Στη μνήμη του Κώστα..
Νιώθω την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για τον Κώστα, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω καλά (ίσως όχι τόσο καλά όσο θα ήθελα), σε αυτά τα 6 – 7 χρόνια που εργάστηκε στα Γυμνάσια Γαλατινής και Εράτυρας. Όχι από καθωσπρεπισμό ή «συναδελφική αλληλεγγύη», της οποίας την έννοια άλλωστε ποτέ δεν αντιλήφθηκα πραγματικά. Γιατί δηλαδή απέναντι σε μία συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων επιβάλλεται να επιδεικνύουμε – είτε το αξίζουν είτε όχι- περισσότερο σεβασμό, κατανόηση και ανθρωπιά σε σχέση με το σύνηθες μέτρο της καθημερινής μας συμπεριφοράς.
Είναι λοιπόν μάλλον σπάνιο, ειδικά στη σημερινή εποχή, ένας νέος άντρας κοντά στα 30 να επιδεικνύει τέτοιο ζήλο για τη δουλειά του και να έχει τόση λατρεία στη γλώσσα και τη διδασκαλία, όση διέθετε ο «Σακελλάρης». Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ήταν ο καλύτερος φιλόλογος που έχω συναντήσει, στα χρόνια που εργάζομαι. Όλα αυτό τον καιρό, δε θυμάμαι να απουσίασε ποτέ από τη θέση του ούτε λόγω ασθένειας. Πρώτος ερχόταν, τελευταίος έφευγε. Έδωσε την ψυχή του στο σχολείο. Αγαπούσε τους μαθητές και αυτοί ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ ΠΟΛΥ (το τονίζω αυτό, διότι τα αθώα μάτια των παιδιών – που, ως γνωστόν, καθρεφτίζουν την ψυχή – δεν μπορεί, κάτι παραπάνω θα έβλεπαν).
Άπειρες οι ιδέες, οι εκδηλώσεις, τα προγράμματα και οι δραστηριότητες από μέρους του, πάντοτε με ταπεινότητα και – εννοείται – μπροστάρης στις διοικητικές εργασίες και τις γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις. (Άλλωστε «ο καλός μύλος, όλα τα αλέθει»). Η συμβολή του στη διεκπεραίωση των καθημερινών υποθέσεων του σχολείου καθώς και στη γενικότερη λειτουργία του υπήρξε καθοριστική και μεγάλη – τολμώ να πω – σε βαθμό «εκμετάλλευσης» από όσους είχαν την ευθύνη. Παραδόξως όμως, θεωρώ ότι η προσπάθειά του και οι κόποι του δεν εκτιμήθηκαν όσο έπρεπε και η προσφορά του δεν αναγνωρίστηκε όσο του άξιζε. Ίσως γιατί η καλή δουλειά κάποιου θεωρείται δεδομένη, ενώ δεν είναι. Ίσως γιατί θέλει θάρρος να αναγνωρίσεις τις αξίες, τουλάχιστον εν ζωή. Ίσως γιατί οι συγκρίσεις, που εύλογα γίνονται, είναι εις βάρος μας. Ίσως γιατί το σύστημα βολεύεται με αυτό τον τρόπο, να χρησιμοποιεί δηλαδή ανθρώπους ευσυνείδητους, που έχουν αίσθηση του καθήκοντος και κατόπιν να τους ξεχνά. Ίσως πάλι γιατί τόσο απλά, μια καλή κουβέντα πιο δύσκολα βγαίνει από το στόμα.
Από τα παραπάνω δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου, παρότι είχα πάντοτε μαζί του καλές και αξιοπρεπείς σχέσεις και νομίζω πως υπήρχε αλληλοεκτίμηση. Όμως αυτό δεν αρκούσε. Το καταλαβαίνω τώρα και με βαραίνει. Το καταλάβαινα και τότε αλλά δεν αγωνίστηκα να το αλλάξω. Βουτηγμένος και γω στην καθημερινότητα και στις «σημαντικές και επείγουσες υποχρεώσεις». Όμως ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Προσωπικά, εύχομαι τουλάχιστον κάτι να έμαθα˙ ότι η αλληλεγγύη σημαίνει ανθρωπιά και είναι στάση ζωής, η συναδελφικότητα εκδηλώνεται με αληθινό ενδιαφέρον για τον άλλον στην καθημερινή πρακτική και βεβαίως πάντοτε υπάρχει χρόνος για κάποιον που αξίζει..
Ο «συνάδελφος»,
Χρήστος Τριγώνης
Υ.Γ: Κώστα, η νεολαία της Γαλατινής σου οφείλει πολλά…
