώσει βαθύ τον πόνο από τις βόμβες τους.
Κατά το βομβαρδισμό του χωριού αυτού το οποίο δεν εξυπηρετούσε, κανένα στρατιωτικό σκοπό, σκοτώθηκαν περισσότερο παιδιά και γυναίκες, και μ’ αυτήν την πράξη έχουμε την πρώτη δολοφονία παιδιών που γνώρισε ὁ νεότερος πολιτισμένος κόσμος. Και αυτό έδειξε με σαφήνεια και με απόλυτη καθαρότητα το πρόσωπο της φασιστικής θύελλας που επερχόταν.
Ο πίνακας ζωγραφικής «Γκουέρνικα» έχει την αφετηρία του στην παραγγελία της Ισπανικής δημοκρατικής κυβέρνησης για ένα έργο κατάλληλο να αντιπροσωπεύει την αγωνιζόμενη Ισπανία στη διεθνή έκθεση του Παρισιού το 1937, και πήρε τον τίτλο του από την καταστροφή του μικρού χωριού από τους χιτλερικούς αεροπόρους.
ΟΠικάσο, βαθιά δημοκρατικός, επηρεασμένος από τη φρίκη του πολέμου, ζωγραφίζει με θέμα την «ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ» ένα έργο μνημειακών διαστάσεων, ύψος 3,5 μέτρα και πλάτος 7,5 μέτρα.
Στο έργο φαίνεται πεντακάθαρα η τάση του Πικάσο για ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ – ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ της μορφής και των αντικειμένων, προκειμένου μ’ αυτό να εκφράσει καλύτερα την αγωνία και τη φρίκη των ανθρώπων μπροστά στο θάνατο.
Για τον ίδιο λόγο θα χρησιμοποιήσει και σκούρα χρώματα, τόνους του μαύρου, του άσπρου και του γκρι.
Φιγούρες – Δημιουργίες των μαθητών
