Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι, μια περιπέτεια χωρίς προορισμό. Αποφασίσαμε να πάμε νότια, γιατί συνήθως δεν κατευθυνόμαστε προς τα εκεί. Τότε συμφωνήσαμε όλοι ότι θα σταματούσαμε στον πρώτο προορισμό που θα μας κέντριζε το ενδιαφέρον. Ξαφνικά σαν ουρανοκατέβατη λάβαμε μια καρτ – ποστάλ που προερχόταν από το μέρος στο οποίο θα καταλήγαμε τελικά… το οποίο ήταν η Κρήτη. Όταν φτάσαμε, δεν αργήσαμε και πολύ να συνειδητοποιήσουμε ότι έπρεπε να πάμε ακόμη πιο νότια. Για να συνεχίσουμε όμως έπρεπε να πάρουμε κάποιες ανάσες. Στο πιο κοντινό ξενοδοχείο συναντήσαμε έναν παράξενο κρητικό με μακρύ μουστάκι και μεγάλη κοιλιά ο οποίος ήταν ο ρεσεψιονίστ που μας εξυπηρέτησε. Ακόμη όμως μας έδωσε χρήσιμες συμβουλές, όπως ότι θα έπρεπε να δοκιμάσουμε τη σπεσιαλιτέ το περίφημο κρητικό κανταΐφι που χτενίζεται διπλά και τριπλά πριν αλλά και μετά το ψήσιμο. Μας είπε ακόμη πως μπορεί ο καλύτερος τρόπος για να ανέβεις τα Λευκά Όρη να είναι το αυτοκίνητο όμως ο καλύτερος για να τα κατεβείς είναι το γεμάτο αδρεναλίνη ράφτινγκ. Τελικά, μπορεί να λένε ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μόνο πήγε, αλλά πήγε και στη θάλασσα.
Κορησός, 10 Οκτώβρη 2015
Άσκηση Δημιουργικής Γραφής, “Λέξεις μετανάστριες” για το μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας (1η ενότητα: Από τον τόπο μου σ΄ όλη την Ελλάδα)
