Επέτειος του Πολυτεχνείου

Δυο λόγια για το μήνυμα του Πολυτεχνείου…

… 44 χρόνια μετά θέλω να πω στους μαθητές μας ότι το Πολυτεχνείο  δεν έχει ανάγκη από μνημόσυνα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει πεθάνει.Και οι νεκροί ήρωές του ΖΟΥΝ.

Η ιστορία τους δεν τελειώνει εδώ- συνεχίζει να γράφεται από ανθρώπους σαν κι εμάς, ανθρώπους που συναντάμε κάθε μέρα στους δρόμους να περπατάνε με τα ρούχα της δουλειάς, που ξοδεύουν τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις τους για να κερδίσουν την  επιβίωση, που όμως στα μάτια τους παίζει μια σπίθα, ζωής και επανάστασης.

     Ο Διομήδης Κομνηνός και ο Αλέξανδρος Σπαρτίδης, που ήταν μαθητές, σαν και σας , είναι ζωντανοί.  και σας απλώνουν το χέρι για να σας οδηγήσουν στα δικά σας  ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ.
     Γιατί τα δικά σας Πολυτεχνεία βρίσκονται ΕΚΕΙ  και σας περιμένουν:
        -στα πεδία των σημερινών μαχών και πολέμων
       -εκεί που οι ισχυροί του κόσμου σπέρνουν το θάνατο και δολοφονούν την παγκόσμια ειρήνη.
       -στη ματοβαμμένη Συρία
       -στα μάτια των παιδιών που πεθαίνουν από πείνα ή από αρρώστιες
       -στα παιδικά κορμάκια που ξεβράζει κάθε μέρα η θάλασσα στα νησιά του Αιγαίου
       -στην προσφυγιά, στον ξεριζωμό, στο ρατσισμό ,στο φασισμό που σηκώνει κεφάλι , γιατί νομίζει ότι ξεχάσαμε..
       -στον πόνο του ανθρώπου “σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια”, όπως λέει ο Σεφέρης
       -στην καταστροφή της φύσης
       -στη φτώχια
       – στη στράτευσή μας στο κέρδος και το ατομικό συμφέρον.
    ΓΙ’ ΑΥΤΟ, ας γυρίσουμε τις πλάτες μας στο  μέλλον,” στο μέλλον που φτιάχνουν όπως θέλουνε”, αλλά να μη μείνουμε εκεί- ΑΣ σφίξουμε όλοι μαζί τη γροθιά μας για να φτιάξουμε το ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΕΛΛΟΝ…
  Και έχω την εντύπωση ότι θα βρείτε τον τρόπο και το δρόμο να αρθρώσετε πολλοί μαζί τον αντίλογό σας σε όλα αυτά, γιατί, αν “τα καλύτερα παιδιά  κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι”, όπως λέει ο Σαββόπουλος, τα ακόμη καλύτερα μείνατε στους δρόμους ή είστε έτοιμα να ξεχυθείτε  στους δρόμους με το πρώτο χτύπημα, στο πρώτο σάλπισμα.
        ΓΙΑΤΙ  μου φαίνεται ότι δεν έχετε τον κόσμο που ονειρεύεστε, ας έχετε κινητό και ίντερνετ.
        ΓΙΑΤΙ δεν αρκείστε στις υλικές ανέσεις, όπως σας κατηγορούν, αλλά ψάχνετε τη συγκίνηση στην αλήθεια και στην ουσία, στην τέχνη και στον έρωτα, στην αγάπη για τον ΑΝΘΡΩΠΟ που κουβαλάτε μέσα σας κι αυτόν που ζει δίπλα σας
Βαρβάρα Μπελερή

… 44 χρόνια μετά, το Μουσικό Σχολείο Καστοριάς τίμησε τη μνήμη του Πολυτεχνείου με ποιήματα, αφηγήσεις και πολλά τραγούδια. Ένα κομμάτι της γιορτής μας το αφιερώσαμε στο Μάνο Λοΐζο (2017- 35 χρόνια από το θάνατό του) του οποίου πολλά τραγούδια έχουν συνδεθεί με τη σημερινή επέτειο!