Συναντηθήκαμε και πάλι στο χώρο της σχολικής μας βιβλιοθήκης για να διαβάσουμε και να συζητήσουμε το άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών: «Ανθρωποι-στόματα» από την Μαριαλένα Σπυροπούλου (Ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια)
Το άρθρο:
«Κυρία μου, μη σπρώχνετε, είναι έγκυος η κοπέλα», είπε η γυναίκα που στεκόταν στην ουρά προσπαθώντας να προστατεύσει μια 9 μηνών έγκυο, η οποία σπρωχνόταν άγαρμπα από μια άλλη πίσω της. «Ναι, αλλά και εγώ είμαι ηλικιωμένη», ανταπαντά εκείνη.
«Ξέρεις, εμείς είμαστε και οι δύο δημόσιοι υπάλληλοι, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μας έχουν κόψει τους μισθούς», λέει ο γείτονας στον διαχειριστή του, για να δικαιολογηθεί που αδυνατεί να πληρώσει στην ώρα τους τα κοινόχρηστα. «Ρε φίλε, τι μου λες», απαντά ο διαχειριστής, «εγώ είμαι άνεργος ενάμιση χρόνο και η γυναίκα μου είναι με μειωμένο ωράριο», λέει εκείνος κλείνοντας τη συζήτηση.
Ενας γνωστός προσπαθεί να μου δικαιολογηθεί για το ότι υπήρξε αναίτια αγενής. «Εγώ δεν είμαι συνήθως έτσι, αλλά ξέρεις τι ευθύνες έχω στο κεφάλι μου… Δεν είμαι σαν τους περισσότερους, εγώ σκέφτομαι και όταν κοιμάμαι», θεωρώντας ότι είναι ο μοναδικός σε όλη τη χώρα που έχει έγνοιες που τον κρατούν ξάγρυπνο.
Είμαι σίγουρη ότι όλοι μας έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις όπου θεωρούμε ότι πληττόμαστε πιο πολύ από τους άλλους. Οτι υπήρξαμε άτυχοι σε αυτή την κρίση και ότι δικαιούμασταν περισσότερα. Οτι βιώνουμε μια εσωτερική ανάγκη να μας μεταχειριστούν διαφορετικά, καλύτερα, να μας αφήσουν χώρο να περάσουμε, να μας μιλήσουν καλύτερα, να μας αντιμετωπίσουν διαφορετικά ή με μεγαλύτερη επιείκεια, επειδή πιεζόμαστε. Επειδή αλλιώς τα είχαμε υπολογίσει. Επειδή χάσαμε χρήματα, δουλειές, κοινωνική θέση. Επειδή μας πρόδωσε ο εαυτός μας, η χώρα, το κράτος, η κοινωνία.
Τι σημαίνει, όμως, να πιέζεται κάποιος; Και γιατί αυτή η πίεση εκδηλώνεται με επιθετικότητα προς τον άλλον; Τι σημαίνει κάποιος να μην αντέχει να περιμένει στην ουρά και να χάνει την ανθρωπιά του ή να θυμίζει στους άλλους πόσο άγρυπνος μένει με τη σκέψη του υπονοώντας ότι όλοι οι άλλοι καλοπερνούν;
Οπου και να σταθώ βλέπω γύρω μου ανθρώπους-στόματα. Ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε αίσθηση του μέτρου, της υπομονής, της ψυχραιμίας και γκρινιάζουν σαν το ατάιστο βρέφος που επιθυμεί να ταϊστεί πρώτο και καλύτερο.
Με την αίσθηση της απόγνωσης και της παντοδυναμίας γυρνάμε γύρω από έναν «μαστό» που δεν έχει πια γάλα, και αυτό μας απογοητεύει. Και ενώ θα έπρεπε να είμαστε πιο ώριμοι από ένα βρέφος να αντέξουμε τη ματαίωση και ίσως να στραφούμε μέσα μας για λύσεις, στρεφόμαστε εναντίον του διπλανού στόματος, του μαστού που στέρεψε, σιχτιρίζοντας ταυτόχρονα από ενοχή και την ανάγκη μας που δεν καλύφθηκε. Πώς να γλυκάνει αυτή η ανάγκη και από ανάγκη να μη μετατραπεί σε εχθρότητα; Πώς να συμφιλιωθούμε με τη σκέψη ότι όλοι οι άνθρωποι τα ίδια θέλουμε και τα ίδια λίγο-πολύ έχουμε ανάγκη; Με ποιο τρόπο θα αντιληφθούμε ότι ακόμα και οι κοινές ελλείψεις μάς ενώνουν και δεν μας διχάζουν; Οτι στην εποχή που ζούμε, οι συγκρίσεις πάντα βάζουν σε χειρότερη μοίρα αυτόν που τολμά να τις κάνει. Γιατί βλέπει αυτό που θέλει, με τον τρόπο που το θέλει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι έχουν τα δίκια τους. Και η ηλικιωμένη κυρία δεν μπορεί να στέκεται όρθια. Και ο μισθωτός έχει δίκιο, και ο αγενής. Πώς διαχειριζόμαστε όμως το δίκιο μας; Αυτό είναι το θέμα. Πώς το μοιραζόμαστε; Αντί να προσπαθούμε να κερδίσουμε κάτι ελάχιστο σε κοινωνικό επίπεδο κάνοντας τον άλλον να μας λυπηθεί, γιατί δεν δείχνουμε εμείς ότι συμπάσχουμε με τον άλλο;
Το ζήτημα με αυτή την ιστορία του χειρότερου και του έχοντος μεγαλύτερη ανάγκη είναι ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Και τώρα πρέπει αυτό το βαρέλι να το γεμίσουμε, γιατί είναι το μοναδικό σωσίβιό μας στη θάλασσα. Αντί, λοιπόν, να υπενθυμίζουμε στον άλλον σε πόσο δύσκολη θέση είμαστε, το οποίο προφανώς είναι πραγματικότητα, ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας στο αίτημα του άλλου και ας παραμείνουμε άνθρωποι. Ισως μέσα από αυτή την οδό ταϊστούμε συναισθηματικά ο ένας από τον άλλον, από τη στιγμή που ο κρατικός «μαστός» στέρεψε.
Αλλωστε, και οι πλούσιοι δεν είναι απαραίτητα χαρούμενοι. Υπάρχει μια ταινία στον ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’70, που προμήνυε την εποχή που ακολούθησε, με τίτλο «Αναζήτηση», όπου η Ελενα Ναθαναήλ λέει με στόμφο στη φίλη της «γι΄ αυτό είμαστε δυστυχισμένοι, επειδή είμαστε πολύ πλούσιοι».
Επίσης, σας παραπέμπω σε μια εκπληκτική σκηνή των Monty Python’s στην ταινία «Flying Circus» (Ιπτάμενο τσίρκο), όπου διάφοροι επιχειρηματίες, στην προσπάθειά τους να συγκινήσουν για το δράμα της καταγωγής τους, κάνουν αγώνα σύγκρισης για το ποιος πέρασε πιο δύσκολα στη ζωή του, φέρνοντας τον έναν να γεννήθηκε στον δρόμο και τον άλλο σε χαρτόκουτο. Ευτυχώς πάντα το δράμα χωρίζεται από το χιούμορ με μια λεπτή γραμμή.
http://www.efsyn.gr/?p=138704
Κάτω από : Χωρίς κατηγορία | Με ετικέτα: "Άνθρωποι-στόματα", Άρθρο, εκδρομές, Εφημερίδα, Εφημερίδα των συντακτών, Μαριαλένα Σπυροπούλου, σχολική χρονιά 2013-2014
Αφήστε μια απάντηση