Ποιος ο ρόλος της εκπαίδευσης; Ποια η εκπαιδευτική φιλοσοφία του εκπαιδευτικού;

Τι καλείται να διδάξει ο δάσκαλος  στους  μαθητές ;

Όσο βαθαίνει η κρίση , τα πράγματα για την εκπαίδευση γίνονται και πιο δύσκολα. Ακόμη και για εκείνους που υποστηρίζουν  ότι στόχος της εκπαίδευσης δεν είναι η μετάδοση της χρηστικής γνώσης  αλλά το  χτίσιμο χαρακτήρων, η μετανάστευση των καλύτερων μυαλών είναι μονόδρομος.

Πού να σταθείς με τα δυο μεταπτυχιακά; Τι κι αν έχεις εργασίες και δημοσιεύσεις που θα τις ζήλευαν λαμπερά εκπαιδευτικά Ιδρύματα του εξωτερικού;

Δεν ενδίδω στον ύμνο  του τέλους γιατί πιστεύω ότι η ουσία είναι να συνεχίζεις και να προχωράς παρά τις αντίξοες συνθήκες, όμως η πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων έχει αφήσει βαθιά τα ίχνη της, πρωτίστως, στην εκπαίδευση.

<<Πώς θα χτίσεις κάτι καλό; Σε τι περιβάλλον θα διαμορφώσεις χαρακτήρες;>> , οι ερωτήσεις πέφτουν σαν την ανοιξιάτικη βροχή σε καφέ, στο Μπουρνάζι.

Η αφελώς εξειδικευμένη εικόνα του σχολείου των ίσων ευκαιριών που θα στοχεύει να μεταδώσει την γνώση σε όλους , λαμβάνοντας υπόψη τις επιθυμίες των μαθητών αποδομείται μπροστά στα μάτια μας : Το τσούρμο των μαθητών από το διπλανό φροντιστήριο θα επιβάλλει την παρουσία του.

Η ειρωνεία της τύχης δεν θα αφήσει  εκτός πεδίου τους δυο εκπαιδευτικούς που θα προστεθούν στην ετερόκλητη παρέα.

Κινούμενο ανάμεσα σε τολμηρές προθέσεις που συμβαίνουν εκτός των συνόρων της χώρας , το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αναζητά τον εαυτό του αλλά και την πίστη στις δικές του δυνάμεις.

Το σχολείο της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της συμμετοχικής δράσης και των ίσων ευκαιριών είναι μονόδρομος για την σημερινή κοινωνία. Η ανεργία, η φτώχεια , η εξαθλίωση μεγάλου μέρους της κοινωνίας έπληξε τους γονείς αλλά και τα παιδιά. Με κουτσουρεμένο μισθό  και απολυμένους γονείς, τα παιδιά παλεύουν μέσα σε ένα  εχθρικό εκπαιδευτικό σύστημα, αντιμετωπίζοντας το φάντασμα του κοινωνικού αποκλεισμού.

Όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού δεν θα έχουν πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση λόγω φτώχειας με ανυπολόγιστες συνέπειας για το μέλλον αυτών των παιδιών .

Πόσο, άραγε δημοκρατική μπορεί να είναι μια τέτοια εκπαίδευση όταν η κοινωνική ανισότητα διευρύνεται με ταχύτατους ρυθμούς;

Πώς μπορεί να επιβιώσει η δημοκρατία όταν το κοινωνικό κράτος έχει αποσυντεθεί, τα παιδιά των ευάλωτων οικονομικά νοικοκυριών  εγκαταλείπουν το σχολείο , ενώ την ίδια στιγμή, εκτυλίσσεται η σταδιακή ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες.

Παρ’όλ’αυτά, “η αναγέννηση“ του εκπαιδευτικού συστήματος είναι ένα εγχείρημα φιλόδοξου ρεαλισμού , μια πράξη ισορροπίας .

Από την άλλη, πρέπει να είσαι τολμηρός και γενναίος .

Διαφορετικά , δεν προοδεύεις, δεν καινοτομείς , δεν κάνεις ένα βήμα μπροστά. Δεν μπορείς να διαχωρίσεις την παιδεία από την κοινωνία  στην οποία ζει. Ούτε να μετατρέψεις το Λύκειο σε προθάλαμο των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων με αποτέλεσμα να χάσει την αυτοτέλειά του.

Πώς θα διαμορφώσεις ελεύθερες προσωπικότητας με κριτική σκέψη; Πώς θα αποσυνδέσουμε το σχολείο από την ωφελιμιστική αντιμετώπιση της γνώσης;

Η επένδυση στην παιδεία, στην έρευνα αλλά και στον πολιτισμό αποτελεί πρωταρχικό στόχο και βασική προϋπόθεση για μια βιώσιμη λύση στην κρίση που μαστίζει τη χώρα μας.

Η ανανέωση των παιδαγωγικών μεθόδων ώστε η μαθησιακή διαδικασία να καταστεί δημιουργική και ελκυστική και να προάγει την κριτική προσέγγιση της γνώσης, την πρωτοτυπία, τον πειραματισμό, την αμφισβήτηση αλλά και τη συλλογικότητα είναι μονόδρομος.

Με δυο λόγια, στόχος του δημόσιου σχολείου  θα πρέπει να είναι η σύγχρονη , κριτική και δημιουργική γνώση.

<<Η αληθινή παιδεία είναι αυτή που καθιστά τον άνθρωπο ικανό να αντιλαμβάνεται ως μέγιστο πλούτο του τον άλλο άνθρωπο>>, αυτά τα μαρξιστικά λόγια γίνονται πράξη και στις μέρες μας .

“Το σχολείο των ονείρων“ ένα μικρό φιλμάκι που δημιούργησαν οι μαθητές  του ολοήμερου δημοτικού σχολείου της Νάξου,  είναι η απάντηση σε εκατοντάδες συζητήσεις, τοποθετήσεις και αποφάσεις για το μέλλον της παιδείας.

Μέσα στο πεντάλεπτο φιλμ αποτυπώνεται  η βιωματική μάθηση μέσα στο άτυπο περιβάλλον μάθησης(μουσείο, τυροκομείο, πλατεία, αρχαιολογικός χώρος, παραλία), το άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία, η διαθεματικότητα, η ομαδική συνεργασία, οι ιδέες  και οι σκέψεις των παιδιών …που έγιναν όνειρα.

<<Όσο φτωχή και αν είναι η πραγματικότητα όπου δουλεύει ένα σχολείο>> για να θυμηθούμε τον σπουδαίο Δελμούζο , << το δάσκαλό του πρέπει να τον εμπνέει ένα ιδανικό:  ο ανθρωπισμός, ο καθολικός . Να βοηθάει κι αυτός με το έργο του να υψώνεται ολοένα  η ανθρώπινη ζωή και ο πολιτισμός της. Ένα ιδανικό χωρίς τέρμα, γιατί δεν έχει τέρμα ο δρόμος της ανθρώπινης ψυχής…Σ’ αυτόν ένας δρόμος φέρνει : η σωστή  εθνική μόρφωση.

Πηγή:www.matrix24.gr (Κωστούλα Τωμαδάκη)