Ανήρ δίκαιος έστιν ουχ ο μη αδικών, αλλ΄ όστις αδικείν δυνάμενος μη βούλεται.
Δίκαιος δεν είναι όποιος δεν κάνει αδικίες μα όποιος μπορεί αλλά δεν θέλει.
Βροτοίς άπασιν η συνείδησις θεός.
Θεός κάθε θνητού η συνείδησή του.
Γυναικί κόσμος ο τρόπος, ου τα χρυσία.
Της γυναίκας στολίδι το φέρσιμό της, όχι τα χρυσαφικά.
Δις εξαμαρτείν ταυτόν ουκ ανδρός σοφού.
Δυο φορές στο ίδιο λάθος δεν πέφτει ο σοφός
Εύτολμος είναι κρίνε, τολμηρός δε μη.
Προτίμα να είσαι τολμηρός, όχι παράτολμος.
Ζήθι προσεχόντως ως μακράν εγγύς βλέπων.
Ζήσε προσεχτικά, παρατηρώντας τα κοντινά όπως τα μακρινά.
Ή λέγε τι σιγής κρείττον ή σιγήν έχε.
Ή λέγε κάτι καλύτερο απ τη σιωπή ή σώπαινε.
Θάλασσα και πυρ και γυνή τρίτον κακόν.
Πυρ, γυνή και θάλασσα: τα τρία κακά.
Ισχυρόν όχλος έστίν, ουκ έχει δε νούν.
Ο όχλος έχει δύναμη, όχι όμως και μυαλό.
Κούφως φέρειν δεί τας παρεστώσας τύχας.
Ό,τι φέρνει η τύχη μην το παίρνεις κατάκαρδα.
Λίαν φιλών σεαυτόν ουχ έξεις φίλον.
Αν υπεραγαπάς τον εαυτό σου, δεν θάχεις κανέναν να σ αγαπά.
Μετά την δόσιν τάχιστα γηράσκει χάρις.
Η ευγνωμοσύνη γερνά αμέσως μόλις πάρει κανείς αυτό που θέλει.
Νόμιζε κοινά πάντα δυστυχήματα.
Όλες οι ατυχίες να θεωρείς πως είναι για όλους.
Ξένους ξένιζε μηδέποτε ξένος γένη.
Τον ξένο περιποιήσου τον, μη βρεθείς κι εσύ κάποτε ξένος.
Ουδείς ό νοείς μεν οίδεν, ό δε ποιείς βλέπει.
Ο άλλος δεν ξέρει τις σκέψεις σου, μόνο βλέπει τις πράξεις σου.
Πενίαν φέρειν ου παντός, αλλ΄ ανδρός σοφού.
Την ανέχεια δεν μπορεί ο καθείς να την υπομείνει – μόνον ο σοφός.
Ρήτωρ πονηρός τους νόμους λυμαίνεται.
Ο αχρείος πολιτικός τους νόμους τους ρημάζει.
Σαυτόν φύλαττε τοις τρόποις ελεύθερον.
Πρόσεχε τη διαγωγή σου, να είναι ελεύθερου ανθρώπου.
Ταληθές ανθρώποισιν ουχ ευρίσκεται.
Την αλήθεια δεν την βρίσκει ο άνθρωπος.
Υπερήφανον πράγμ΄ έστιν ωραία γυνή.
Γυναίκα της ώρας της: αγέρωχο πράγμα!
Φεύγ΄ ηδονήν φέρουσαν ύστερον βλάβην.
Μακριά απ την ηδονή που φέρνει αργότερα πόνο.
Χρηστός πονηροίς ου τιτρώσκεται λόγοις.
Τον τίμιο δεν τον αγγίζουν οι κακολογίες.
Ψευδής διαβολή τον βίον λυμαίνεται.
Η συκοφαντία ρημάζει τη ζωή.
Ως ουδέν η μάθησις, αν μη νους παρή.
Ένα τίποτα η μόρφωση, αν δεν είναι κι από κοντά ο νους.
O Μένανδρος (Αθήνα, 342-292 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας συγγραφέας, εκπρόσωπος της Νέας Κωμωδίας. Στην εποχή του θεωρείται ότι έχει πια παρέλθει ο “χρυσός αιώνας” του αρχαιοελληνικού δράματος και ότι οι ηθοποιοί είχαν ήδη αποκτήσει πιο σημαντικό ρόλο από ό,τι οι δραματουργοί.
Ήταν γιος του Διοπείθη από την Κηφισιά. Η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη. Η περιουσία που κληρονόμησε, του επέτρεψε να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Θείος του ήταν ο ποιητής της Μέσης Κωμωδίας Άλεξις και μάλλον ο πρώτος του δάσκαλος στο θέατρο. Είχε δάσκαλό του στη φιλοσοφία τον Θεόφραστο.
Του αποδίδονται πάνω από εκατό έργα, ενώ αναφέρεται ότι έλαβε το πρώτο βραβείο οκτώ φορές, δυστυχώς από το έργο του έχουν απομείνει μόνο πέντε ελλιπείς κωμωδίες. Το μοναδικό ολοκληρωμένο έργο του που σώζεται είναι ο «Δύσκολος», που θεωρείται ότι το έγραψε στο ξεκίνημα της καριέρας του. Θέμα των κωμωδιών του είναι η κοινωνία της Αθήνας σε μια εποχή αναστατώσεων μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Δεν τον ενδιαφέρουν οι πολιτικές εξελίξεις. Εστιάζει στα πρόσωπα με τις επιθυμίες, τα πάθη, τα ελαττώματα και τις αρετές τους. Οι ιστορίες του έχουν σημείο αναφοράς τον έρωτα των νέων και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μέχρι να πετύχουν την πολυπόθητη ένωσή τους.
