Αυτό που με βοήθησε, κι ακόμη με βοηθάει, είναι το διάβασμα, το καλό βιβλίο. Διάβαζα όχι επειδή έπρεπε, αλλά επειδή το γούσταρα πολύ – κι ακόμη το γουστάρω (ίσως επειδή χάρη στο διάβασμα μπορούσα και μπορώ να ταξιδεύω αλλού, να αποκωδικοποιώ τους ανθρώπους, να φοβάμαι λιγότερο…).
Κάπως έτσι άρχισα να γράφω και… «τα δικά μου» (την πρώτη ιστορία που έγραψα ποτέ, γύρω στα εφτά ήμουν, την ξαναδούλεψα, ενήλικη πια, κι έγινε βιβλίο εικονογραφημένο: Το δέντρο που είχε φτερά). Οι εκθέσεις μου έκαναν τον γύρο του σχολείου κι αργότερα και άλλων σχολείων. Οι συμμαθητές μου έφερναν τις δικές τους να τους τις διορθώσω και το καταδιασκέδαζα– ήμουν μια ιδιότυπη σταρ! 😉
Η πρώτη μου (ανεπίσημη) δουλειά ήταν να επιμελούμαι, να «στρώνω» κείμενα που έστελναν παιδιά σε μια παιδική τηλεοπτική εκπομπή. Κι η πρώτη επίσημη διάκριση ήρθε εκεί στα δέκα μου σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό διηγήματος. Θεωρούσα αυτονόητο, λοιπόν, βαθιά στο μυαλό και στην καρδούλα μου ότι θα γινόμουν συγγραφέας! Αλλά όταν το ξεστόμισα: «μα αυτό δεν είναι “επάγγελμα” … δεν μπορείς να ζήσεις από αυτό!» μου είπαν. Απόρησα αλλά… δεν έδωσα παραπάνω σημασία.
Κατά τα άλλα, νομίζω πως… μια χαρά παιδί ήμουν: πήγαινα στο ωδείο και στα αγγλικά, έπαιζα στους δρόμους (και ποδόσφαιρο), έβλεπα τηλεόραση, πήγαινα κινηματογράφο, σκάρωνα πλάκες…
Μέχρι που στο Λύκειο μου ανακοινώθηκε η θλιβερή «διάγνωση» των φιλολόγων: αν ήθελα να περάσω στις πανελλήνιες στο μάθημα της έκθεσης… κομμένη η λογοτεχνία – καλά, για την ποίηση δεν το συζητούσαμε καν! Το ύφος μου ήταν πολύ ιδιαίτερο, προσωπικό, πολύ «λογοτεχνικό» – και δεν υπήρχε περίπτωση «φυσικά» να περάσω το μάθημα της έκθεσης! Κλάμα, θρήνος κι οδυρμός. (Με θυμάμαι να κοιτάζω τα βιβλία στη βιβλιοθήκη… σαν να ήμουν πρωτόπλαστος που κοιτούσε τους απαγορευμένους καρπούς στο δέντρο της γνώσης στον Παράδεισο). Φυσικά, όπως κι η Εύα, δεν αντιστάθηκα για καιρό στον «πειρασμό» και ξανάρχισα να διαβάζω πεζογραφία και ποίηση… Παράδεισος! (Αν δεν υπήρχαν εκείνα τα βιβλία, μεταξύ μας, δεν ξέρω αν θα έβγαινα «αλώβητη» από τη σκληρή μου εφηβεία).
Τελικά πέρασα στις εξετάσεις, σπούδασα θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και παράλληλα δούλευα (ως μπαργούμαν, ενδύτρια, βοηθός σκηνοθέτη, επιμελήτρια προγραμμάτων σε θέατρα). Κι άρχισα δειλά να σκηνοθετώ κιόλας και να μεταφράζω θεατρικά έργα. Πριν καν πάρω το πτυχίο στα χέρια μου, την έκανα στο Λονδίνο για μεταπτυχιακές σπουδές στις παραστατικές τέχνες, στο υπέροχο The Central School of speech and drama. Πολύ ζόρικα ήταν… αλλά και όμορφα. Διάβασμα (απίστευτα πολύ), παραστάσεις, εκθέσεις, μοναξιά, έρωτες. Κι εκεί ξανάρχισα να γράφω!
Έμεινα για δυο χρόνια ακόμη δουλεύοντας, ως σερβιτόρα στην pub της γειτονιάς, πωλήτρια σε μαγαζί της Oxford street, ως tutor θεάτρου σε σχολές και σχολεία, ως συν-σκηνοθέτις σε διάφορα θεατρικά σχήματα, ως μεταφράστρια.
Ο νόστος με έφερε πίσω στα πάτρια εδάφη, όπου και εργάστηκα ως θεατρολόγος σε σχολεία (δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια) κι αργότερα σε ΙΕΚ και ΚΕΕ, ως βοηθός σκηνοθέτη σε θέατρο και κινηματογράφο, ενώ παράλληλα σκηνοθετούσα δικές μου παραστάσεις. Κατά καιρούς εργάστηκα ως υπεύθυνη οργάνωσης καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, μουσικών-θεατρικών θεαμάτων και παράλληλα σε μετάφραση, προσαρμογή διαλόγων, σε επιμέλεια ή/και σύνθεση κειμένων (θέατρο, φεστιβάλ, τηλεόραση).
To 1999 (συν)ίδρυσα την Oμάδα θεάματος η Άλλη πλευρά και το 2006 (μαζί με τον συνθέτη Χρήστο Αλεξόπουλο) την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Puzzlemusik.
Φυσικά συνέχιζα να γράφω «τα δικά μου» και επίσημα ως συγγραφέας ξεκίνησα από το θέατρο – το πρώτο μου έργο, Η μυστική συνταγή της Φραντσέσκα Ντρίμερ, βραβεύτηκε στον 1ο διαγωνισμό συγγραφής για νέους θεατρικούς συγγραφείς (2001). Και κάπως έτσι το παιδικό όνειρο-επιθυμία άρχισε να γίνεται πραγματικότητα (ήμουν επίσημα «συγγραφέας!»).
Ιδιαίτερα όταν την άνοιξη του 2004 κρατούσα στα χέρια μου φρεσκοτυπωμένους τους Ονειροφύλακες, Εκδόσεις Πατάκη – το «πρώτο μου παιδί» που αγάπησαν τόσο οι αναγνώστες, αλλά είχε και την καλή τύχη να τιμηθεί με Κρατικό βραβείο (με πρόεδρο της επιτροπής τον Ευγένιο Τριβιζά!).
Βέβαια κάθε αρχή και δύσκολη, δε λένε; (Αλήθεια λένε). Αλλά αφού είχε γίνει η αρχή…
Ακολούθησαν κι άλλα θεατρικά έργα κι άλλες διακρίσεις. Το 2009 εκδόθηκε, από τις Εκδόσεις Πατάκη, το Τότε που κρύψαμε έναν άγγελο (κι αυτό το «παιδί μου» αγαπήθηκε και διακρίθηκε: Βραβείο παιδικού βιβλίου για μεγάλα παιδιά και νέους 2010 – Κρατικό βραβείο για τη θεατρική εκδοχή του).
(Στο μεταξύ, παντρεύτηκα τον νεανικό μου έρωτα κι αγαπημένο μου μουσικό, και… να που έχω γίνει και μαμά δύο αγοριών – τα πιο όμορφα βραβεία μου!)
Γράφω επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Είναι ο τρόπος μου, όχι μόνο να εκφράζομαι, αλλά βασικά να επικοινωνώ με τους άλλους γύρω μου. Να μοιράζομαι όσα με απασχολούν και όσα πιστεύω: την ομορφιά της διαφορετικότητας, τη γοητεία των παιδικών μας χρόνων, την ανάγκη για δικαιοσύνη, κοινωνική ισότητα, τη μοναδικότητα της ανθρώπινης ζωής∙ την ανάγκη που έχουμε όλοι μας να ακούμε και να λέμε όμορφες, με τέχνη ειπωμένες, ανθρώπινες ιστορίες. Την ανάγκη να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους.
Μ’ αρέσει να πατάω γερά στη γη και ταυτόχρονα να πετάω στον ουρανό. Να κυνηγάω τα όνειρά μου –όσο απλά και μικρά κι αν είναι– να μη φοβάμαι, να τολμώ, να αγαπάω, να μοιράζομαι, να ελπίζω, να πέφτω, να σηκώνομαι, να συνεχίζω, να προχωράω…
Γι’ αυτό εξακολουθώ να διαβάζω και φυσικά… να γράφω! Πού ξέρεις… όταν «μεγαλώσω κι άλλο», η συγγραφή μπορεί να γίνει, εκτός από εργασία, και… το «επάγγελμά μου» 😉
Κάτω από : Αγγελική Δαρλάση, συγγραφείς στο σχολείο μας | Με ετικέτα: Α. Δαρλάση, Συγγραφείς στο σχολείο μας
