Ειδικό Αγροτικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Κασσαβέτειας
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΝΕΑΣ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Το σχολείο μας πρωτολειτούργησε το 2014 σε μία όμορφη αίθουσα στον προαύλιο χώρο της αγροτικής φυλακής ανάμεσα σε δέντρα και λουλούδια. Οι μαθητές μας αρχικά ήταν νέοι από 18 ως 21 ετών ενώ από τον Σεπτέμβριο του 2023 άνοιξε και άλλη μια πτέρυγα του Γυμνασίου με ανήλικους από 15 ως 18 ετών οι οποίοι ήρθαν από το κατάστημα κράτησης Κορίνθου.
Το ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου είναι όπως ακριβώς σε οποιοδήποτε γυμνάσιο της χώρας καθώς επίσης γίνονται και μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας. Οι μαθητές μας επίσης παίζουν θέατρο, μαθαίνουν κιθάρα, γράφουν στίχους,τραγούδια, παραμύθια και συμμετέχουν σε σχολικούς διαγωνισμούς ποίησης, λογοτεχνίας και ζωγραφικής. Πολλές από αυτές τις συμμετοχές έχουν βραβευθεί ή διακριθεί.
Όλα αυτά τα χρόνια στο σχολείο μας έχουν γίνει πάρα πολλές δράσεις. Ενδεικτικά αναφέρω, ότι σχεδόν κάθε χρόνο υλοποιούνται εκπαιδευτικά προγράμματα, από μουσεία του τόπου μας όπως το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν.και Σ. Τσαλαπάτα ,το μουσείο Φυσικής Ιστορίας, την Εταιρεία αστρονομίας και Διαστήματος Βόλου, την Πρόταση Ζωής, το ΚΕΘΕΑ Πιλότος, το Τμήμα Τροχαίας Αυτοκινητοδρόμων ΠΑΘΕ Μαγνησίας ,την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης Μαγνησίας,κ.τ.λ Επίσης, στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης των μαθητών μας έχουν επισκεφθεί το σχολείο μας ο σύλλογος ”Μάγνητες τυφλοί” ,ο Αθλητικός Σύλλογος ”ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ ΑμεΑ”, ενώ με το Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Αλμυρού έχουμε πολλές φορές κάνει από κοινού σχολικές εθνικές εορτές καθώς και άλλες δράσεις.Έχουμε και την τύχη, σχολεία -κυρίως Λύκεια-από την ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο, να μας επισκέπτονται ,να συζητάνε με τους μαθητές μας ,να παίζουν μουσική, θέατρο ή ποδόσφαιρο.
Βραβευμένο κείμενο κρατούμενου μαθητή
«Το σχολείο που ονειρεύεστε»
Το σχολείο που ονειρεύομαι δεν έχει σίδερα στα παράθυρα ούτε κλειδωμένες πόρτες. Είναι ένας χώρος ανοιχτός που μυρίζει άνοιξη και φρέσκο αέρα. Δεν έχει ψηλούς πέτρινους τοίχους, νοτισμένους από την υγρασία και τα δάκρυα, μαύρους από τον καπνό του τσιγάρου. Έχει τον ήλιο κρεμασμένο στις κουρτίνες του και το μπλε τ΄ ουρανού καρφωμένο στο ταβάνι. Δεν είναι θαμμένο στη σιωπή, τη σκοτεινιά και τη θλίψη. Πλημμυρίζει κάθε πρωί γλυκές κουβέντες, ανθισμένα χαμόγελα και καθαρές ματιές. Εδώ οι μαθητές δεν λυπούνται τον εαυτό τους ούτε έχουν σκυμμένο το κεφάλι. Έχουν την ψυχή παραδομένη στη λαχτάρα της μάθησης και νιώθουν ότι μπορούν με τη δύναμή της να γκρεμίσουν τον κόσμο όλο και να τον χτίσουν πάλι απ΄ την αρχή. Δεν ζουν καθηλωμένοι σε ένα θάλαμο δίχως φως στάλα προσμένοντας κάτι ν’ αλλάξει στις γκρίζες θλιβερές μέρες τους. Είναι ελεύθεροι να μιλήσουν, να σκεφτούν, να κρίνουν, να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, να αφήσουν τον κόσμο τους να ξεδιπλωθεί πάνω στο χαρτί. Δημιουργούν μέσα από τη συνεργασία με τους συμμαθητές τους, αναλαμβάνουν ρόλους, δεν είναι καχύποπτοι κι όλοι αισθάνονται ίσοι μεταξύ τους. Κανείς δεν ξεχωρίζει τον Έλληνα από τον Αλβανό, το χριστιανό από το μουσουλμάνο, το φίλο από τον εχθρό. Εδώ μέσα κάθε άνθρωπος έχει μεγάλη αξία. Όλοι ακολουθούν το δάσκαλο που είναι εκεί για να φυσήξει μέσα τους την αγάπη για τη γνώση, για την ανακάλυψη, για την ίδια τη ζωή και νιώθουν ευγνωμοσύνη που τους δόθηκε η ευκαιρία να μη λέγονται και να μη νιώθουν «κρατούμενοι» για λίγες μόνο ώρες, αλλά «μαθητές». Το σχολείο που ονειρεύομαι είναι η γέφυρά μας με τον κόσμο έξω. Είναι η διαδρομή εκείνη που θα μας φέρει πιο κοντά στο όνειρο και την ελπίδα. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, άλλωστε. Το σχολείο μπορεί να μας δώσει την προοπτική σε ένα χώρο λίγων μόνο τετραγωνικών, να ανοίξει ένα παράθυρο στο χάος της φυλακής, όπως διάβασα σε ένα βιβλίο που μας έφερε η δασκάλα μας.
Το σχολείο που ονειρεύομαι είναι αυτό που έχω εδώ κι ένα χρόνο. Είναι αυτό που με έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον εκτιμώ. Είναι αυτό που με δίδαξε πως μπορώ κι εγώ να περιμένω καλύτερες μέρες στη ζωή μου κι ότι δεν τέλειωσαν όλα εκείνη τη στιγμή που με έριξαν μέσα σε μια φυλακή. Εδώ οι μαθητές περιμένουμε με λαχτάρα να ξημερώσει η καινούργια μέρα για να έρθουμε στο σχολείο κι ούτε που βγαίνουμε διάλειμμα για να προλάβουμε να μάθουμε όλα αυτά που χάσαμε τόσα χρόνια. Κι όταν έρχονται οι γιορτές λυπόμαστε που αναγκαζόμαστε να μένουμε μόνοι και διψασμένοι για γνώση ως τη στιγμή που το σχολικό κουδούνι θα ηχήσει ξανά στ΄ αυτιά μας και η χαρά θα έρθει και θα θρονιαστεί πάλι στην καρδιά.
Αν από την αρχή της ζωής μας είχαμε αντιληφθεί την αξία του σχολείου αυτή τη στιγμή θα νιώθαμε ίσοι με τους υπόλοιπους μαθητές και θα διεκδικούσαμε κι εμείς μια θέση στην κοινωνία. Προσωπικά, δεν θα είχα κυνηγήσει ποτέ το εύκολο χρήμα. Δεν θα είχα στηρίξει ολόκληρη τη ζωή μου σε ένα ψέμα και δεν θα είχα ακολουθήσει τη λάθος διαδρομή. Δεν θα είχα μάταιες ελπίδες και δεν θα πίστευα σε ψεύτικες υποσχέσεις. Από τότε που ανακάλυψα τη γνώση νιώθω το μυαλό μου ελεύθερο και την ψυχή μου γεμάτη. Έμαθα να αντέχω να ζω δίχως τους ανθρώπους και τα πράγματα που αγαπώ, συνειδητοποίησα τα λάθη μου, άρχισα να διεκδικώ ξανά το μέλλον, που νόμιζα πως δεν δικαιούμαι να έχω. Νιώθω σεβασμό για τους άλλους και τους κοιτώ ίσια στα μάτια. Έμαθα να κυνηγώ τα πράγματα που έχουν διάρκεια κι όχι αυτά που φαντάζουν όμορφα και γρήγορα χάνονται. Κι είμαι εγώ ένας από τους τσιγγάνους στον καταυλισμό που έστειλα το παιδί μου στο σχολείο για να μην κάνει τα λάθη που από αγραμματοσύνη έκανα και να μην πάψει ποτέ να διεκδικεί τη ζωή και να την ονειρεύεται!
Κώστας Σ.