Το αφιέρωμα επιμελήθηκε η φιλόλογος Μαρία Νέλλα
Σούνιο
Στο ακρωτήριο αυτό υπήρχε στις αρχαιότατες εποχές ναός της Σουνιάδος Αθηνάς, καθώς η περιοχή ήταν αφιερωμένη σ’ αυτήν και διεξάγονταν αγώνες προς τιμήν της. Έχουν βρεθεί ερείπια του ναού της Αθηνάς, ο οποίος ανάγεται στο 450 π.Χ. ο γνωστότερος όμως ναός είναι του Ποσειδώνος. Ιδρύθηκε το 444 π.Χ. και από αυτόν σώζονται 12 κολόνες. Το ακρωτήριο είχε οχυρωθεί στα 412 π. Χ. και απλωνόταν ημικυκλικά σε μια έκταση 500 μέτρων. Επίσης, σώζονται ερείπια ενός παλιότερου πέτρινου δωρικού ναού που είχε κτισθεί πριν το 490 π.Χ. και δεν είχε ολοκληρωθεί λόγω της περσικής εισβολής.
(Πηγή: Λεξικό του Αρχαίου Κόσμου, Ελλάδα-Ρώμη, του Γιάννη Λάμψα)
Λαύριο
Κωμόπολη που αποτελούσε βιομηχανικό και μεταλλευτικό κέντρο. Τα μεταλλεία του Λαυρίου ήταν ενεργά από την αρχαιότητα. Η μεγάλη παραγωγή αργύρου άρχισε το 483 π.Χ. και διήρκεσε μέχρι το 450 π.Χ. Η παρακμή των μεταλλείων άρχισε στη διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου (431 π.Χ.-404 π.Χ.) και συνεχίστηκε και μετά, πράγμα που προκάλεσε πλήγμα στην οικονομία της ιδιοκτήτριας των μεταλλείων Αθήνας. Μεταξύ 338-326 π.Χ. σημειώθηκε νέα άνθηση, καθώς πολλά μικρά ορυχεία συγχωνεύθηκαν σε λίγες μεταλλευτικές μονάδες, τις «κοινωνίες». Ανάλογη ακμή παρατηρήθηκε την περίοδο 146-87 π.Χ. Σε επιγραφές που βρέθηκαν στην αγορά των Αθηνών παρουσιάζεται η αρτιότατη τεχνική στην εξόρυξη και τον καθορισμό του μεταλλεύματος, η οποία εκπλήσσει. Έκτοτε, με εξαίρεση κάποια δραστηριότητα κατά τον 5ο αιώνα μ. Χ., το Λαύριο λησμονήθηκε. Το 1846 είναι η αφετηρία της σύγχρονης εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στο Λαύριο. Αυτό οδήγησε σε συγκέντρωση του εργατικού δυναμικού, που συντέλεσε στην εκβιομηχάνιση της περιοχής.
(Πηγή: Εγκυκλοπαίδεια Δομή)