Η Μονή βρίσκεται στην κεντρική Εύβοια και συγκεκριμένα στις ΝΔ προσβάσεις της οροσειράς Δίρφυος προς την Πυξαριά και σε ύψος 285μ μέσα σε μια απέραντη πευκοθάλασσα η οποία δυστυχώς έχει υποστεί τις συνέπειες μιας πρόσφατης σχετικά πυρκαγιάς. Βρίσκεται 7 χλμ βόρεια των Ψαχνών και 15 χλμ από τη Χαλκίδα. Η πρόσβαση στην μονή είναι άνετη και γίνεται μέσω ασφαλτοστρωμένου δρόμου ο οποίος διέρχεται από τον οικισμό Μακρυμάλλη. Η μονή γιορτάζει στις 15 Αυγούστου και στις 23 Αυγούστου οπότε συγκεντρώνει μεγάλο πλήθος προσκυνητών από την γύρω περιοχή και την Χαλκίδα. Πριν φθάσουμε στη μονή μετά το χωριό Μακρυμάλλη, ατενίζουμε ένα μεγάλο μαρμάρινο σταυρό στην κορυφή μιας απότομης έξαρσης των βράχων. Στην θέση αυτή όπως διηγούνται οι μοναχές, βρέθηκε η ιερή εικόνα της Παναγίας.
Ο Γιάγκος Τσαούσης γράφει στην “Ευβοϊκή Εγκυκλοπαίδεια” : Το καθολικό της μονής, που είναι μονόκλιτο κεραμοσκεπές, με πρόναο και με μικρό ιερό, είναι νεότερο κτίσμα στα θεμέλια βυζαντινού ναού. Το τέμπλο είναι και αυτό νεότερο, οι δε εικόνες του των θυρόφυλλων ανάγονται στο 1882. Μία εικόνα εικάζεται ότι είναι μία από τις 70 που ιστόρησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Στο εσωτερικό του είναι απλό, αγιογράφητο και εκτός από τον ξυλόγλυπτο θρόνο, δεν έχει τίποτα το σημαντικό. Μία από τις πλευρές του Καθολικού είναι κατάλοιπο του Βυζαντινού ναού, αφού στο ιερό, κάτω από τα ασβεστώματά του σώζονται Βυζαντινές τοιχογραφίες. Μέσα σε λειψανοθήκες φυλάσσονται τα λείψανα του Αγίου, η τίμια κάρα της οσιομάρτυρος Παρασκευής και άλλων Αγίων.
Η εικόνα της Κοίμησης της Θεοτόκου της Μακρυμάλλης ονομάζεται και “Παναγιά Βλαχιώτισσα”, γιατί σύμφωνα με την τοπική παράδοση, έφευγε από την εκκλησία της Παναγίας της Βλαχιάς και παρουσιαζόταν θαυματουργικά στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο σταυρός στη Μακρυμάλλη. Την ξανάφερναν πάλι στη Βλαχιά, αλλά την ξανάβρισκαν και πάλι στην ίδια θέση του σταυρού. Το θαύμα επαναλήφθηκε αρκετές φορές με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να κτίσουν το μοναστήρι.
Πολλές εκδοχές υπάρχουν για την προέλευση του ονόματος της μονής. Η πρώτη μας αναφέρει, ότι έλαβε το όνομά της από τον πρώτο ηγούμενό της, που ονομαζόταν Μακρυμάλλης.
Σύμφωνα με την δεύτερη εκδοχή η ονομασία προήλθε από εικόνα της Θεοτόκου, που υπήρχε στον παλιό βυζαντινό ναό και εικονιζόταν με μακριά μαλλιά. Στα αρχεία της, άλλωστε, αναγράφεται ότι τα ιερά σκεύη ανήκουν στην “Παναγία τη Μακρυμάλλησα”.
Υπάρχει και τρίτη εκδοχή: Η εικόνα της Παναγίας βρέθηκε στη θέση που είναι ο μαρμάρινος σταυρός από τους βοσκούς της περιοχής.
Κατά τον 17ο αιώνα η μονή βρισκόταν σε μεγάλη ακμή. Ήταν κάτοχος μεγάλης ακίνητης περιουσίας και είχε πολλά αφιερώματα και δωρεές. Το 1828 είχε 42 μοναχούς, αριθμό μεγάλο. Αυτό μαρτυρεί ότι η μονή είχε μεγάλη ιστορία και ζωή πολλών αιώνων.
Από το 1950 η μονή μετατράπηκε σε γυναικεία. Υπό την ηγουμενία της Τιμοθέας Κουτρουμπά άρχισε να προοδεύει αλματωδώς, με αποτέλεσμα τη σημερινή της ακμή. Λειτουργεί και εργαστήριο εργαλείων, με τους οποίους υφαίνονται περίφημα υφαντά. Ανατολικά της μονής και σε απόσταση 150 μ υπάρχει και το παρεκκλήσι των Αγίων Ταξιαρχών, που ανεγέρθηκε το 1958.
Πηγές:
- Καλέμης, Αλέξανδρος. Οι μονές και τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Εύβοιας. Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Εύβοιας.
Κάτω από : Χωρίς κατηγορία | Με ετικέτα: Μακρυμάλλης, Μονή, Πληροφορίες για τον Τόπο μας
Αφήστε μια απάντηση