Εσπερινό Γυμνάσιο λ.τ. Θήβας "Δ. Γληνός"

Η 3η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 1992 με πρωτοβουλία του Ο.Η.Ε. ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία με σκοπό την προώθηση δραστηριοτήτων οι οποίες αφ’ ενός θα προβάλλουν τις ανάγκες και τα δικαιώματα των αναπήρων και αφ’ετέρου θα ευαισθητοποιούν το σύνολο της κοινωνίας. Ο Ο.Η.Ε. προβλέπει την αναγνώριση της ιδιαιτερότητάς τους , την θέσπιση ειδικής νομοθεσίας για την εξάλειψη κάθε είδους διακρίσεων και παροχή ίσων ευκαιριών στην παιδεία , την υγεία την επαγγελματική
αποκατάσταση και την πλήρη συμμετοχή σε όλες τις εκφάνσεις του βίου. Ωστόσο, η
πραγματικότητα διαφέρει από τις προσδοκίες , καθώς οι ανάπηροι αντιμετωπίζουν την κοινωνική και κρατική αναλγησία. Στα προβλήματα αυτά έχουν προστεθεί η εγκατάλειψη της εκπαιδεύσεως για τα άτομα ειδικών αναγκών ,η υψηλή ανεργία και η εξαθλίωση λόγω της οικονομικής πολιτικής. Πρόσφατα μάλιστα οι ανάπηροι συμπολίτες μας αναγκάστηκαν να διαδηλώσουν εναντίον της πολιτικής που εφαρμόζεται σε βάρος τους. Επίσης ,η συμπεριφορά ορισμένων πολιτών είναι τουλάχιστον απαράδεκτη: τους αντιμετωπίζουν περιφρονητικά , σταθμεύουν τα οχήματά τους σε χώρους ειδικούς για τους αναπήρους ή αρνούνται την τοποθέτηση ειδικών διαδρόμων (ράμπες) στις πολυκατοικίες .Όμως οι άνθρωποι ειδικών αναγκών
αποδεικνύουν κάθε στιγμή την αξία τους : στις τέχνες , στις επιστήμες , στον αθλητισμό, στον επαγγελματικό στίβο. Ας μην λησμονούμε τους Έλληνες παραολυμπιονίκες που χάρισαν τόσα μετάλλια στην χώρα μας , τον μεγάλο Βρετανό φυσικό Στήβεν Χώκινγκ , την Έλλεν Κέλλερ η οποία , αν και γεννήθηκε τυφλή και κωφάλαλη, μορφώθηκε. Η Έλλεν εισήχθη στο κολλέγιο Ράντκλιφ με τιμητική διάκριση το 1904. Έδωσε διαλέξεις στην Αμερική, στην Ευρώπη και την Ασία συγκεντρώνοντας χρηματικά ποσά για την εκπαίδευση των τυφλών. Έγραψε τα έργα
” Η ιστορία της ζωής μου” , “Ο κόσμος στον οποίο ζω”, “Το ημερολόγιο της Έλλεν Κέλλερ”, “Η ανοιχτή πόρτα” και άλλα. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ανάπηροι με ταλέντο στην ζωγραφική δημιουργούν με το πόδι ή με το στόμα υπέροχους πίνακες.
Επίσης, αξίζει να διαβάσουμε ένα δημοσίευμα από τον Characters.gr με τίτλο “Ανάπηρος στην ελληνική κοινωνία” το ποίο αφορά τον Στέλιο Κυμπαρόπουλο, έναν ξεχωριστό μαθητή με κινητικές αναπηρίες
“Τον Στέλιο τον γνωρίσαμε, όταν ως αριστούχος μαθητής της Τρίτης Γυμνασίου έλαβε μέρος στην παρέλαση ως ο πρώτος σημαιοφόρος με κινητική αναπηρία, σε περίοδο μάλιστα που η νομοθεσία δεν το επέτρεπε. Σήμερα είναι γιατρός απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής Αθηνών! Μέσα από ένα άρθρο του στο Characters .gr συγκλονίζει μιλώντας για την ιδιαίτερη ζωή του και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει : τον φόβο για την ανεργία τόσο για τον ίδιο όσο και για τα άλλα άτομα με ειδικές ανάγκες. Μεταξύ άλλων αναφέρει: “Τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας θεωρούν ότι, όταν είσαι με αναπηρία, είσαι ανίκανος να προσφέρεις, να προάγεις και να συμμετάσχεις μέσα σ’ αυτή. Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι ένα ρεύμα ,μια φιλοσοφία που λέει ότι ένα άτομο με αναπηρία έχει το δικαίωμα να βιώνει, να ζει και να πράττει σύμφωνα με τια θέλω του, τις επιθυμίες του και τις προσωπικές του ανάγκες. Όχι τις ανάγκες που δημιουργούνται λόγω της αναπηρίας, αλλά τις ανάγκες του ως ανθρώπου. Δηλαδή αυτή την στιγμή έχω την ανάγκη να περάσω τον δρόμο, έχω την ανάγκη να πάω στο νοσοκομείο , γιατί έχω κάποιες υποχρεώσεις που έχω αφήσει ως γιατρός, έχω την ανάγκη να βγω το βράδυ , γιατί θέλω να πάω για ένα ποτό με κάποιο φίλο μου. Λόγω αναπηρίας μπορεί να μην είναι τόσο εύκολο να εκπληρωθούνε. Η φιλοσοφία της ανεξάρτητης διαβίωσης είναι να πραγματοποιούνται
μέσω υπηρεσιών, μέσω προσβάσιμου περιβάλλοντος, μέσω προσβασιμότητας στην καθημερινότητα οι ανάγκες όλων των ανθρώπων και συγκεκριμένα των ατόμων με αναπηρία. Όντως φοβάμαι την μοναξιά , φοβάμαι τι θα γίνει μετά, όταν οι γονείς μου δεν θα μπορούν να με υποστηρίξουν . Εγώ τι θα κάνω; ”
Είναι επομένως επιβεβλημένη ανάγκη , αν θέλουμε να θεωρούμαστε πολιτισμένη κοινωνία, να αποβάλουμε τις προκαταλήψεις μας σε βάρος των αναπήρων οι οποίες αποτελούν ένα είδος αφανούς αλλά υπαρκτού ρατσισμού , γιατί όλοι μας , ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό, έχουμε την πιθανότητα να γίνουμε άτομα εδικών αναγκών ύστερα από ένα ατύχημα, ένα εγκεφαλικό επεισόδιο ή κάποια βαριά ασθένεια. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη μας, ας δείξουμε τον πρέποντα σεβασμό και καλοσύνη στους αναπήρους συνανθρώπους μας κάθε φορά που παρουσιάζεται η ευκαιρία.