Διαβάσαμε το βιβλίο στην τάξη και στη συνέχεια οι μαθητές έγραψαν κείμενα Δημιουργικής Γραφής με θέμα:
Είμαι μαθητής/τρια της Β’ Γυμνασίου την περίοδο της χούντας και γράφω στο ημερολόγιό μου.
“Οκτώ αυτοί, δύο εμείς, δέκα συνολικά…” της Χριστίνας Νικολαΐδου
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Άλλη μια περιπετειώδης μέρα έφτασε στο τέλος της. 12 Μαρτίου σήμερα. Ξεχωριστή μέρα. Είναι τα γενέθλια της Μαρίας. Η Μαρία είναι η κολλητή μου, σου έχω μιλήσει πολλές φορές γι΄αυτήν. Κάθε χρόνο περνάμε οι δύο μας τα γενέθλια της. Τα περασμένα χρόνια περνούσαμε πολύ ωραία, βγαίναμε και παίζαμε. Φέτος όμως δεν ξέρω τι άλλαξε. Η Μαρία από τότε που άλλαξε σχολείο συμπεριφέρεται πολύ διαφορετικά. Με κάλεσε στα γενέθλια της και εννοείται πως δέχτηκα. Στο τέλος όμως πρόσθεσε: “θα είναι και κάτι φίλοι από το σχολείο μου, να ξέρεις”. Τι φίλοι; Γιατί δεν μου είχε ξανά μιλήσει γι΄ αυτούς; Αναρωτήθηκα. Τέλος πάντων.
Το απόγευμα συναντηθήκαμε όπως είχαμε κανονίσει. Περίμενα πως και πως να μου πει «τελικά δεν θα έρθουν τα παιδιά, θα είμαστε μόνες μας, όπως κάθε χρόνο”. Αλλά τίποτα. Γύρισα το κεφάλι και είδα μια μεγάλη παρέα. Οκτώ ήταν νομίζω. Οκτώ αυτοί δύο εμείς, δέκα συνολικά. Ύποπτο. Η Μαρία ήξερε πως επιτρέπονται μέχρι πέντε άτομα. Πώς μπόρεσε να το επιτρέψει αυτό; Η ώρα περνούσε κι ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει. Ήξερα πως σύντομα θα τελείωνε το μίνι πάρτι γενεθλίων της Μαρίας και πως όλοι θα πηγαίναμε σπίτια μας. Είχα ετοιμαστεί να χαιρετήσω τη Μαρία, αλλά με το που έκανα κίνηση, άκουσα έναν ήχο. Μίκης. Ήταν σίγουρα τραγούδι του Μίκη. Το είχε βάλει ένας από τους οκτώ. Μα καλά η Μαρία, γιατί δεν του είπε να το κλείσει; Σου λέω ημερολόγιο κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί της.
Τελικά είπα να μείνω λίγο ακόμα. Σε λίγο ακούστηκαν βήματα γρήγορου ρυθμού. Ναι, κάποιος έτρεχε προς το μέρος μας. Έκλεισε τη μουσική και κάναμε να χωριστούμε σε δυο παρέες. Δεν προλάβαμε όμως. Η αστυνομία μας είχε ήδη προλάβει. Ναι, η αστυνομία! Είχα κατατρομάξει. Μας πήγανε στο τμήμα. Εκεί μας ανέλαβε ένας κύριος, ο οποίος από ό,τι κατάλαβα ήταν ο πατέρας του παιδιού που έβαλε τη μουσική. Μα καλά ο πατέρας του αστυνομικός και αυτός έβαλε Μίκη κάτι που όλοι ξέρουμε πως είναι απαγορευμένο; Ήμασταν τυχεροί, γιατί μας άφησε ελεύθερους. Βέβαια μας έλεγε ξανά και ξανά πως αυτό που κάναμε δεν επιτρεπόταν και πως αν δεν το αναλάμβανε εκείνος θα είχαμε μπλέξει άσχημα, και εμείς, αλλά και οι γονείς μας. Πάντως λυπάμαι το παιδί. Φαντάσου τι έχει ακούσει ή τι μπορεί να ακούει τώρα στο σπίτι.
Αυτά ήταν τα νεότερα. Θα σε ξανά ενημερώσω, όταν γίνει κάτι εξίσου συναρπαστικό.
“Συγκλονιστικά γεγονότα” της Ελένης Μπουζάνη
Εχθές αγαπητό μου ημερολόγιο άκουσα το πρωί με απορία τα στρατιωτικά εμβατήρια από το ραδιόφωνο και από το κρατικό κανάλι, ενώ η ΥΕΝΕΔ διέκοπτε τα εμβατήρια, για να πληροφορήσει τον ελληνικό λαό ότι από τα μεσάνυχτα ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας .
-Τι σημαίνει αυτό μαμά;
Αναρωτήθηκα και ρώτησα την μαμά μου για περισσότερες πληροφορίες.
Πριν καλά καλά πάρω την απάντηση μπαίνει στο σπίτι ο μπαμπάς μου αναστατωμένος και μας ανακοινώνει πώς απαγορεύτηκε η κυκλοφορία οχημάτων και πολιτών στους δρόμους της Αθήνας και πως διακόπτονται τα μαθήματα στο σχολείο. Εχθές το πρωί την 21η Απρίλη στην Αθήνα κυριαρχούσε η βία, ο τρόμος, τα τανκς, τα στρατιωτικά αυτοκίνητα, οι περιπολίες στρατιωτών. Συνέλαβαν Υπουργούς, ενώ πολλούς πολίτες τους μετέφεραν στην Ασφάλεια και από εκεί στην φυλακή ή στην εξορία.
Φοβάμαι για το αύριο. Φοβάμαι για την οικογένεια μου. Φοβάμαι για μένα… Πώς γίναμε έτσι; Γιατί άραγε;
“Ημερολόγιο δικτατορίας” του Σωτήρη Μποντζίδη
Αθήνα 28 Απριλίου 1967
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
αυτές τις μέρες δεν τις περνάω και τόσο καλά. Ο λόγος είναι πως λόγω της χούντας, δεν επιτρέπεται να βγει κανένας έξω μετά από κάποια ώρα. Κάθομαι μόνο στο σπίτι και, όταν φεύγουν οι γονείς μου για τη δουλειά, ακούω και διαβάζω μουσική και τα βιβλία που έχουν απαγορεύσει παρά αυτά τα βαρετά που μας έχουν δώσει στο σχολείο. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αν κοιτάξεις έξω από το παράθυρο το μόνο που βλέπεις είναι ανθρώπους και διαδηλωτές να συλλαμβάνονται επειδή λένε και διαδηλώνουν την γνώμη τους και τοξικά αέρια που ρίχνει η αστυνομία πάνω τους για να τους διαλύσει. Όταν ανοίγεις την τηλεόραση βλέπεις μόνο τις εκπομπές που μας έχουνε βάλει να βλέπουμε και να ακούμε αυτά που γίνονται, για να μας πείσουν να ακολουθήσουμε τα χνάρια τους. Είναι λες και μας κάνουν πλύση εγκεφάλου.
Τέλος πάντων ελπίζω να τελειώσουν όλα γρήγορα και να γίνουν όλα φυσιολογικά και πάλι.
” Η εποχή της χούντας” της Μαρία- Άννα Διαμαντοπούλου
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα με ξύπνησε μια φασαρία που ακουγόταν από το σαλόνι.
– 5:00 η ώρα το χάραμα! σκέφτομαι βλέποντας το ρολόι του δωματίου μου και περπατώντας αγουροξυπνημένη πλησιάζω προς την πόρτα του σαλονιού αναστατωμένη. Αλλά κάτι με σταματάει εκείνη την στιγμή και κάθομαι να κρυφακούσω.
– Κάντε ησυχία κοιμάται η μικρή δεν πρέπει να της το πούμε και να την αναστατώσουμε, είπε ο πατέρας μου χαμηλώνοντας το ραδιόφωνο και σώπασαν όλοι. Μετά από λίγο ξανάνοιξαν το ραδιόφωνο αυτή τη φορά χωρίς δυνατές και θορυβώδεις φωνές, για να πληροφορηθούν τι συνέβαινε στη χώρα.
Τότε μπαίνω εγώ με αδικημένο ύφος και τους παραπονιέμαι γι’ αυτό που συνέβη…
– Μπαμπά είμαι 14 χρονών πια. Δεν νομίζεις πως θα πρέπει να ενημερώνομαι και εγώ για το οτιδήποτε; φώναξα δυνατά νευριασμένη που αποφάσισαν να μου κρατήσουν κάτι κρυφό.
– Θέλαμε να στο πούμε, αφού θα περνούσε κάποιος καιρός, μικρή μου, γιατί ξέραμε πως δεν θα άντεχες κάτι τέτοιο…Να…η κυβέρνηση μας ειδοποίησε πως πρέπει να καθίσουμε στο σπίτι όσο καιρό γίνεται, ώστε να είμαστε ασφαλείς και μακριά από φασαρίες και μπλεξίματα. Στρατιώτες θα βρίσκονται στους δρόμους, οπότε να έχεις υπόψιν σου πως για ένα χρονικό διάστημα δεν θα μπορείς να βλέπεις την κολλητή σου φίλη, τη Σταυρούλα.
Με ενημερώνει ο μπαμπάς μου με διστακτικό τρόπο ξέροντας πως έχω αδυναμία στη Σταυρούλα και δεν μπορεί να μείνει ο ένας μακριά από τον άλλον ούτε για μία μέρα.
Όταν το άκουσα έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, δεν μπορούσα να μιλήσω, ούτε να κουνηθώ. Τότε ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό μου και αμέσως κάθισα στον καναπέ.
– Για ένα χρονικό διάστημα; Για ένα χρονικό διάστημα θα είμαι εγώ μακριά από την κολλητή μου; Εγώ, που η τελευταία φορά που την αποχωρίστηκα ήταν για 3 μέρες μία φορά, γιατί θα έφευγα για τον γάμο της θείας μου σε άλλη πόλη και δεν μπορούσε να ξεκολλήσει η μία από την άλλη με δάκρυα στα μάτια; Όχι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, δεν πρέπει να σκέφτομαι αρνητικά, δεν θα εννοεί για πολύ καιρό… Πόσο; Μία, δυο εβδομάδες;
Σκεφτόμουν γρήγορα και ήμουν αναστατωμένη. Συνέχεια έκλαιγα. Τότε η μαμά μου και ο αδερφός μου με πήραν στην αγκαλιά τους και ηρέμησα λίγο… Σκέφτηκα πως, ναι, θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να το ξεπεράσω και θα περάσω πάρα πολύ δύσκολα μακριά της, καθώς δεν την έχω αποχωριστεί ποτέ για τόσο καιρό, αλλά θα έχω δίπλα μου την οικογένειά μου που με αγαπά όπως αυτή και τους αγαπώ. Ωστόσο θα προσπαθήσουμε να κάνουμε την επικοινωνία μας πιο συχνή μέσω μυστικών συναντήσεων πολύ προσεκτικά και τότε δεν θα νιώθει η μία την έλλειψη της άλλης τόσο έντονη.
Για ό,τι άλλο συμβαίνει με την δικτατορία θα σε ενημερώνω. Δεν αστειεύονται, είναι σοβαρά τα πράγματα. Θα κάνουμε εξέγερση! Και άνθρωποι δικοί μας, σαν εμάς, οικογένειες έχουν χάσει τις ζωές τους! Ας περάσει αυτή η περίοδος, ελπίζω να είναι σύντομο αυτό ώστε να μπορούμε να ξανά κυκλοφορούμε κανονικά, χωρίς να συμβαίνει αυτό τριγύρω.
Χάρηκα πολύ που σου έγραψα και τα έβγαλα από μέσα μου όλα αυτά που νιώθω. Θα τα πούμε αύριο!
“Ημερολόγιο χούντας” της Ιφιγένειας Γουγούση
Αθήνα, 22 Ιανουάριου 1968
Σήμερα Δευτέρα αρχή της εβδομάδας ήταν μια δύσκολη μέρα. Συλλάβανε τον γείτονα μας τον κύριο Ζαχαρία Δουβλιώτη. Ήταν το θέμα της ημέρας στη γειτονιά μας. Τον πιάσανε με ένα πακέτο προκηρύξεις στο χέρι. Τις μετέφερε βιαστικά σε ένα υπόγειο στον κάτω δρόμο. Ήταν άτυχος και δεν πρόλαβε. Τα χαρτιά πάνω έγραφαν: «ΚΑΤΩ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ». Όλο το απόγευμα προσπαθώ χωρίς να με βλέπουν να ακούσω τους μεγάλους, για να μάθω όσα περισσότερα γίνεται. Αυτό που κατάλαβα σίγουρα είναι ότι τον χτύπησαν πολύ άσχημα. Ο μπαμπάς μου εξηγούσε στη μαμά μου ότι δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου και ότι κάποιες μεγάλες εφημερίδες όπως η «Δημοκρατική Αλλαγή», η «Καθημερινή» και η «Μεσημβρινή» δεν εκδίδονται πλέον. Ακόμη και τα βιβλία περνάνε από προληπτική λογοκρισία, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να διαβάσει κάποιος οτιδήποτε είναι αντίθετο στο καθεστώς. Όταν τελείωσε η κουβέντα μεταξύ τους, ο μπαμπάς μου κάθισε στον καναπέ αναστενάζοντας: «Παναγία μου, φύλαξε τον φίλο μου, τον Ζαχαρία». Τότε τους άφησα και ήρθα να ξαπλώσω στο κρεβάτι ελπίζοντας ότι η επόμενη θα είναι μια καλύτερη μέρα.
“Ημερολόγιο” του Γιώργου Λιγκανάρη
Αγαπητό μου ημερολόγιο η σημερινή μέρα ήταν μία μέρα που δεν μου άρεσε καθόλου. Την ώρα που πήγαινα στο σχολείο άκουγα διάφορα πράγματα που έλεγαν για τη δικτατορία. Εμένα όμως αυτά δεν μου άρεσαν και πίστευα πως έλεγαν ψέματα. Όταν γύρισα από το σχολείο, μου είπε η μητέρα μου πως για κάποιο χρονικό διάστημα θα κλειστούμε μέσα σπίτια μας. Κοιτούσα από το παράθυρο και δεν υπήρχε κανένας έξω, ούτε φύλλο δεν κουνιόταν. Οι μέρες περνούσαν, μα τίποτα. Όταν έφευγαν οι γονείς μου, για να πάνε στη δουλειά τους, εγώ άνοιγα το ραδιόφωνο και άκουγα τα διάφορα που ακουγότανε εκείνη την εποχή για τη δικτατορία. Άλλα μας έλεγαν στο σχολείο και άλλα άκουγα από κει πέρα. Πιστεύω πως αυτά από το σχολείο δεν είναι η πραγματική αλήθεια για όσα ζούμε. Η ζωή μας είχε γίνει κόλαση όλη την ημέρα στο σπίτι. Απέξω από τα σπίτια μας κυκλοφορούσε ένα μεγάλο αυτοκίνητο με στρατιωτικούς που δεν μας άφηναν να βγούμε έξω. Οι γονείς μου μου έλεγαν πως αυτό εδώ είναι το σωστό. Αλλά από μέσα από τα βάθη της καρδιάς τους πίστευαν, είμαι σίγουρος, αυτό που πιστεύω κι εγώ, πως όλα αυτά είναι ψέματα!
“Η χούντα” της Νίκου Ουρούτση
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
από το 1967 ως το 1974 κυβερνήθηκε η Ελλάδα από τη Στρατιωτική Δικρατορία που επιβλήθηκε από το στρατιωτικό πραξικόπημα στις 21 Απριλίου το 1967 και γι’ αυτό ονομάζεται {η Δικτατορία της 21ης Απριλίου}. Εμείς οι μαθητές που βγαίναμε με φόβο έξω, που πηγαίναμε στο σχολείο κρυφά, που θυσιαστήκαμε με θάρρος, που βγήκαμε έξω γονείς και παιδιά και βάλαμε κάτω τη χούντα με μίσος και θυμό…
“Η πιο δύσκολη εποχή” της Σταυρούλας Τζήμα
Αγαπητό μου ημερολόγιο έχω πολλά χρόνια να σου γράψω. Πλέον είμαι 55 ετών και σταμάτησα να σου γράφω από όταν…Όταν ήμασταν εγώ και η κολλητή μου η Μαριάννα για μια βόλτα κοντά στο σύνταγμα .
Εγώ με την κολλητή μου, ενώ συζητούσαμε ανέμελα, είδαμε κάποιους αστυνομικούς μέσα σε ένα σπίτι ενός παιδιού που φάνηκε να είναι περίπου στην ηλικία μας. Πήγαμε να δούμε τι είχε συμβεί, όταν ξαφνικά βγήκε ένας κύριος ο οποίος έμενε στο διπλανό σπίτι. Μας είπε να μην πλησιάσουμε σε εκείνο το σπίτι, διότι αυτά τα παιδιά ύψωσαν την ελληνική σημαία σε έναν στύλο και μας είπε να φύγουμε, διότι τα πράγματα άρχισαν να γίνονται επικίνδυνα.
Όταν εγώ και η κολλητή μου πήγαμε στο σπίτι της, μας είπαν οι γονείς της ότι θα έπρεπε να πάω σπίτι μου. Τότε η Μαριάννα τους αρνήθηκε, γιατί ήθελε να κάτσω εκεί για λίγο και τότε οι γονείς της μας είπαν: Ακούστε κορίτσια ήρθε η εποχή της χούντας. Εγώ τους ρώτησα τι είναι αυτή η χούντα και μας απάντησαν ψιθυριστά: Είναι, όταν δεν μπορείς να πεις την άποψη σου και όταν για ένα χρονικό διάστημα δεν θα μπορούμε να βλεπόμαστε.
Εγώ και η Μαριάννα κλαίγαμε χωρίς σταματημό, ώσπου αρχίσαμε να ακούμε ήχους από τανκς και τότε η μαμά της Μαριάννας μου είπε: Φύγε, αγάπη μου, πριν είναι πολύ αργά. Τότε έσφιξα την Μαριάννα στην αγκαλιά μου και της είπα: Σ’ ΑΓΑΠΩ και δεν θέλω ποτέ να το ξεχάσεις αυτό. Τότε άρχισα να τρέχω, για να πάω στο σπίτι μου. Όμως το καλύτερο συναίσθημα εκείνης της μέρας ήταν η τελευταία ματιά που ρίξαμε η μια στην άλλη και μου φώναξε: Θα έρθω να σε δω και μέχρι τότε, να προσέχεις.
26, Νοέμβριος 2020 στις 14:43
Γεια σας παιδιά, χάρηκα τρομερά με τα κείμενά σας! Νιώθω σαν μια συγγραφέας που κουβεντιάζει με άλλους συγγραφείς. Δεν έχει σημασία που μας χωρίζουν μερικές δεκαετίες ηλικίας, όλα όσα γράψατε θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από επαγγελματίες συγγραφείς. και χαίρομαι για την τιμή που κάνατε στα γραπτά μου. Που υπήρξα κάπως η πηγή της έμπνευσής σας. Τα κρατάω με αγάπη γιατί μόνο αγάπη φανερώνουν!
Θα ήθελα να είχαμε γνωριστεί, να τα λέγαμε από οντά. Ελπίζω σε καλύτερους καιρούς να μας συμβεί. Στο μεταξύ είμαι στη διάθεσή σας να κουβεντιάσουμε ότιδήποτε σκεφτείτε. Η καθηγήτριά σας, η κυρία Κάρκου μπορεί να μας φέρει σ’ επαφή. Σας εύχομαι από καρδιάς καλή συνέχεια και δημιουργία. Μαρίζα