.
Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή;
που προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι;
που πορευθώ…;
ποίαν δε εφεύρω καταφυγήν;
ποίαν θερμήν αντίληψιν;
ποίον εν ταις θλίψεσι βοηθόν;
Εις σε μόνην ελπίζω,
εις σε μόνην καυχώμαι,
και επί σε θαρρών κατέφυγον.
(Ύμνος της θ΄ωδής του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα).
Τά γλυκά βράδια τοῦ Δεκαπενταύγουστου ψάλλονται στίς Ἐκκλησίες μας ἐναλλάξ οἱ δύο κατανυκτικοί Παρακλητικοί Κανόνες, ὁ Μικρός καί ὁ Μέγας. Δυό ὕμνοι πασίγνωστοι, δημοφιλεῖς, πού ἔχουν καταστεῖ ἡδύτατο «ἄκουσμα καί λάλημα» τῶν ἑλληνοφώνων Ὀρθοδόξων, ταπεινή ἐξομολόγηση ἀμέτρητων ψυχῶν, θρηνητική καί παρακλητική ἀναφορά τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν στήν Κυρία καί Δέσποινα τοῦ κόσμου, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ὁ δεύτερος ἀπό τούς Κανόνες αὐτούς, ὁ καί Μέγας ὀνομαζόμενος, εἶναι ποίημα τοῦ Αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας Θεοδώρου B΄ τοῦ Λασκάρεως, τοῦ Βασιλιᾶ πού τίμησε καί ὕμνησε ὅσο λίγοι τήν Παναγία. (Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός)
