«Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω».
«Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια».
«Η φυγή δεν είναι νίκη, τ’ όνειρο είναι τεμπελιά και μόνο το έργο μπορεί να χορτάσει την ψυχή και να σώσει τον κόσμο».
«Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει».
«Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάνεις θάματα κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία. Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις, το μαθαίνεις μόνο την ώρα που πεθαίνεις, μα είναι πολύ αργά».
Ο πιο αναγνωρισμένος Έλληνας λογοτέχνης που μεταφράστηκε όσο κανένας άλλος παγκοσμίως, ασχολήθηκε με κάθε είδος λόγου και δεν άφησε ημέρα της ζωής του κατά την οποία να μην έγραψε έστω μία αράδα. Το πιο σημαντικό; Αγαπήθηκε και αγαπιέται όσο κανένας άλλος για το πλούσιο έργο ψυχής που φρόντισε να αφήσει πίσω του, αγγίζοντας την καρδιά και επηρεάζοντας την αντίληψη όλων. Το 2017, ως επίσημα ανακηρυγμένο έτος Νίκου Καζαντζάκη, συμπληρώνονται 60 χρόνια από το θάνατό του κι όμως… ζει και βασιλεύει στη συνείδηση όλων ανεξαιρέτως και ιδίως εκείνων που λυτρώνουν και ελευθερώνουν τη σκέψη και την υπόστασή τους… μέσα από το έργο του. Ποιος είναι εξάλλου ο ουσιαστικά καλλιεργημένος και μορφωμένος άνθρωπος; Αυτός που διαβάζει με το ζόρι για τους βαθμούς των εκάστοτε εξετάσεων; Ή αυτός που διευρύνει και ξεδιψά τη σκέψη και την αντίληψή του με την κατ’ επιλογήν μελέτη;
Προσωπική μου άποψη είναι πως όποιος θέλει να γίνει Άνθρωπος σωστός και σημαντικός, καλύτερα να μελετήσει Καζαντζάκη, παρά να κοπιάσει να αποσπάσει μια ντουζίνα πτυχία που στις κορνίζες της ελληνικής πραγματικότητας θα καταλήξουν, περιφερόμενος στην αγορά της κοινωνίας ως άψητη και άψυχη προβληματική ύπαρξη. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι έχουμε φροντίσει να αποκτήσουμε πτυχία, δεν ξεχωρίζουμε όμως όλοι για την κοινωνική μας μόρφωση και την ευεργετική μας παιδεία, κατά την καθημερινή συναναστροφή με τον εαυτό μας πρωτίστως και με τους άλλους δευτερευόντως. Πόσο ομορφότερη θα ήταν τελικά αυτή η μοναδική μας ζωή, αν άπαντες κοπιάζαμε εμπράκτως για την καλλιέργεια της ψυχής, του μυαλού και του χαρακτήρα μας; Πόσο ευεργετικό είναι διαχρονικά το έργο αυτού του ΑΝΘΡΩΠΟΥ για την ουσιαστική απελευθέρωση όλων των Ελλήνων, που πρωτίστως είναι δέσμιοι της ίδιας τους της νοοτροπίας και κατόπιν εκείνων των άλλων που πάντα ευθύνονται και τάχα μας ζηλεύουν;
Ήγγικεν η ώρα της κορύφωσης της παρακμής στα δικά μου μάτια και η οικονομική εξαθλίωση είναι αναμφίβολα απόρροια της ηθικής και πνευματικής φτώχειας των πολλών που διαχρονικά ορίζουν το μέλλον όλων. Δε νοείται ΝΕΟΙ και ΥΓΙΕΙΣ άνθρωποι να αρρωσταίνουν τον ίδιο τους τον εαυτό, κατρακυλώντας σε λακκούβες κι όχι κοπιάζοντας με στόχο την κορυφή για εξέλιξη και δημιουργία. Δεν ευθύνονται αυτοί οι άλλοι οι κακοί μονίμως ανθρωπάκο, ευθύνεσαι ΕΣΥ που συμβάλεις στη διαιώνιση του κακού, είτε με την αδιαφορία σου, είτε με την ασυνειδησία σου. Τέτοιας ποιότητας νοοτροπία θα αποκομίσει όποιος επιθυμεί να γίνει ΚΑΤΙ και να αποτινάξει τα δεσμά του ΤΙΠΟΤΑ και της μιζέριας, μελετώντας κατ’ επιλογήν το παράδειγμα και πρότυπο Καζαντζάκη. Με αυτή τη μελέτη θα αποκτήσει πρωτίστως την πίστη που τελικά καθορίζει τα πάντα πως: «το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται». Γίνε το καλύτερο που θέλεις να βλέπεις στον κόσμο και φτάσε όπου δεν μπορείς… αυτό είναι το μυστικό κάθε καθαρής επιτυχίας που δεν έχει να φοβάται τίποτα και κανέναν.
Το άρθρο έγραψε η Μάρω Μπελτερτζή που είνα πτυχιούχος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και κάτοχος άδειας διδασκαλίας φιλολόγου. Από το 2006: διδάσκει σε μαθητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, διορθώνει και επιμελείται εφημερίδες και περιοδικά και αρθρογραφεί στον Φιλολογικό Ιστότοπο (Όνομα στήλης: «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ»).
Πηγή:anthologio.wordpress.com
