Εσπερινό Γυμνάσιο λ.τ. Θήβας "Δ. Γληνός"

Για πολλά χρόνια ο χριστιανικός κόσμος δεν γιόρταζε τα Χριστούγεννα! Οι Λουθηρανοί και οι Καλβινιστές ήσαν από τους πιο μαχητικούς πολεμίους των Χριστουγέννων. Το αγγλικό κοινοβούλιο τα είχε θέσει εκτός νόμου από το 1643 κατά την κρομγουελλιανή περίοδο.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο , όπως πιστεύουν ορισμένοι, προέρχεται από την Αλσατία. Και στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι συνέλεγαν κλαδιά και καρπούς με τα οποία στόλιζαν τις εξώθυρες όπως διάλεγαν και τα κούτσουρα που θα έκαιγαν στην πυρά .Αυτά συμβαίνουν ακόμα και στις ημέρες μας , όπως συνέβαιναν από αρχαιοτάτων χρόνων. Κλαδιά δέντρων και θάμνων ,γιρλάντες και στεφάνια αποτελούν σύμβολα ευημερίας και θεϊκής ευλογίας στις πανάρχαιες φυσιολατρικές παραδόσεις των Ελλήνων, των Κελτών και των Τευτόνων. Στο βιβλίο του “Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί ” ο Φίλιππος Βρετάκος σώζει ένα άρθρο του Απόστολου Αρβανιτόπουλου σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάντων. Μας λέει : “Το χριστουγεννιάτικο δέντρο συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής , διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει την νεότητά του. Το δέντρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω εγώ τουλάχιστον ως ξενικήν συνήθειαν ως νομίζεται γενικώς , αλλά εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου ειρεσιώνης και της ικετηρίας των αρχαίων Ελλήνων και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν ικετηρία κλάδος ελαίας από τον οποίον εκρέμων ποκάρια(=μικρές ποσότητες ερίου) και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς διά την απαλλαγήν του τόπου από δεινόν τινός κακού π.χ. νοσήματος. Ως επί το πολύ , όμως, εβάσταζε την ικετηρίαν άνθρωπος ο οποίος είχε τεθεί υπό την προστασία Θεού και της ανωτέρας αρχής , για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων” .Οι πρόγονοί μας διετήρησαν τις πνευματικές του παραδόσεις οι οποίες κάποτε αφορούσαν τον Δία-βρέφος , του Ηρακλέους -βρέφους ή του Διονύσου-βρέφους και τώρα τον Χριστό-βρέφος. Οι πρόγονοί μας προσάρμοσαν στην καθεστηκυία τάξη τα πανίσχυρα προγονικά θέσμια του απωτάτου παρελθόντος τα πανάρχαια έθιμα του άρτου και του αειθαλούς κλαδιού , του ξύλου που καίει στο τζάκι το Δωδεκαήμερο. Η γιορτή αυτή βρίσκεται κοντά στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο και είναι η εορτή της Γεννήσεως(ή Αναγεννήσεως) του Ηλιακού Θεού. Είναι η Απολλώνεια εορτή η οποία προαναγγέλλει την επιστροφή του φωτός και της Ανοίξεως , ενώ ο χειμώνας κορυφώνεται. Είναι η εορτή με την οποία τιμάται η αρχέγονη θεά που ονομάζεται Μεγάλη Μητέρα του Θεού-Φωτός. Είναι η Vesta(ιέρεια της Εστίας) η οποία κατά την μακρύτερη νύκτα του έτους ανάβει την ιερή φωτιά. Η παραμονή των Χριστουγέννων είναι αφιερωμένη σ΄ αυτήν : είναι η Modranecht , η νύκτα της μητέρας. Παλαιός και νέος κόσμος συνδέονται δημιουργικά. Σεληνιακά και ηλιακά στοιχεία αναδομούνται και ανασυντίθενται στο αέναο κυκλικό ταξίδι της Ζωής. Είναι η ανώτερη θρησκευτική έκφρασή μας , για αυτόν τον λόγο πρέπει να την στηρίξουμε , καθώς αποτελεί τον ζωντανό δεσμό μας με το θρησκευτικό αίσθημα των προγόνων μας., κοντινών και μακρινών. Επίσης, πρέπει να εορτάζουμε τα χριστού(Ηλιού)γεννα , επειδή μας συνδέουν με την Ζωή και μας ωθεί να ατενίζουμε το μέλλον με ελπίδα και αισιοδοξία .Επιπλέον, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η εικόνα του Αγιοβασίλη με το έλκυθρο το οποίο σέρνουν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Τον Δεκέμβριο οι Έλληνες τιμούσαν τον Διόνυσο και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα -Ήλιο απεικονίζοντάς τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως. Το άρμα μετατράπηκε σε έλκυθρο , τα άλογα σε ταράνδους και το δώρο του φωτός έγινε προσφορά δώρων.
Τέλος, η κοπή της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαίου ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες προσέφεραν στους Θεούς σε μεγάλες αγροτικές εορτές, όπως τα Θεσμοφόρια και τα Θαλήσια . Ας βρούμε λοιπόν τους λόγους να εορτάσουμε την αναγέννηση της δημιουργικής δυνάμεως-αιτίας του κόσμου, να εορτάσουμε τον θρίαμβο του ανέσπερου Φωτός επάνω στις απάνθρωπες και αντιφυσικές δυνάμεις του σκότους και της αποσυνθέσεως.