Γυμνάσιο Πέλλας

• Αρχική σελίδα
• ΑΡΧΕΙΟ Σχ. Εφημερίδας CoolSchool
• Σύλλογος Διδασκόντων 2023-24

Σχολικός Εκφοβισμός Βιωματική δράση σε συνεργασία με την ψυχολόγο Τερψιχόρη Σαββαΐδου και την κοινωνική λειτουργό Ειρήνη Σαράντη

16 Ιουνίου 2015 από ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΛΛΑΣ

Στα πλαίσια της ευαισθητοποίησης των μαθητών μας απέναντι στην ενδοσχολική βία καλέσαμε στο σχολείο την Ψυχολόγο Τερψιχόρη Σαββαΐδου και την Κοινωνική Λειτουργό Ειρήνη Σαράντη. Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015 και απευθύνθηκε στους μαθητές της Β’ τάξης. Έλαβε χώρα στα πλαίσια του μαθήματοις της ερευνητικής εργασίας με υπεύθυνες καθηγήτριες την Παυλίδου Κάκια ΠΕ19 και την Χαριτίδου Σοφία ΠΕ06.

Οι μαθητές χωρίστηκαν τυχαία σε ομάδες. Η δράση εμπεριείχε ένα σενάριο, που απέδιδε ρόλους, τους οποίους έπρεπε να βιώσουν τα μέλη της ομάδας τοποθετώντας τον εαυτό τους στη θέση του κάθε πρωταγωνιστή της ιστορίας. Έπειτα τα παιδιά κλήθηκαν να καταγράψουν συναισθήματα και σκέψεις των ηρώων του σεναρίου και μέσω των εκπροσώπων της ομάδας να παρουσιάσουν τις απόψεις τους. Ακολούθησε γόνιμος διάλογος και έπειτα οι μαθητές παρακολούθησαν ένα video σχετικό με το θέμα της βιωματικής δράσης. Τέλος ο κάθε μαθητής αποτύπωσε  με χρώματα πάνω σε πανό ένα σύνθημα κατά της ενδοσχολικής βίας.

Η δράση διήρκησε περίπου 3 διδακτικές ώρες, μα ενθουσίασε τα παιδιά, και αυτό ήταν ολοφάνερο καθώς δεν αναστάτωσαν την ομάδα, ούτε κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων του υπόλοιπου σχολείου.

Ακολουθεί το σενάριο πάνω στο οποίο δούλεψαν οι μαθητές και οι απόψεις που κατέγραψαν οι ομάδες πάνω στα ερωτήματα που μοιράστηκαν μέσα από φύλλα εργασίας.

Σενάριο:

«Ο Φίλιππος είναι ένα ήσυχο, χαμηλών τόνων παιδί, μικροκαμωμένος, με ελάχιστους φίλους στο σχολείο και καθόλου δημοφιλής ανάμεσα στους συμμαθητές του. Από την άλλη πλευρά ο Μπάμπης είναι ψηλός και δυνατός, όχι ιδιαίτερα καλός μαθητής, αλλά πολύ δημοφιλής. Το τελευταίο διάστημα ο Φίλιππος βρίσκει συνεχώς χαρτάκια από τον Μπάμπη, με κοροϊδευτικά σχόλια για την εμφάνιση και τον χαρακτήρα του, ακόμα και στην ώρα του μαθήματος.  Ο Μπάμπης με την «παρέα» του, όταν του δίνεται η ευκαιρία τον στριμώχνει και του πετάει τα βιβλία κάτω και πολλές φορές του ρίχνει και νερό. Την τελευταία φορά άρχισε, χωρίς λόγο, να τον χτυπάει, μετά του έβγαλε το παπούτσι και άρχισε να παίζει μπάλα με αυτό. Πολλά από αυτά τα γεγονότα γίνονται μπροστά στα μάτια των συμμαθητών τους. Η Βικτωρία δεν συμμετέχει σε αυτό που συμβαίνει, αλλά προβληματίζεται έντονα με αυτή την κατάσταση.

Αν μελετήσουμε τις τοποθετήσεις των παιδιών έχουμε να μάθουμε πολλά για το αντίκτυπο που έχει ο ενήλικος κόσμος μας στις παιδικές ψυχές. Οι σκέψεις των παιδιών είναι ο καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας, έτσι όπως καθημερινά την διαμορφώνουμε εμείς οι ενήλικες. Μόνο εντοπίζοντας τα λάθη μπορούμε να τα διορθώσουμε, ακόμη κι αν το έργο της ανατροπής του σεναρίου αυτού του επιθετικού κι άγριου κόσμου μοιάζει δύσκολο.

Οι απαντήσεις των ομάδων παρουσιάζονται στην εφημερίδα του σχολείου μας, “Cool School”, που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της ετήσιο φύλλο.

Στο δεύτερο μέρος της βιωματικής δράσης δόθηκε ένα πανό στα παιδιά και μπογιές για να αφήσουν το μήνυμά τους  κατά της ενδοσχολικής -και όχι μόνο-  βίας.

   Ταυτόχρονα με τους μαθητές και οι μεγάλοι καλούνται να σκεφτούν αν το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού εξαρτάται σε κάποιο βαθμό σε λάθη που έχουν γίνει στην ανατροφή των παιδιών, είτε αυτά βρεθούν στο ρόλο του θύτη, είτε στο ρόλο του θύματος που δεν αντιδρά, είτε στο ρόλο του θεατή που διστάζει να πάρει θέση.

Εμείς σαν ενήλικες μέσα από τις καθημερινές μας επιλογές και συμβουλές τι παράδειγμα δίνουμε στα παιδιά σε ανάλογα θέματα;

Παραθέτουμε σκοπίμως και προς προβληματισμό το ποίημα του Αζίζ Νεσίν “Σώπα, μη μιλάς!”

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή

κόψ’ τη φωνή σου

σώπασε επιτέλους

κι αν ο λόγος είναι αργυρός

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί

έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:

“σώπα”.

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε :”εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!”

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

“κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!”

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

“Τι σε νοιάζει εσένα;”, μου λέγανε,

“θα βρεις το μπελά σου, σώπα”.

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι

“Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα”

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και

ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε “Σώπα”.

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :

“Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα”

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,

με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα”.

και μαζευτήκαμε πολλοί

μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ

εύκολα, μόνο με το Σώπα.

Μεγάλη τέχνη αυτό το “Σώπα”.

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και κάν’ την να σωπάσει.

Κόψ’ την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,

χωρίς να μιλάς να λες “έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς”

Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς,

θα γίνεις φαφλατάς,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσαμου,

γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,

με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!…

Κατηγορία Μαθητές | με ετικέτα Δράσεις του Σχολείου μας | | 92 σχόλια