Ιωάννα Καλογήρου
«Ο κύριος χαρακτήρας, ένα αγόρι από φτωχικό υπόβαθρο, μεταναστεύει με την οικογένεια του στην Ελλάδα και βιώνει σε έντονο βαθμό τον φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό. Με την πάροδο τον χρόνων, και έπειτα από πολλά γράμματα στον Θεό 
εκφράζοντας τον πόνο του, παρουσιάζεται ως Έλληνας και επιδιώκει την αποδοχή των υπολοίπων, πετυχαίνοντας τον στόχο του. Όταν δε, αποκαλύπτει την πραγματική του ταυτότητα, ενήλικος και πετυχημένος συγγραφέας, ο κόσμος δεν αντιδρά αρνητικά, διότι έχει συνειδητοποιήσει πως είναι ο ίδιος άνδρας.
Το συγκεκριμένο βιβλίο, με γρήγορο και ευχάριστο τρόπο, δίνει έμμεσα τροφή για σκέψη στον αναγνώστη: Ποιος ο λόγος ύπαρξης του ρατσισμού, σε οποιαδήποτε μορφή;
Γιατί ένα μικρό παιδί να βασανίζεται από τους ανθρώπους ενώ ο Θεός μας έπλασε ίσους; Ερωτήματα απλά που στην πραγματικότητα είναι σπουδαία και αποτελούν σημαντικά προβλήματα που δεν έχουν αντιμετωπιστεί ακόμα.
Ο τρόπος γραφής δεν κουράζει ούτε περιέχει περίπλοκες εκφράσεις. Ένα βιβλίο για τον καθένα, μικρό ή μεγάλο και για παιδιά που συνήθως δεν τους αρέσει να διαβάζουν. Το πρόβλημα όμως δεν αποτελεί το γεγονός ότι δεν αρέσει σε κάποια παιδιά να διαβάζουν βιβλία, απλώς δεν έχει βρεθεί ακόμα το κατάλληλο, αυτό που θα τους συναρπάσει και θα τους εντυπωσιάσει. Γιατί η λέξη βιβλίο, μπορεί να είναι συνώνυμο του σχολείου και του διαβάσματος, η μαγεία του παρόλα αυτά βρίσκεται στο συνδυασμό της καλής διάθεσης και προθυμίας του ατόμου και της ιστορίας που εξελίσσεται στο βιβλίο. Μπορεί στο τέλος της ανάγνωσης να αποδειχτεί βαρετό ή εκπληκτικά ενδιαφέρον. Αν δεν δοκιμάσουμε πρώτα, δεν θα μάθουμε ποτέ…»
Φωτεινή Πιπικίου
«Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ από το βιβλίο «Ένα παιδί δύο πατρίδες» ήταν ότι το παιδάκι έγραφε ένα ημερολόγιο. Αυτά τα κομμάτια που έγραφε το παιδί στο ημερολόγιο για τον θεό ήταν από τα πιο ωραία κομμάτια του βιβλίου παράλληλα και τα πιο συγκινητικά….»
Ραφαέλα Συκοβάρη
“…λόγω οικονομικών προβλημάτων, ήρθε στην Ελλάδα ως μετανάστης. Τα παιδιά στο σχολείο τον περιθωριοποίησαν εξαιτίας της καταγωγής του. Η μόνη του διέξοδος ήταν το να εκφράζει τα συναισθήματά του και τις απορίες του, γράφοντας γράμματα στο Θεό. Αργότερα η οικογένειά του θέλοντας να γίνει αποδεκτή από το νέο κοινωνικό περιβάλλον, άλλαξε το επίθετο και τα ονόματα όλων των μελών της. Λίγα χρόνια μετά, όταν ο Φερίτ μεγάλωσε, αποκάλυψε την αληθινή του ταυτότητα νιώθοντας περήφανος για τον εαυτό του και την καταγωγή του.
Η ιστόρία αυτή όπως και η αληθινή ιστορία της Ρόζα Παρκς δεν μπορούν παρά να μας ευαισθητοποιήσουν και να αφυπνίσουν την αντίδρασή μας σε κάθε είδους διάκριση.”
Κάτω από : Δραστηριότητες, Η Βιβλιοθήκη
Αφήστε μια απάντηση