Όσο κι αν δεν ακούγεται ποιητικό ή τραγουδιστικό είναι ένα άκρως διδακτικό τραγούδι του Κώστα Χατζή (για τους νεότερους ο Χατζής τραγουδάει εδώ και τουλάχιστον 5 δεκαετίες με καλλιτεχνική σύντροφό του την τεράστια Μαρινέλλα) που το τραγούδησε και την περασμένη Παρασκευή στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (υπάρχει και στο youtube). Ένας εξιστορεί το ρατσιστικό παράπονό του με τη σπάνιας χροιάς φωνή του Χατζή:
Εγώ, λέει ο μαύρος, όταν γεννήθηκα ήμουν μαύρος.
Όταν μεγάλωσα ήμουν μαύρος.
Όταν πονούσα ήμουν μαύρος.
Όταν κρύωνα ήμουν μαύρος.
Όταν πέθανα ήμουν μαύρος.

Εσύ, λέει απευθυνόμενος στον λευκό, όταν γεννήθηκες ήσουν ροζ.
Όταν μεγάλωσες έγινες λευκός.
Όταν πονούσες γινόσουν χλωμός.
Όταν κρύωνες γινόσουν μελανός.
Όταν πέθανες έγινες κάτασπρος.

Τότε γιατί με λες εμένα έγχρωμο;;;;;;;;;;;
Ουδέν σχόλιο.

Αθ. Γρούδος ΠΕ 07