Εσπερινό Γυμνάσιο λ.τ. Θήβας "Δ. Γληνός"

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2022

Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση πραγματοποιήθηκε ο Αγιασμός στο Εσπερινό Γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις Θήβας “Δημήτριος Γληνός”. Τον Αγιασμό τέλεσαν ο αρχιμανδρίτης της ενορίας του σχολείου μας Πατήρ Νικόδημος Κάστιζας, ο Αρχιμανδρίτης της ενορίας των Αγίων Θεοδώρων πατήρ Δανιήλ Στέφας και οι πρεσβύτεροι πατήρ Δημήτριος Αναδιώτης και πατήρ Κυριάκος Πετσίτης. Ως εκπρόσωπος του Δημάρχου παρέστη ο πρόεδρος της ΔΗΚΕΘ και εκλεκτός συνάδελφος Διευθυντής του ΕΠΑΛ Θήβας κος Κώστας Χαρέμης. Επίσης παραβρέθηκαν η συνάδελφος κα Χριστίνα Ρηγοπούλου (ΕΛΜΕ Βοιωτίας) και ο συνάδελφος και συνταξιούχος πλέον μαθηματικός του Σχολείου κος Γιάννης Ντούλιος. Αναγνώσθηκε σύντομο μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Θηβών Λεβαδείας και Αυλίδος κ.κ. Γεωργίου και ακολούθως η  Διευθύντρια του Σχολείου μας κ. Σταυρούλα Ιωάννα Κυπραίου διάβασε το μήνυμα της Υπουργού Παιδείας και απηύθυνε ομιλία στους τους μαθητές και εκπαιδευτικούς του Συλλόγου ευχόμενη “καλή σχολική χρονιά”.

Την  Δευτέρα 10 -2-2020 στο σχολείο μας έγινε αφιέρωμα στην Παγκόσμια ημέρα της ελληνικής γλώσσας(9 Φεβρουαρίου). Με την θέσπιση αυτού του παγκόσμιου εορτασμού επιδιώκεται η ανάδειξη του θεμελιώδους ρόλου που διαδραμάτισε η ελληνική γλώσσα ανά τους αιώνες στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η ελληνική γλώσσα κατά την αρχαιότητα ευτύχησε να εκφράσει και να διαδώσει σημαντικές επιστημονικές θεωρίες και φιλοσοφικές ιδέες αλλά και να υπηρετήσει  όλα τα λογοτεχνικά είδη. Στην ελληνική γλώσσα γράφτηκαν τα πιο σημαντικά κείμενα του Χριστιανισμού, για να διαδοθούν σε όλο τον κόσμο.

Το πνευματικό κίνημα της Αναγεννήσεως έθεσε στο κέντρο του ενδιαφέροντός του  τον ελληνορωμαϊκό κόσμο και  Έλληνες  λόγιοι δίδαξαν την ελληνική γλώσσα στην Ιταλία  και στη συνέχεια και άλλες ευρωπαϊκές  χώρες ανακάλυψαν την μαγεία της. Ο  Γάλλος συγγραφέας  φραγκίσκος Ραμπελαί έγραψε : «Περιμένω και θέλω να μάθεις τέλεια τα ελληνικά (…) και θέλω να διαμορφώσεις το ύφος σου μιμούμενος τον Πλάτωνα(…). Φέτος εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα της ελληνικής γλώσσας  πραγματοποιήθηκαν εντός και εκτός της Ελλάδας όπως  διαβάσαμε στον ημερήσιο τύπο. Αξιοσημείωτο είναι ότι  η  Παγκόσμια Ημέρα της ελληνικής γλώσσας  αντιμετωπίζει την γλώσσα μας ως ενιαία και δεν τη διαχωρίζει σε αρχαία και νέα. Αυτός ο διαχωρισμός είναι εσφαλμένος και είναι θλιβερό οι  Νεοέλληνες  να αντιμετωπίζουν την αρχαία ελληνική , σαν να ήταν ξένη γλώσσα. Η εκφραστικότητα της νέας ελληνικής η αρμονική της  εξέλιξη και η άρρηκτη σχέση της  με την ομηρική ελληνική μπορούν να αποδειχθούν . Ο πρόεδρος του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας  χαρακτήρισε την ελληνική γλώσσα σπάνιο φαινόμενο ποιοτικώς και ποσοτικώς. Η ελληνική  γλώσσα διαθέτει μέγα πλούτο λεξιλογίου δομημένο σε αλλεπάλληλα στρώματα με το παλαιότερο αναγόμενο στην προϊστορία και το νεότερο στο ευρωπαϊκό παρόν  της χώρας μας. Ο Κώστας Δούκας , ένας μεγάλος ομηριστής στην χώρα μας , κατάφερε να αποδώσει την Ιλιάδα και τη Οδύσσεια με έναν ιδιαίτερο τρόπο χρησιμοποιώντας αρχαιότατες λέξεις και  εκφράσεις ! Αυτός είναι κατανοητός από κάποιον ο  οποίος δεν έχει εντρυφήσει στην αρχαία ελληνική  γραμματεία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο , αποδεικνύει τόσο την συνέχεια , όσο και την στενή της σχέση ακόμη και με την πιο αρχαία της μορφή. Στο σημείο αυτό διαβάσαμε  ένα απόσπασμα από την Οδύσσεια και την νεοελληνική της απόδοση από τον Κ. Δούκα και διαπιστώσαμε  ιδίοις όμμασι την διαχρονική πορεία της  γλώσσας μας .  Επίσης , ο Κ. Δούκας  έχει δηλώσει: « Μιλάμε την ίδια γλώσσα με την ομηρική εποχή και την εκφέρουμε με τον ίδιο τρόπο. Η σύγχρονη καθομιλούμένη γλώσσα  χρησιμοποιεί άνω του 80% των ομηρικών  λέξεων αυτούσιων. Η γλώσσα η ομηρική έχει διεισδύσει παντού και δεν μπορούν να απαλλαγούν από εκείνη». Για τα κίνητρα όσων προσπαθούν να κόψουν τους δεσμούς οι οποίοι ενώνουν τους Νεοέλληνες με την αρχαία τους κληρονομιά  ο Κ. Δούκας σχολίασε: « Ο αντικειμενικός στόχος  είναι η κατεδάφιση του αρχαίου πολιτισμού. Γιατί , εάν αφομοιώσεις  τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και  την αρχαία ελληνική γλώσσα, τότε θα καταφέρεις να είσαι ανώτερος άνθρωπος , να  σκέφτεσαι διαφορετικά , να έχεις γνώμη για  όλα , να μην σε εξαπατά κανείς  και αυτό δεν το θέλουν . Επιθυμούν να έχουν λίγοι πρόσβαση στις αλήθειες». Κάποιοι , όπως ο Γερμανός Βίλχελμ Φον Χούμπολτ , έχουν συμφέρον να μας απομακρύνουν από την γλώσσα και τον πολιτισμό μας  και δικό μας συμφέρον είναι να αγαπούμε , να σεβόμαστε ,να προστατεύουμε την γλώσσα μας και να ενδυναμώνουμε την σχέση μας μαζί της. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλοι , πανεπιστημιακοί δάσκαλοι κυρίως, υποστηρίζουν σθεναρά την γλώσσα μας  και έργα τους είναι διαθέσιμα στο αναγνωστικό κοινό της χώρας μας. Ένας από αυτούς είναι ο Αμερικανός  πανεπιστημιακός καθηγητής  Clyde Pharr, ο οποίος δίδαξε σε  πρωτοετείς φοιτητές την ομηρική ελληνική με εξαιρετικά αποτελέσματα, για τον λόγο αυτό εφαρμόζεται  στα αμερικανικά πανεπιστήμια κλασικών σπουδών. Το έργο του  καταρρίπτει τους εξής μύθους : 1) ότι δεν είναι δυνατόν να διδαχθεί η αρχαία ελληνική γλώσσα μέσω των ομηρικών επών  και 2) ότι η ομηρική ελληνική είναι δυσνόητη. Στο σημείο αυτό  προσεγγί σαμε τη ομηρική ελληνική με οδηγό την μέθοδό του και  αντιληφθήκαμε το εξής :

Όσο  θα υπάρχει όραμα και δημιουργική διάθεση ,η ελληνική γλώσσα θα έχει μέλλον και αυτό ήταν ένα από τα μηνύματα του αφιερώματός μας. Το αφιέρωμά μας ολοκληρώθηκε  με απόψεις Ελλήνων λογοτεχνών για την γλώσσα  και το ακόλουθο απόσπασμα από το Άξιον Εστί του Ο. Ελύτη. Όλα αυτά διαβάστηκαν από μαθήτριες του σχολείου μας.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ    ΤΑ ΠΑΘΗ Β’

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική

Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές  του Ομήρου.

Εκεί σπάροι και πέρκες

Ανεμόδαρτα ρήματα

Ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια

Όσα είδα στα σπλάχνα μου ν’ ανάβουνε

Σφουγγάρια, μέδουσες

Με τα πρώτα λόγια των σειρήνων

Όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου , με τα μαύρα ρίγη.

Εκεί ρόδια , κυδώνια

Θεοί μελαχρινοί, θείοι και εξαδέλφοι

Το λάδι αδειάζοντας μες  στα πελώρια κιούπια

Και πνοές  από τη ρεματιά ευωδιάζοντας

Λυγαριά και σχίνο

Σπάρτο και πιπερόριζα

Με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων

Ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα Δόξα Σοι !

Εκεί δάφνες και βάγια

Θυμιατό και λιβάνισμα

Τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια .

Στο χώμα το στρωμένο  με τ’ αμπελομάντιλα

Κνίσες, τσουγκρίσματα

Και Χριστός Ανέστη

Με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.

Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.

Μονάχη  έγνοι α η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.

Νέλλα Μαρία ΠΕ02

Η 3η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 1992 με πρωτοβουλία του Ο.Η.Ε. ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία με σκοπό την προώθηση δραστηριοτήτων οι οποίες αφ’ ενός θα προβάλλουν τις ανάγκες και τα δικαιώματα των αναπήρων και αφ’ετέρου θα ευαισθητοποιούν το σύνολο της κοινωνίας. Ο Ο.Η.Ε. προβλέπει την αναγνώριση της ιδιαιτερότητάς τους , την θέσπιση ειδικής νομοθεσίας για την εξάλειψη κάθε είδους διακρίσεων και παροχή ίσων ευκαιριών στην παιδεία , την υγεία την επαγγελματική
αποκατάσταση και την πλήρη συμμετοχή σε όλες τις εκφάνσεις του βίου. Ωστόσο, η
πραγματικότητα διαφέρει από τις προσδοκίες , καθώς οι ανάπηροι αντιμετωπίζουν την κοινωνική και κρατική αναλγησία. Στα προβλήματα αυτά έχουν προστεθεί η εγκατάλειψη της εκπαιδεύσεως για τα άτομα ειδικών αναγκών ,η υψηλή ανεργία και η εξαθλίωση λόγω της οικονομικής πολιτικής. Πρόσφατα μάλιστα οι ανάπηροι συμπολίτες μας αναγκάστηκαν να διαδηλώσουν εναντίον της πολιτικής που εφαρμόζεται σε βάρος τους. Επίσης ,η συμπεριφορά ορισμένων πολιτών είναι τουλάχιστον απαράδεκτη: τους αντιμετωπίζουν περιφρονητικά , σταθμεύουν τα οχήματά τους σε χώρους ειδικούς για τους αναπήρους ή αρνούνται την τοποθέτηση ειδικών διαδρόμων (ράμπες) στις πολυκατοικίες .Όμως οι άνθρωποι ειδικών αναγκών
αποδεικνύουν κάθε στιγμή την αξία τους : στις τέχνες , στις επιστήμες , στον αθλητισμό, στον επαγγελματικό στίβο. Ας μην λησμονούμε τους Έλληνες παραολυμπιονίκες που χάρισαν τόσα μετάλλια στην χώρα μας , τον μεγάλο Βρετανό φυσικό Στήβεν Χώκινγκ , την Έλλεν Κέλλερ η οποία , αν και γεννήθηκε τυφλή και κωφάλαλη, μορφώθηκε. Η Έλλεν εισήχθη στο κολλέγιο Ράντκλιφ με τιμητική διάκριση το 1904. Έδωσε διαλέξεις στην Αμερική, στην Ευρώπη και την Ασία συγκεντρώνοντας χρηματικά ποσά για την εκπαίδευση των τυφλών. Έγραψε τα έργα
” Η ιστορία της ζωής μου” , “Ο κόσμος στον οποίο ζω”, “Το ημερολόγιο της Έλλεν Κέλλερ”, “Η ανοιχτή πόρτα” και άλλα. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ανάπηροι με ταλέντο στην ζωγραφική δημιουργούν με το πόδι ή με το στόμα υπέροχους πίνακες.
Επίσης, αξίζει να διαβάσουμε ένα δημοσίευμα από τον Characters.gr με τίτλο “Ανάπηρος στην ελληνική κοινωνία” το ποίο αφορά τον Στέλιο Κυμπαρόπουλο, έναν ξεχωριστό μαθητή με κινητικές αναπηρίες
“Τον Στέλιο τον γνωρίσαμε, όταν ως αριστούχος μαθητής της Τρίτης Γυμνασίου έλαβε μέρος στην παρέλαση ως ο πρώτος σημαιοφόρος με κινητική αναπηρία, σε περίοδο μάλιστα που η νομοθεσία δεν το επέτρεπε. Σήμερα είναι γιατρός απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής Αθηνών! Μέσα από ένα άρθρο του στο Characters .gr συγκλονίζει μιλώντας για την ιδιαίτερη ζωή του και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει : τον φόβο για την ανεργία τόσο για τον ίδιο όσο και για τα άλλα άτομα με ειδικές ανάγκες. Μεταξύ άλλων αναφέρει: “Τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας θεωρούν ότι, όταν είσαι με αναπηρία, είσαι ανίκανος να προσφέρεις, να προάγεις και να συμμετάσχεις μέσα σ’ αυτή. Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι ένα ρεύμα ,μια φιλοσοφία που λέει ότι ένα άτομο με αναπηρία έχει το δικαίωμα να βιώνει, να ζει και να πράττει σύμφωνα με τια θέλω του, τις επιθυμίες του και τις προσωπικές του ανάγκες. Όχι τις ανάγκες που δημιουργούνται λόγω της αναπηρίας, αλλά τις ανάγκες του ως ανθρώπου. Δηλαδή αυτή την στιγμή έχω την ανάγκη να περάσω τον δρόμο, έχω την ανάγκη να πάω στο νοσοκομείο , γιατί έχω κάποιες υποχρεώσεις που έχω αφήσει ως γιατρός, έχω την ανάγκη να βγω το βράδυ , γιατί θέλω να πάω για ένα ποτό με κάποιο φίλο μου. Λόγω αναπηρίας μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο να εκπληρωθούνε. Η φιλοσοφία της ανεξάρτητης διαβίωσης είναι να πραγματοποιούνται
μέσω υπηρεσιών, μέσω προσβάσιμου περιβάλλοντος, μέσω προσβασιμότητας στην καθημερινότητα οι ανάγκες όλων των ανθρώπων και συγκεκριμένα των ατόμων με αναπηρία. Όντως φοβάμαι την μοναξιά , φοβάμαι τι θα γίνει μετά, όταν οι γονείς μου δεν θα μπορούν να με υποστηρίξουν . Εγώ τι θα κάνω; ”
Είναι επομένως επιβεβλημένη ανάγκη , αν θέλουμε να θεωρούμαστε πολιτισμένη κοινωνία, να αποβάλουμε τις προκαταλήψεις μας σε βάρος των αναπήρων οι οποίες αποτελούν ένα είδος αφανούς αλλά υπαρκτού ρατσισμού , γιατί όλοι μας , ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό, έχουμε την πιθανότητα να γίνουμε άτομα εδικών αναγκών ύστερα από ένα ατύχημα, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο ή κάποια βαριά ασθένεια. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη μας, ας δείξουμε τον πρέποντα σεβασμό και καλοσύνη στους αναπήρους συνανθρώπους μας κάθε φορά που παρουσιάζεται η ευκαιρία.

Για πολλά χρόνια ο χριστιανικός κόσμος δεν γιόρταζε τα Χριστούγεννα! Οι Λουθηρανοί και οι Καλβινιστές ήσαν από τους πιο μαχητικούς πολεμίους των Χριστουγέννων. Το αγγλικό κοινοβούλιο τα είχε θέσει εκτός νόμου από το 1643 κατά την κρομγουελλιανή περίοδο.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο , όπως πιστεύουν ορισμένοι, προέρχεται από την Αλσατία. Και στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι συνέλεγαν κλαδιά και καρπούς με τα οποία στόλιζαν τις εξώθυρες όπως διάλεγαν και τα κούτσουρα που θα έκαιγαν στην πυρά .Αυτά συμβαίνουν ακόμα και στις ημέρες μας , όπως συνέβαιναν από αρχαιοτάτων χρόνων. Κλαδιά δέντρων και θάμνων ,γιρλάντες και στεφάνια αποτελούν σύμβολα ευημερίας και θεϊκής ευλογίας στις πανάρχαιες φυσιολατρικές παραδόσεις των Ελλήνων, των Κελτών και των Τευτόνων. Στο βιβλίο του “Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί ” ο Φίλιππος Βρετάκος σώζει ένα άρθρο του Απόστολου Αρβανιτόπουλου σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάντων. Μας λέει : “Το χριστουγεννιάτικο δέντρο συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής , διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει την νεότητά του. Το δέντρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω εγώ τουλάχιστον ως ξενικήν συνήθειαν ως νομίζεται γενικώς , αλλά εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου ειρεσιώνης και της ικετηρίας των αρχαίων Ελλήνων και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν ικετηρία κλάδος ελαίας από τον οποίον εκρέμων ποκάρια(=μικρές ποσότητες ερίου) και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς διά την απαλλαγήν του τόπου από δεινόν τινός κακού π.χ. νοσήματος. Ως επί το πολύ , όμως, εβάσταζε την ικετηρίαν άνθρωπος ο οποίος είχε τεθεί υπό την προστασία Θεού και της ανωτέρας αρχής , για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων” .Οι πρόγονοί μας διετήρησαν τις πνευματικές του παραδόσεις οι οποίες κάποτε αφορούσαν τον Δία-βρέφος , του Ηρακλέους -βρέφους ή του Διονύσου-βρέφους και τώρα τον Χριστό-βρέφος. Οι πρόγονοί μας προσάρμοσαν στην καθεστηκυία τάξη τα πανίσχυρα προγονικά θέσμια του απωτάτου παρελθόντος τα πανάρχαια έθιμα του άρτου και του αειθαλούς κλαδιού , του ξύλου που καίει στο τζάκι το Δωδεκαήμερο. Η γιορτή αυτή βρίσκεται κοντά στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο και είναι η εορτή της Γεννήσεως(ή Αναγεννήσεως) του Ηλιακού Θεού. Είναι η Απολλώνεια εορτή η οποία προαναγγέλλει την επιστροφή του φωτός και της Ανοίξεως , ενώ ο χειμώνας κορυφώνεται. Είναι η εορτή με την οποία τιμάται η αρχέγονη θεά που ονομάζεται Μεγάλη Μητέρα του Θεού-Φωτός. Είναι η Vesta(ιέρεια της Εστίας) η οποία κατά την μακρύτερη νύκτα του έτους ανάβει την ιερή φωτιά. Η παραμονή των Χριστουγέννων είναι αφιερωμένη σ΄ αυτήν : είναι η Modranecht , η νύκτα της μητέρας. Παλαιός και νέος κόσμος συνδέονται δημιουργικά. Σεληνιακά και ηλιακά στοιχεία αναδομούνται και ανασυντίθενται στο αέναο κυκλικό ταξίδι της Ζωής. Είναι η ανώτερη θρησκευτική έκφρασή μας , για αυτόν τον λόγο πρέπει να την στηρίξουμε , καθώς αποτελεί τον ζωντανό δεσμό μας με το θρησκευτικό αίσθημα των προγόνων μας., κοντινών και μακρινών. Επίσης, πρέπει να εορτάζουμε τα χριστού(Ηλιού)γεννα , επειδή μας συνδέουν με την Ζωή και μας ωθεί να ατενίζουμε το μέλλον με ελπίδα και αισιοδοξία .Επιπλέον, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η εικόνα του Αγιοβασίλη με το έλκυθρο το οποίο σέρνουν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Τον Δεκέμβριο οι Έλληνες τιμούσαν τον Διόνυσο και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα -Ήλιο απεικονίζοντάς τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως. Το άρμα μετατράπηκε σε έλκυθρο , τα άλογα σε ταράνδους και το δώρο του φωτός έγινε προσφορά δώρων.
Τέλος, η κοπή της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαίου ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες προσέφεραν στους Θεούς σε μεγάλες αγροτικές εορτές, όπως τα Θεσμοφόρια και τα Θαλήσια . Ας βρούμε λοιπόν τους λόγους να εορτάσουμε την αναγέννηση της δημιουργικής δυνάμεως-αιτίας του κόσμου, να εορτάσουμε τον θρίαμβο του ανέσπερου Φωτός επάνω στις απάνθρωπες και αντιφυσικές δυνάμεις του σκότους και της αποσυνθέσεως.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
(ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ)

ΑΡΘΡΟ 1: Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στην ζωή και στην δυνατότητα υπάρξεως.
ΑΡΘΡΟ 2: Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται την ζωή κάθε ζώου.
Ο άνθρωπος ανήκει στο ζωικό βασίλειο και δεν μπορεί να εξοντώνει ή να εκμεταλλεύεται τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Αντιθέτως , οφείλει να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για το καλό των ζώων.
Κάθε ζώο δικαιούται την φροντίδα και την προστασία του ανθρώπου.
ΑΡΘΡΟ 3: Κανένα ζώο δεν πρέπει να σε κακομεταχείριση ή βάναυση συμπεριφορά.
Αν η θανάτωση ενός ζώου είναι υποχρεωτική, πρέπει να γίνεται στιγμιαία, ανώδυνα και χωρίς την πρόκληση αγωνίας στο ζώο.
ΑΡΘΡΟ 4: Κάθε άγριο ζώο έχει δικαίωμα να ζει ελεύθερα στο φυσικό του περιβάλλον(στεριά, θάλασσα, αέρας) και να αναπαράγεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.
Η στέρηση της ελευθερίας , ακόμα κι αν γίνεται για εκπαιδευτικούς σκοπούς, είναι αντίθετη με την διακήρυξη των δικαιωμάτων.
ΑΡΘΡΟ 5: Κάθε ζώο , που από παράδοση θεωρείται κατοικίδιο, δικαιούται να ζήσει με τον ρυθμό και τις συνθήκες ζωής και ελευθερίας που αρμόζουν στο είδος του.
Η διαφοροποίηση αυτών των συνθηκών έχει σκοπούς κερδοσκοπικούς και είναι αντίθετη με την διακήρυξη.
ΑΡΘΡΟ 6: Κάθε ζώο συντροφιάς έχει δικαίωμα διάρκειας ζωής ανάλογα με την φυσική του μακροβιότητα.
Η εγκατάλειψη ενός ζώου θεωρείται πράξη απάνθρωπη και εξευτελιστική.
ΑΡΘΡΟ 7: Αναφορικά με τα ζώα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο, η διάρκεια και η ένταση της εργασίας πρέπει να είναι σε λογικά πλαίσια , η διατροφή τους ικανοποιητική και η ανάπαυσή τους υποχρεωτική.
ΑΡΘΡΟ 8:Οποιοσδήποτε πειραματισμός σε ζώα, εφ’ όσον προκαλεί σωματικό ή ψυχικό πόνο, αντιτίθεται προς τα δικαιώματα τω ζώων, ακόμα κι αν γίνεται για επιστημονική, εμπορική ή άλλου είδους έρευνα,
Πρέπει να επιδιώκεται η αντικατάσταση του πειραματισμού πάνω στα ζώα από άλλες υπάρχουσες τεχνικές.
ΑΡΘΡΟ 9: Τα ζώα που εκτρέφονται για την διατροφή του ανθρώπου πρέπει να στεγάζονται , να μετακινούνται και να θανατώνονται χωρίς πρόκληση πόνου και αγωνίας.
ΑΡΘΡΟ 10: Απαγορεύεται η εκμετάλλευση των ζώων για την διασκέδαση του ανθρώπου.
Η έκθεση και τα θεάματα που χρησιμοποιούν ζώα αποτελούν καταστρατήγηση της αξιοπρέπειας και του σεβασμού προς την ζωή του ζώου.
ΑΡΘΡΟ 11: Κάθε πράξη που χωρίς λόγο προκαλεί τον θάνατο ζώου είναι βιοκτονία, είναι έγκλημα απέναντι στην ζωή.
ΑΡΘΡΟ 12: Κάθε πράξη που προκαλεί τον θάνατο μεγάλου αριθμού αγρίων ζώων αποτελεί γενοκτονία, έγκλημα απέναντι στο είδος.
Η μόλυνση και οποιαδήποτε καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος οδηγούν στην γενοκτονία.
ΑΡΘΡΟ 13:Σεβασμός επιβάλλεται ακόμη και στο νεκρό ζώο.
Κάθε σκηνή βίας στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο με θύματα ζώα πρέπει να απαγορευθεί και μόνο οι σκηνές που έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα να προβάλλονται.
ΑΡΘΡΟ 14 :Οι οργανισμοί προστασίας και προασπίσεως των δικαιωμάτων των ζώων πρέπει να εκπροσωπούνται σε κάθε κυβέρνηση.
Τα δικαιώματα των ζώων πρέπει να κατοχυρωθούν από τους νόμους , όπως ακριβώς και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 2016-2017

Το Σχολείο μας, για μια ακόμη φορά ξεκίνησε – σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Προληπτικής, Περιβαλλοντικής και Εργασιακής Ιατρικής (Prolepsis) – το πρόγραμμα “Διατροφή” με τη στήριξη του Ιδρύματος “Σταύρος Νιάρχος”

και το οποίο περιλαμβάνει καθημεερινή παροχή γεύματος στους μαθητές του σχολείου μας, στηριγμένη πάνω σε αυστηρούς κανόνες υγιεινής των επιλεγμένων γευμάτων.

Το Εσπερινό Γυμνάσιο με Λυκειακές Τάξεις Θήβας προέβη στις 23 Νοεμβρίου 2016 σε αναβάθμιση της υλικοτεχνικής υποδομής του Εργαστηρίου της Πληροφορικής, αντικαθιστώντας παπαλαιωμένο και ακατάλληλο προς χρήση υλικό. Πλέον, με τις δέκα σύγχρονες μονάδες υπολογιστή οι συνθήκες παρακολούθησης και εκμάθησης του μαθήματος της πληροφορικής καθίστανται ελκυστικές, ενώ ενισχύονται οι προϋποθέσεις για ιδανική αξιοποίηση των δυνατοτήτων του Εργαστηρίου από άλλων ειδικοτήτων συναδέλφους για τις ανάγκες και προεκτάσεις του δικού τους μαθήματος (Τ.Π.Ε.)

.

Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΚΑΛΑΜΙ ΒΟΙΩΤΙΑΣ

Έτος 1944 , 11 Ιουνίου Κυριακή βράδυ , απόσπασμα του Γερμανικού στρατού έχει περικυκλώσει το μικρό, αλλά ζωντανό τότε χωριουδάκι , το Καλάμι. Αναζητεί και συλλαμβάνει όλους όσους βρίσκονται στα σπίτια τους ή στους δρόμους. Είκοσι τρία
άτομα είναι η λεία τους. Τους χωρίζουν σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα από έξι
άντρες στήνεται στον τοίχο πίσω από το μπακάλικο του Σλατινόπουλου και η άλλη από δεκαεπτά γυναικόπαιδα στο περιβόλι του Κυρίτση. Τα πολυβόλα στήνονται. Οι
κραυγές και ο αλαλαγμός που κυριαρχούν στην ομάδα κυρίως των γυναικοπαίδων σβήνουν με το κροτάλισμα των πολυβόλων. Το αίμα χύνεται ποτάμι. Είκοσι τρία κορμιά σφαδάζουν στο έδαφος. Μόνο ένα εντεκάχρονο αγόρι , ο Παναγιώτης Νάκος
τραυματισμένος κατορθώνει μέσα στο σκοτάδι της νύχτας και τους ξεφεύγει. Όλοι οι
άλλοι κείτονται , άψυχα πια κορμιά , βουτηγμένα στο αίμα . Το μακάβριο έργο δεν τελειώνει εδώ. Αφού θα μαζέψουν τα πτώματα σε δύο σωρούς θα βάλουν φωτιά και στα σπίτια του Καλαμιού, για να σβήσουν κάθε ίχνος ζωής από το μικρό χωριουδάκι.
Και μέσα στην ησυχία της νύχτας , οι πύρινες φλόγες ανεμπόδιστες ολοκληρώνουν το έργο της καταστροφής .
(Πηγή: Εφημερίδα Η Σκυτάλη)

Του Βλάση Τζούμαρη, φιλόλογου.

Η τραγωδία αντλούσε τις υποθέσεις της απ’ τη μυθολογία. Τον μύθο τον είχαν πραγματευτεί πρώτοι οι λυρικοί ποιητές, καθώς τόσο οι ύμνοι, όσο και η χορική ποίηση περιείχαν και μια αφήγηση. Η τραγωδία κατά τον Αριστοτέλη δημιουργήθηκε απ’ τους αυτοσχεδιασμούς των εξαρχόντων του διθυράμβου (κύκλιος χορός πολυπληθούς ομάδας ντυμένων με δέρματα τράγων). Ο Θέσπις ήταν αυτός που άνοιξε το δρόμο στο δράμα διαχωρίζοντας τον εαυτό του απ’ το χορό και ανοίγοντας διάλογο μ’ αυτόν. Ο Αρίων θεωρείται από τους βασικούς διαμορφωτές του τυπικού του διθυράμβου.
Και τα τρία είδη του δράματος (τραγωδία, σατυρικό δράμα και κωμωδία) ήταν αρχικά μέρος αναπόσπαστο της διονυσιακής λατρείας και ως εκ τούτου οι ποιητές αντλούσαν τις υποθέσεις τους απ’ τη λατρεία του θεού. Κι επειδή οι σχετικοί μύθοι δεν ήταν ανεξάντλητοι, αναζητήθηκαν νέες πηγές έμπνευσης. Κοινωνικοπολιτικές και άλλου είδους αλλαγές που συντελέστηκαν στο αρχαϊκό γίγνεσθαι στα χρόνια που ακολούθησαν και αναβάθμισαν το ρόλο και τη σημασία του πολίτη (π.χ. μεταρρυθμίσεις Κλεισθένη) συνέβαλαν στην αλλαγή του προσανατολισμού του περιεχομένου και των όποιων σκοπιμοτήτων υπηρετούσε το δράμα. Αυτό είχε, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ως αποτέλεσμα την αναζήτηση και την υιοθέτηση στοιχείων μύθων και υποθέσεων που τελικά είχαν μεν ελάχιστη ή καθόλου σχέση με το Διόνυσο, εξυπηρετούσαν όμως πολλαπλά τους τραγικούς, ιδίως σε ό,τι έχει σχέση με τη διαπαιδαγωγική λειτουργία του δράματος.
Έτσι, στην αναζήτηση νέων μύθων για την κατασκευή τραγωδιών οι τραγικοί δε δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα. Στράφηκαν στους θησαυρούς της προομηρικής ποίησης και επεξεργάστηκαν, διαχειρίστηκαν και μετασκεύασαν ένα πολύ πλούσιο και ιδιαίτερα γνωστό στον κόσμο της εποχής υλικό. Πολλά πρώιμα έργα σώθηκαν απ’ την αρχαϊκή περίοδο μαζί με τα έργα του Ομήρου και του Ησιόδου. Σε κάποια φάση- άγνωστο πότε- ομαδοποιήθηκαν σε ένα κύκλο. Τα έπη αυτά εκτελούνταν από επαγγελματίες ραψωδούς σε διαγωνισμούς σε γιορτές και ήταν σίγουρα γνωστά ως τα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα. Πιθανόν ο όρος «κύκλιος» να αναφερόταν στα περισσότερα αφηγηματικά έπη, ομηρικά και μη και πιθανόν μόνο απ’ τον Αριστοτέλη και μετά να γινόταν ο διαχωρισμός..
Ειδικότερα, για τα κύκλια: οι αοιδοί με τα τραγούδια τους συστηματοποίησαν το ηρωικό παρελθόν και δημιούργησαν το γενεαλογικό δέντρο των τοπικών ηρώων και μ’ αυτό τον τρόπο τους ενέταξαν σε μια κοινή ελληνική παράδοση. Δυστυχώς, αρκετά απ’ αυτά μας έφτασαν μόνο με τη μορφή περίληψης. Άλλα μας παραδόθηκαν σε μορφή αποσπασματική, πράγμα που θέτει προβληματισμούς για το ποια τμήματα είναι γνήσια και ποια μεταγενέστερες προσθήκες. Τέλος, ένα μέρος υπάρχει με τη μορφή μόνο τίτλων και συνεπώς μια πλήρης άγνοια υπάρχει για το περιεχόμενο τους. Η παράδοση θέλει ορισμένα απ’ τα έπη αυτά να συναποτελούν έναν ευρύτερο επικό κύκλο ο οποίος αφηγούνταν σε χρονογραφική σειρά (με ορισμένα χάσματα) τα μυθικά γεγονότα απ’ την ένωση του Ουρανού και της Γης ως το θάνατο του Οδυσσέα. Τα έπη αναφέρονταν στην Αργοναυτική εκστρατεία (Αργοναυτικός κύκλος), στους αγώνες για την κατάκτηση της Θήβας (Θηβαϊκός κύκλος) και στον Τρωικό πόλεμο και κατ’ επέκταση σε ό,τι ακολούθησε αυτόν (Τρωικός κύκλος). Ακολουθεί ο σχετικός πίνακας διάταξης των επών αυτών:

Πολλά μπορούν να γραφούν για κάθε έπος απ’ τα προαναφερθέντα. Αυτό όμως θα μπορούσε ν’ αποτελέσει μέρος μιας άλλης προσπάθειας, καθώς ο κίνδυνος απομάκρυνσης απ’ το βασικό πυρήνα του άρθρου, το Θηβαϊκό κύκλο, θα ήταν ορατός. Θα αρκεστούμε εκ των πραγμάτων στο αντικείμενό μας, που οριοθετείται από το τρίπτυχο Οιδιπόδεια- Θηβαΐδα- Επίγονοι.
Η προσέγγιση και αποκατάσταση των επών του Θηβαϊκού κύκλου είναι μια δύσκολη υπόθεση, καθώς μας λείπουν και οι περιλήψεις του Πρόκλου. Μόνο κάποιες αβέβαιης έκβασης απόπειρες μπορούν να γίνουν με βάση τη χρησιμοποίηση του υλικού του απ’ τους τραγικούς ποιητές, τις πληροφορίες των μυθογράφων και ορισμένα εικαστικά έργα που απεικονίζουν σχετικές σκηνές του κύκλου. Όσον αφορά στη δική μας αναζήτηση, πίσω απ’ τον πλούσια διαμορφωμένο μύθο, τονίζεται από ιστορικό ενδιαφέρον η αντιζηλία και ο μείζων ανταγωνισμός ανάμεσα στα δυο πανίσχυρα κέντρα δύναμης της Μυκηναϊκής εποχής, την Αργολίδα και τη Βοιωτία, όπως αυτά τα κέντρα εκπροσωπούνται απ’ τις πόλεις του Άργους και της Θήβας
Από άποψης θέματος την πρώτη θέση απ’ τα θηβαϊκά έπη καταλαμβάνει η Οιδιπόδεια με 6600 στίχους και η συγγραφή της συνδέεται από μερικούς με τον Κιναίθωνα. Στο περιεχόμενό της βρίσκουμε την ήττα της Σφίγγας και τον αιμομικτικό γάμο του Οιδίποδα. Και, μάλλον ο Οιδίποδας παρέμενε στην πόλη και μετά την αποκάλυψη του γάμου και ξαναπαντρευόταν. Τον βάραιναν όμως οι κατάρες της μάνας του, που αυτοκτόνησε, κι αφού ταλαιπωρήθηκε αρκετά σκοτώθηκε στη μάχη κατά των Μινυών.
Η Θηβαΐδα αποτελείται από 7000 στίχους και ήδη ο Παυσανίας αναφέρει πως ο Καλλίνος του 7ου αι. π.Χ. την αποδίδει στον Όμηρο. Άρα πρόκειται για ένα πανάρχαιο έπος που ο Παυσανίας μάλιστα τοποθετούσε σε αξία κοντά στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Με την Ιλιάδα δε αρχίζει με τρόπο παρόμοιο. Ο Ετεοκλής, μικρότερος γιος του Οιδίποδα γίνεται βασιλιάς της πόλης, ο Πολυνείκης όμως, ο μεγαλύτερος γιος, καταφεύγει στο Άργος και νυμφεύεται την κόρη του εκεί βασιλιά Άδραστου και συγκεντρώνει στρατό, με τον οποίο εκστρατεύει κατά της γενέτειράς του. Τα δυο αδέλφια σκοτώνονται το ένα απ’ το χέρι του άλλου κι έτσι εκπληρώνεται η διπλή κατάρα του πατέρα προς αυτά. Και οι επτά στρατηγοί πέφτουν νεκροί μπρος στις πύλες της πόλης. Η εκστρατεία αποτυγχάνει ξεχωρίζει η διπλή κατάρα του Οιδίποδα στους γιους του, Ετεοκλή και Πολυνείκη, η οποία εκπληρώνεται με την αμοιβαία δολοφονία και των δυο. Με το θάνατό τους κλείνει και η εκστρατεία των Επτά κατά της πόλης.

Για τους Επιγόνους πληροφορούμαστε απ’ την ίδια πηγή με τη Θηβαΐδα ότι προσεγγίζει τους 7000 στίχους. Ο Ηρόδοτος την αποδίδει στον Όμηρο, με πολλές αμφιβολίες. Όμως ο Σχολιαστής της Ειρήνης του Αριστοφάνη θεωρεί δημιουργό του τον Αντίμαχο τον Κολοφώνιο, επικό ποιητή του β’ μισού του 5ου αι. π.Χ. Οι γιοι των επτά ηρώων που σκοτώθηκαν στην εκστρατεία κατά των Θηβών επανέρχονται κατά της πόλης. Την κυριεύουν και τη λεηλατούν. Ανάμεσα στους Επιγόνους είναι κι ο Διομήδης του Τυδέα κι ο Σθένελος του Καπανέα, γνωστοί ήρωες της Ιλιάδας.( Στην Ιλιάδα ο Διομήδης ακούει αδιαμαρτύρητα τον Αγαμέμνονα (Δ 370) και την Αθηνά (Ε 800) να του θυμίζουν τον πατέρα του τον Τυδέα, έναν απ’ τους πιο σημαντικούς ήρωες του άκαρπου αγώνα κατά της Θήβας. Ο σύντροφός του όμως ο Σθένελος, γιος του Καπανέα που επίσης πολέμησε στη Θήβα απαντά (Δ 404) πως η γενιά η δική του, άρα και του Διομήδη, γονάτισαν την περίφημη Θήβα, που οι πατέρες τους δεν μπόρεσαν να κυριεύσουν).
Δυστυχώς δε μας έχουν σωθεί όλες οι τραγωδίες. Κι απ’ αυτές όμως που γνωρίζουμε είναι εύκολο να συμπεράνουμε το μέγεθος επιρροής του θηβαϊκού κύκλου στην διαμόρφωση του υλικού της υπόθεσης, αν αναλογιστούμε την αποδοχή και την αξιολόγησή τους απ’ τους μεταγενέστερους: Επτά επί Θήβαις (Αισχύλος), Αντιγόνη, Οιδίπους Τύραννος, Οιδίπους επί Κολωνώ (Σοφοκλής).

Σχετική βιβλιογραφία
• ALBIN LESKY, «Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας», Εκδοτικός Οίκος Αδελφών Κυριακίδη, μετάφραση Αγαπητού Γ. Τσοπανάκη, Θεσσαλονίκη 1984.
• P.E. Easterling- B.M.W. Knox, «Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας», (μτφ Ν. Κονομή, Χρ. Κριμπά, Μ. Κονομή), Αθήνα 1990, Εκδόσεις Παπαδήμα.
• Α.Wace & Fr.Stubbings, «Όμηρος, a companion to Homer», ειδική φοιτητική έκδοση, Αθήνα 1984, Εκδόσεις Καρδαμίτσα.
• Ομήρου Οδύσσεια, Ομηρικά Έπη 1, επιλογή ραψωδιών και αποσπασμάτων (α- ω), α’ γυμνασίου, μετάφραση Δ.Ν. Μαρωνίτη, Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα, 2002.
• Νικολάου Τζουγανάτου, «Αρχαία ελληνική γραμματολογία», Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Ι.Δ. Κολλάρου & Σιας Α.Ε, Αθήνα 1976.