Η διαχρονικότητα της Ελληνικής γλώσσης είναι αδιαμφισβήτητη και αυταπόδεικτη! Τι σημαίνουν αυτά? Μα , τι άλλο, ακαταλαβίστικες παιδικές κουταμάρες, θα ειπεί κάποιος.
Όμως δεν είναι έτσι.
Ας επανέλθουμε στο πιο πάνω.
Η όλη στιχομυθία, προήρχετο από παιδικό παιχνίδι που έπαιζαν οι Αθηναίοι Παίδες (και ου μόνον), και ταυτόχρονα εγυμνάζοντο στα μετέπειτα αληθινά πολεμικά παιχνίδια.
Πράγμα απολύτως φυσικό, αφού πάντοτε ο Αθηναίος Πολίτης ετύγχανε και Οπλίτης! (βλέπετε παίζοντας και με τα γράμματα, προκύπτον συνδεόμενες έννοιες,Πολίτης – Οπλίτης)
Τι έλεγαν λοιπόν οι αντιπαρατιθέμενες παιδικές ομάδες, που τόσον παραφράσθηκε από τους μεταγενέστερους;
Ιδού η απόδοση:
«Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!…» (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δήθεν επιτιθέμενη ομάδα)
Τι σήμαιναν ταύτα; Μα..απλά ελληνικά είναι! « Σε απεμπολώ, σε απωθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!
Προέρχεται από τον ρυθμό που έδιναν οι αρχαίοι ψαράδες – κωπηλάτες και ήταν : άγε μάλλον – άγε έλασσον για να τραβάνε με τον ίδιο τρόπο τα κουπιά ή τα δίχτυα και σε παραφθορά έγινε έγια μόλα – έγια λέσα.
3. Γνωρίζουμε τέλος ότι το “κούπε-πε – κούπε-πε” είναι ένα χαϊδευτικό τραγουδάκι για τα βρέφη. Αυτό όμως είναι ακριβώς το τραγούδι που λέγαν οι μανάδες στην αρχαία Ελλάδα για να κάνουν το μωράκι τους να πιει το γάλα του από την κούπα του. ‘Ετσι λοιπόν, του έδειχναν την κούπα και κουνώντας την με παιχνιδιάρικο τρόπο λέγανε στα μωράκια τους κούπε πε κούπε πε ( ο παις σημαίνει το παιδάκι, δηλαδή κούπα παιδί μου – κούπα παιδί μου) ακριβώς όπως το κάνουμε και στις μέρες μας.
Πιστεύουμε να είναι καλό το δείγμα της συνέχισης του γένους των Ελλήνων σε βάθος αιώνων και χαιρόμαστε ιδιαίτερα γι αυτό.
Β. Παναγιωτόπουλος