Καλό μήνα. Ημερολογιακά μπαίνουμε σήμερα στην άνοιξη. Επίσημα (αστρονομικά) αυτό θα συμβεί στις 21 Μαρτίου. Ηπραγματική άνοιξη όμως,διαφορετική βέβαια για τον καθένα μας, είναι η άνοιξη της ψυχής. Ο Joseph Joubert είχε πει ότι “Δεν θα βρεις ποίηση πουθενά, αν δεν κουβαλάς κάποια μαζί σου”. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την άνοιξη. Όσο κι αν η φύση μεταμορφώνεται σε ένα υπέροχο, πολύχρωμο καμβά, εάν η διάθεση να αισθανθούμε την ευφορία δεν “ξυπνήσει” μέσα μας, τίποτε δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη στην καρδιά μας.
Ο Γιάννης Ρίτσος παρατηρεί ότι μπροστά στις αποφάσεις των ανθρώπων “απροετοίμαστη κι η άνοιξη. Σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται, σαστίζει και σωπαίνει”, ο Pablo Neruda ξεκαθαρίζει: “Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να’ ρθει” και ο Οδυσσέας Ελύτης γράφει ότι “Την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις”.
Εμείς, γι’αυτή την άνοιξη, σας αφιερώνουμε, τους παρακάτω στίχους της Μαρίας Πολυδούρη(απόσπασμα από το ποίημά της όλα θα σβήσουν).
Άνοιξη! Ο ήλιος χρυσαφιού πλημμύρα. Μάγια, μύρα
παντού και σαγαπώ, σε καρτερώ.
Βραδύνεις κ’ υποψιάζομαι, ζηλεύω, δεν σου πήρα
όλης σου της ψυχής το θησαυρό.
Τα λόγια σου! Ω, τα λόγια σου, μια υπόσχεση που καίει
μια υπόσχεση που αργεί πολύ ναρθή.
Τ’ ακούω παντού, δεν παύουνε. Μέσα τους κάτι κλαίει,
μέσα τους τρέμει η αγάπη σου, προτού μοιραία χαθεί.
Τα λόγια σου με μέθυσαν τη μέθη του θανάτου
κι’ ακόμα δεν εσίγασαν. Μιλούν
και με τρελλαίνουν, με μεθούν, με φέρνουν πιο σιμά σου,
ενώ πιο ακαταμάχητα στην ύπαρξη καλούν.
Αγαπημένε, αν τη ζωή τη δώσω πίσω, ‘πε μου,
τι θα ωφελήση, αφού δε θα σε βρω;
Δε λογαριάζω τη ζωή, μα πως μπορεί καλέ μου,
να σβήση πια η αγάπη μου; Και να μη σ’ αγαπώ,
ενώ θάναι Άνοιξη παντού που ακούστηκε η φωνή μας
να επικαλήται τον αιώνιο έρωτα και μεις
στεφάνι να του πλέκουμε με μόνο το φιλί μας,
μέσα στο γιορτασμό λατρείας θερμής.
