Το βιβλίο με τίτλο <<Το Κυπριακό και το διεθνές σύστημα 1945-1974 .Αναζητώντας θέση μέσα στον κόσμο>> παρουσίασε στις 15 – 1 – 15 η φοιτήτρια του τμήματος πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων του πανεπιστημίου Πελοποννήσου (πρώην μαθήτρια του σχολείου μας) Νούση Δάφνη στο πλαίσιο του μαθήματος Εισαγωγή στην διεθνή πολιτική.
Αξίζει να διαβαστεί το παρακάτω απόσπασμα :
Αποτιμώντας στο σύνολό του, το περιεχόμενο του βιβλίου, προκειμένου να γίνουν κατανοητά και να συνοψιστούν όσα ελέχθησαν στο συνέδριο, είναι χρήσιμο να αναφέρω 4 γενικές παραδοχές ως απόρροια ευρύτερης ιστορικής εμπειρίας του νεότερου ελληνισμού, όπως προκύπτουν από την ανάγνωση του βιβλίου:
1. Αποτελεί συχνό φαινόμενο στην διεθνή ζωή η επικράτηση της δύναμης έναντι του δικαίου , του ισχυρού έναντι του πλέον αδυνάτου.
2. Η επίκαιρη γεωπολιτική θέση ενός κράτους, στην διεθνή σκακιέρα αποτελεί πλεονέκτημα αλλά και υπό μια άλλη έννοια μειονέκτημα. Κράτη, όπως η Κύπρος και η Ελλάδα, κατέχοντας επίκαιρη στρατηγική τοποθεσία, ελκύουν το ευρύτερο διεθνές ενδιαφέρον αλλά ταυτόχρονα αποτελούν στόχο για όσα ισχυρότερα κράτη προσβλέπουν στον έλεγχο της περιοχής που αυτά βρίσκονται.
3. Η ομοψυχία επιδρά άκρως ευεργετικά, ενώ αντίθετα ο διχασμός οδηγεί, συνήθως, σε καταστροφικά αποτελέσματα. Το αξίωμα αυτό επιβεβαιώνεται πλήρως κατά την ιστορία του νεότερου ελληνισμού.
4. Η περίπτωση της Κύπρου καταδεικνύει την συχνή αδυναμία της συνύπαρξης σε διεθνές επίπεδο της ηθικής και του δικαίου με τον πολιτικό πραγματισμό.
Ακόμη πρέπει να τονισθεί ότι τα μικρά κράτη, όπως αναφέρει στην εισήγησή του ο καθηγητής διεθνών σχέσεων και πρώην πρύτανης του πανεπιστημίου Μακεδονίας Ηλίας Κουσκουβέλης , μπορούν να επιβιώσουν και να κερδίσουν στο διεθνές σύστημα:
Πρώτον, εφόσον διαβάζουν σωστά και λαμβάνουν υπόψη τους τις συνθήκες του διεθνούς συστήματος .
Δεύτερον, εφόσον είναι καλά δομημένα και καλά οργανωμένα, δηλαδή αναλογικά με το μέγεθος τους ισχυρά.
Τρίτον, εφόσον ξέρουν τους περιορισμούς τους και προσέχουν τις κινήσεις των άλλων , ιδιαίτερα των μεγάλων δυνάμεων.
Τέταρτον, αν εκμεταλλεύονται τη στιγμή και τις ευκαιρίες του διεθνούς συστήματος, αφού, όντας μικρά, μπορούν να κινούνται ευέλικτα.
Πέμπτον, αν ενισχύουν διαρκώς τη δομή τους , τον εξοπλισμό τους , το προσωπικό τους, αν στη βάση κοινών συμφερόντων αυξάνουν τους «φίλους» και τις σχέσεις τους.
Τα μικρά κράτη δύνανται, υπ’ αυτές τις προϋποθέσεις, να χαράξουν πορεία, να έχουν αποστολή, να έχουν πολιτική, δηλαδή, με ορολογία των Διεθνών Σχέσεων, να έχουν υψηλή στρατηγική.
