Πολυτεχνείο σήμερα και αύριο

Πολυτεχνείο σήμερα και αύριο
προς τιμήν της Ελευθερίας, της Ανθρώπινης Ουσίας των Πραγμάτων της Πολιτείας του ευ ζην!

παρόντες θα είναι οι Πεσόντες!
θα είναι όπως πάντα οι σημαίες μας «οι σημαίες είναι πάντα αυτοί που τις κρατάνε»
θάναι οι νέοι που μεγαλώνουν βρίζοντας μετά λόγου γνώσεως σε ωραία ασύντακτα ελληνικά
θάναι και οι φωνές των εκφωνητών του Πολυτεχνείου μαζί με τις μανάδες ανήσυχες, αγριεμένες μη χτύπησε το στερνοπαίδι τους, μη βάρεσαν το μονάκριβό τους, μην πιάσανε εκείνη τη μικρή την άτακτη και την έσυραν σαν άλλη Αντιγόνη
σαν τα άλλα παιδιά που τα έλεγαν και τα έλεγαν, τα είπαν και τα λένε και θα τα ξαναλένε αλήτες
μ αυτά τα παιδιά πορεύονται και οι σκέψεις μας, και οι ταπεινοί, και οι ευσυνείδητοι, και οι φιλάνθρωποι, και οι εργάτες, οι αγαπώντες τα βιβλία τους, τα φυλαχτά τους, οι ελπίζοντες, οι αμήδιστοι, οι θυσιάζοντες, οι φιλόξενοι, οι τάφοι των δικαίων, ο Λαός!..

 

Γιάννης Ρίτσος – 16 και 17 Νοέμβρη 1973
Αθήνα 16 Νοεμβρίου 1973
Ωραία παιδιά, με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια.
Ωραία παιδιά, δικά μας, με τη μεγάλη θλίψη των αντρείων,
Αψήφιστοι, όρθιοι στα προπύλαια, στον πέτρινο αέρα,
Έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι, – πως μεγαλώνει
το μπόι, το βήμα και η παλάμη του ανθρώπου;
17 Νοεμβρίου
Βαρειά σιωπή, διάτρητη απ’ τους πυροβολισμούς,
πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι-
ποιος θα πει : περιμένω απ’ το μέσα μαύρο;
Μικροί σκοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια
μ΄ έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο
κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί,
και το μοναχικό σκυλί στ’ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω
απ’ τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη
στις λεωφόρους.
Πάνω απ’ τα τανκς, μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς
πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

Γιάννης Ρίτσος

Κατηγορίες: ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΣΗΜΕΡΑ, ΣΧΟΛΕΙΟ. Προσθήκη στους σελιδοδείκτες.

Αφήστε μια απάντηση