Γυμνάσιο Πέλλας

• Αρχική σελίδα
• ΑΡΧΕΙΟ Σχ. Εφημερίδας CoolSchool
• Σύλλογος Διδασκόντων 2023-24

Μιλάμε για Γέφυρες Συμφιλίωσης – Δημοτικό Σχολείο Πέλλας

8 Μαρτίου 2020 από ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΛΛΑΣ

Είναι ενθαρρυντικό που οι σχολικές μονάδες επιμένουν να επανέρχονται στη διαχείριση  των διαπροσωπικών σχέσεων με απώτερο στόχο να εξαλειφθεί η όποια μορφή βίας εμφανίζεται ανάμεσα στους μαθητές, που στην ακραία μορφή της διαιωνίζει φαινόμενα bullying στο σχολείο.

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά του Bullying, το Δημοτικό Πέλλας διοργάνωσε μία ενημερωτική εκδήλωση για τους μαθητές, τους δασκάλους, τους γονείς, όπου οι μαθητές του τμήματος Β1 με συνοδό καθηγητή τον Χατζή Δημήτρη παρευρεθήκαν εκπροσωπώντας το Γυμνάσιο Πέλλας. Όπως πάντα, στο δυναμικό των μαθητών συγκαταλέγονταν και δημοσιογράφοι της σχολικής μας εφημερίδας. Σ’ αυτήν την εκδήλωση την εφημερίδα μας εκπροσώπησαν οι μαθήτριες: Αφεντούλη Κασσιανή, Βλάχου φωτεινή, Βογιατζόγλου Αναστασία.

Την εκδήλωση  άνοιξε η εκπαιδευτικός του τμήματος ένταξης Αγγελική Σανάτσιου που μεταξύ άλλων ανέφερε τις μορφές βίας:

Λεκτική, Σωματική βία (όπου εντάσσεται και η καταστροφή των προσωπικών αντικειμένων του θύματος), κοινωνική βία (αποκλεισμός, απομόνωση κ.α.), ρατσιστική βία (διάδοση  αρνητικών σχολίων λόγω καταγωγής, οικονομικής κατάστασης, θρησκευτικών πεποιθήσεων κ.α.), σεξουαλική βία, ηλεκτρονική βία ( προώθηση υβριστικού υλικού με προσωπική επίθεση κ.α.). Στη συνέχεια παρουσιάστηκε το προφίλ του θύτη, όπου τονίστηκαν χαρακτηριστικά όπως έλλειψη ενσυναίσθησης, είναι χειριστικός, ναρκισσιστής κ.α. και ακολούθως το προφίλ του θύματος, το οπποίο συνήθως  είναι  άτομο ανασφαλές, αγχώδες, μοναχικό, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που ίσως άθελά του να προκαλεί με την εξωτερική του εμφάνιση κ.α. Φυσικά σε κάθε περιστατικό βίας δεν εμπλέκονται μόνο ο θύτης και το θύμα. Εμπλέκεται και οποιοσδήποτε το παρακολουθεί. Έτσι έγινε αναφορά και στο προφίλ του θεατή, που συνήθως παίρνουν το μέρος του θύτη, γελάνε και διασκεδάζουν με το γεγονός, δεν πιστεύουν πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση αν το αναφέρουν, θεωρούν πως το να το αναφέρουν σε κάποιον υπεύθυνο είναι «κάρφωμα». Ο θεατής οφείλει να κινηθεί με τρόπο ώστε να σταματήσει η βία. Στη συνέχεια τονίστηκε η εγρήγορση των γονέων. Ο κάθε γονιός οφείλει να παρατηρεί τις αλλαγές που συμβαίνουν στο παιδί του και να προσπαθεί να τις ερμηνεύσει, ώστε να παρέμβει γόνιμα σε περίπτωση που οι αλλαγές οφείλονται σε επαναλαμβανόμενο περιστατικό βίας. Η λύση σ’ αυτές τις περιπτώσεις προκύπτει με συνεργασία του σχολείου με το γονιό και τους εμπλεκόμενους μαθητές.

Από τη  μεριά μου: ΠΡΕΠΕΙ να μάθω να μιλάω. Να καταγγέλλω όσα συμβαίνουν. Να ΜΗΝ απαντώ με βία στη βία.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε η δύναμη των λέξεων. Με αφορμή το βιβλίο «Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε» της Verdick Elisabeth εστιάσαμε στη δυναμική των λέξεων. Έχουμε 24 γράμματα για να δημιουργήσουμε χιλιάδες λέξεις. Ας διαλέγουμε κάθε φορά τις πιο κατάλληλες ώστε να ενισχύσουμε τη θετικότητα, να αποδυναμώσουμε την ένταση και τον αρνητισμό, να καλλιεργήσουμε ευχάριστες και όμορφες παρέες και συνεργασίες.

Η σκυτάλη πέρασε στο τμήμα Ε2 με συντονίστρια δασκάλα την Μαριάννα Παγιανίδου που μάς παρουσίασαν με ένα βιωματικό δρώμενο τη ρωγμή που συμβαίνει στις ανθρώπινες σχέσεις όταν δημιουργηθούν συγκρούσεις, όταν θίγεται ή προσβάλλεται κάποιος κι έρχεται σε δύσκολη θέση. Πέντε μαθητές κρατούσαν μία κόλλα Α4. Η δασκάλα προέτρεψε τα παιδιά να τσαλακώσουν το χαρτί, όπως και έκαναν. Ακολούθως τούς ζήτησε να το ισιώσουν, να το επαναφέρουν στην αρχική του κατάσταση, λείο κι ατσαλάκωτο. Τα παιδιά το τέντωναν με προσοχή μην σκιστεί, το σιδέρωναν με την παλάμη τους.. μα το χαρτί εξακολουθούσε να έχει τα σημάδια του τσαλακώματος. Το συμπέρασμα είχε ήδη διατυπωθεί μέσα μας. Όσο κι αν οι μαθητές χάιδευαν το χαρτί, το αγαπούσαν, του ζητούσαν και συγνώμη, εκείνο δεν γινόταν λείο. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Όταν τους πληγώσουμε, δύσκολα μπορεί να επιστρέψει η Ψυχή τους στην αρχική της κατάσταση…. Θα μείνουν σημάδια.

Τα παιδιά απάντησαν με δύο υπέροχα τραγούδια και ο χώρος γέμισε δονήσεις θετικής παρέμβασης. Το ρεφρέν του πρώτου τραγουδιού ανέφερε «γέφυρες χτίζουμε, φράγματα σπάμε» και το συγκινητικό ήταν πως τα παιδιά που καθόντουσαν στο κοινό και παρακολουθούσαν την εκδήλωση ήξεραν τους στίχους, τραγουδούσαν συνοδεύοντας την ομάδα του Ε2 που ήταν στη σκηνή και επίσης με κινήσεις παντομίμας έφτιαχναν με τα χέρια τους γέφυρες και γκρέμιζαν φράγματα. Στη σκέψη μας ήχησε ένας αναστεναγμός «Γιατί να μην διοικούν τα παιδιά τον κόσμο!…»

Το δεύτερο τραγούδι ήταν το «Υπάρχουν χέρια» από τους Locomondo σε στίχους και μουσική Μάρκου Κούμαρη και όλη η αίθουσα εκδηλώσεων γέμισε από τους στίχους που τούς τραγουδούσαν τα παιδιά και αξίζει να μάς προβληματίσουν:

Υπάρχουν χέρια που φυτεύουν ένα δέντρο
και άλλα χέρια που του βάζουνε φωτιά
υπάρχουν χέρια που σαν πέσεις σε σηκώνουνε ξανά
σίγουρα θα ‘χεις συναντήσει δύο χέρια σαν κι αυτά

Υπάρχουν χέρια που πατάνε την σκανδάλη
και άλλα χέρια που προσφέρουν γιατρειά
υπάρχουν χέρια που χτυπάνε χέρια αλύπητα σκληρά
ίσως μια μέρα συναντήσεις δύο χέρια σαν κι αυτά

Υπάρχουν χέρια που έχουν μάθει να σου δίνουν
και άλλα χέρια που ζητάνε μοναχά
υπάρχουν χέρια που τις νύχτες σε χαϊδεύουν στοργικά
σίγουρα θα ‘χεις συναντήσει δύο χέρια σαν κι αυτά

Υπάρχουν χέρια που απ’ το άδικο έχουν σφίξει
έχουνε σφίξει και έχουν γίνει μια γροθιά
και μ’ άλλα χέρια έχουν σμίξει για να σβήσουν τη φωτιά
ίσως τα χέρια τα δικά μας να ‘ναι χέρια σαν κι αυτά

Βλέπω κι απόψε εδώ μέσα κάτι χέρια
χειροκροτάνε και μας δίνουνε χαρά
θα ‘θελα λίγο να σηκώσουμε τα χέρια μας ψηλά
να τραγουδήσουμε παρέα με δυο χέρια σαν κι αυτά

Έπειτα η Δ’ τάξη με υπεύθυνη δασκάλα την Δημητρούλα Τσαλκιτζή παρουσίασε μέσα από μία υποθετική ιστορία την οπτική μιας μαθήτριας με χαμηλή αυτοεκτίμηση που θυματοποιείται με κατακλείδα να μην ξεχνάμε να ζητάμε βοήθεια όταν δεν μπορούμε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε μία κατάσταση. Τα προβλήματα πάντα έχουν λύσεις, απλά κάποιες φορές χρειαζόμαστε κάποιον να μάς τις δείξει. Στο πλαίσιο αυτό αναφέρθηκε ο τετραψήφιος αριθμός από το χαμόγελο του παιδιού 1056.

Στη συνέχεια η διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου κ. Αναστασία Χανού ανέφερε πως το σχολικό περιβάλλον μπορεί να δράσει ως μηχανισμός πρόληψης απέναντι στη βία και μάς μίλησε για τις Γέφυρες Συμφιλίωσης και τον θεσμό της Διαμεσολάβησης. Τόνισε πως οι τιμωρίες δεν έχουν αποτέλεσμα σε θέματα διαπροσωπικών σχέσεων. Δεν τιμωρούμε ούτε στο σχολείο, ούτε στο σπίτι. Μικροί και  μεγάλοι χρειαζόμαστε γέφυρες επικοινωνίας και η προσπάθεια όλων μας στοχεύει σε ένα σχολείο και σε μία κοινωνία χωρίς βία. Έτσι σε κάθε ανάλογο συμβάν προτείνουμε ενέργειες συμφιλίωσης, στις οποίες εντάσσεται η διερεύνηση των γεγονότων , ο εντοπισμός των αιτιών, η συναισθηματική αποφόρτιση των εμπλεκομένων και η μεταξύ τους γεφύρωση, ώστε να λυθούν τα όποια προβλήματα επικοινωνίας. Οι άξονες δράσεις του σχολείου είναι δύο. Πρόληψη και αντιμετώπιση. Το κομμάτι της πρόληψης περιλαμβάνει ενημερωτικές ημερίδες των γονέων και κηδεμόνων, βιωματικές δράσεις για ενίσχυση της ενσυναίσθησης στα παιδιά, θέσπιση κανόνων που διέπουν τις σχέσεις των μελών της σχολικής κοινότητας, συνεργασία όλων για την τήρηση των κανόνων που η ίδια η ομάδα έχει ορίσει για τις διαπροσωπικές σχέσεις των μελών της.

Στο τέλος τον λόγο πήρε η επιμελήτρια ανηλίκων Αικατερίνη Τσαρτσαράκη που συνόψισε όσα προηγήθηκαν και τόνισε πως δεν αποσιωπούμε ανάλογα γεγονότα. Οι γονείς πρέπει να μάθουν στα παιδιά τους να μιλούν και πρέπει να παρατηρούν τις αλλαγές που συμβαίνουν στις συνήθειες του παιδιού τους, όπως διαταραχές στον ύπνο, εκνευρισμός, ανασφάλεια, είναι ευερέθιστο κ.α.

Ακολούθησε συζήτηση και προβληματισμός. Αποχωρήσαμε με το πείσμα της καλύτερης διαχείρισης του εαυτού μας.

Κατηγορία Δραστηριότητες | | | 92 σχόλια