Το γεγονός ότι το Σάββατο στις 5 Ιουνίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος ώθησε τους καθηγητές και όλους τους συμμαθητές μου στην αξιοποίηση της τελευταίας μας εκδρομής στο Γυμνάσιο. Αδράξαμε, λοιπόν, την ευκαιρία που μας δινόταν και πραγματοποιήσαμε ποικίλες δράσεις στον προαύλιο χώρο του σχολείου, αλλά κι έξω από αυτόν.
Η σχολική αυλή είναι για όλους σχεδόν τους συμμαθητές μου μια από τις καλύτερες σχολικές τάξεις κι αυτό γιατί είναι το μέρος που κάνουμε γυμναστική και πραγματοποιούμε ποικίλες δραστηριότητες και εκδηλώσεις, μα πάνω απ’ όλα είναι το μέρος που μοιραζόμαστε πολυάριθμες στιγμές με τους φίλους μας στα διαλείμματα! Έτσι, ο γυμναστής του σχολείου μας, ήταν αυτός που πήρε την πρωτοβουλία να την καθαρίσουμε και αφού οργάνωσε μικρές ομάδες μαθητών και ανέθεσε καθήκοντα, μας μοίρασε γάντια, μεγάλες μαύρες σακούλες και ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τα σκουπίδια από τον προαύλιο χώρο, αλλά και από την περιοχή γύρω από αυτόν, που δυστυχώς οι εξωσχολικοί φίλοι μας λερώνουν. Δεν περιοριστήκαμε, ωστόσο, μονάχα εκεί! Κοντά στο σχολείο μας, υπάρχει ένα μικρό δασάκι -ένας μικρός πνεύμονας που προσφέρει οξυγόνο στο χωριό μας- το οποίο πλέον πλήττεται από τα σκουπίδια. Έτσι, εμείς της Γ΄, ως οι μεγαλύτεροι του Γυμνασίου, προτείναμε στον Διευθυντή να αναλάβουμε δράση και να το μεταμορφώσουμε σε μια πεντακάθαρη πράσινη γωνιά. Κατόπιν, λοιπόν, παρουσίας του γυμναστή μας, οργανωθήκαμε και σε μια ώρα περίπου το δασάκι ήταν πεντακάθαρο!
Έπειτα, γυρίσαμε αναψοκοκκινισμένοι από τον καυτό ήλιο στο σχολείο. Αφού ξεκουραστήκαμε και κολατσίσαμε, συγκεντρωθήκαμε όλοι οι μαθητές στο ισόγειο του σχολείου και οι μαθητές της Α’, μας παρουσίασαν τα μικρά πανέμορφα «έργα τέχνης» τους, που είχαν αναλάβει να κάνουν για την ημέρα αυτή. Σε λίγο, οι καθηγητές μας, μας πρότειναν να κάνουμε έναν μεγάλο περίπατο, με προορισμό το ξωκλήσι της Αγίας Τριάδος. Φυσικά και όλοι μας δεχτήκαμε με χαρά!
Κατά τη διάρκεια του περιπάτου, κι ενώ βλέπαμε τον μακρύ φιδίσιο δρόμο να απλώνεται μπροστά μας, σκεφτόμουν εκείνα τα συνθήματα που είχα δει γραμμένα στα πολύχρωμα χαρτόνια του σχολείου και που καλούσαν εμάς τη νεολαία να συμβάλουμε στον αγώνα για έναν πιο καθαρό πλανήτη. Κοίταξα τα ψηλά γυμνά πλέον βουνά που πρόβαλλαν και που πάνω τους πλέον αντί για δέντρα έστεκαν ψηλές λεπτές ανεμογεννήτριες. Πολλές σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου…
[…] Φτάσαμε στο μικρό εκκλησάκι. Τα παιδιά της Β’, καθώς προχωρούσαμε, βασισμένα στην εργασία που έκαναν στο μάθημα της Βιολογίας, μάζεψαν μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας 530 γόπες! Το θέαμα ήταν άσχημο. Με τους συμμαθητές μου καθίσαμε κάτω από την πλατιά σκιά της γέρικης αμυγδαλιάς. Συζητήσαμε, τραγουδήσαμε , γελάσαμε και κάποια στιγμή, τα παιδιά των δύο μικρότερων τάξεων μας πλησίασαν και μας πρότειναν να τους βοηθήσουμε να καθαρίσουν τον χώρο γύρω από την εκκλησία. Δίχως δεύτερη σκέψη, φορέσαμε ξανά γάντια, που πήραμε από τους καθηγητές συνοδούς μας και σε διάστημα σαράντα περίπου λεπτών ο χώρος ήταν πεντακάθαρος. Τώρα ναι, η ομορφιά του θεάματος που αντικρύσαμε μας άρεσε όλους πολύ.
Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής. Μέσα μου ευχόμουν ένα μονάχα πράγμα. Όλα όσα ακούσαμε και κάναμε τούτη την ημέρα να χαραχτούν με τον τρόπο τους στη συνείδηση όλων των μαθητών και η δική μας γενιά να προσέχει και να σέβεται περισσότερο το περιβάλλον.
Τώρα που αποχαιρετώ το Γυμνάσιο, θέλω να ξέρω ότι τα παιδιά που έπονται θα είναι άξιοι και καλύτεροι συνεχιστές μας… Θα είναι παιδιά ευσυνείδητα και ευαισθητοποιημένα που θα αγαπούν και θα νοιάζονται για το περιβάλλον.
Κείμενο: Νάσια Τσιτσιγάνη
Φωτογραφία: Παντσίδης Χρήστος, ΠΕ03
