Σε όσους μεγάλωσαν σαν παιδιά

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε παράθυρα, ντουλάπια ασφαλείας και μπουκάλια φαρμάκων για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε νόμος να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς να μας δημιουργούνται ψυχολογικά τραύματα.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από μας να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.Δεν είχαμε Playstation, Nintendo, Wii, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Internet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα, μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων μας και τους φωνάζαμε από την πόρτα…Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!Κάναμε τρεις μήνες διακοπές τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα,όχι πιάνοντας την κουβέντα σε κάποιο chat room γράφοντας;):D:P Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»…συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί.

KΑΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

• Kάποτε, ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές.
Σήμερα, έχει δύο.
• Κάποτε, δουλεύαμε οκτώ ώρες.
Σήμερα, έχουμε χάσει το μέτρημα.
• Κάποτε, είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με……τους φίλους μας.
Σήμερα, τα λέμε μέσω MSN και Skype.
• Kάποτε, είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό,να δούμε το χρώμα του,να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών,να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος.
Σήμερα, τα βλέπουμε στην τηλεόραση.
• Κάποτε, παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες.
Σήμερα, παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.
• Κάποτε, ζητάγαμε «συγγνώμη» από κοντά.
Σήμερα το λέμε με SMS.
• Κάποτε, κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι.
Σήμερα, κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ…..3000 κυβικών ‼‼
• Κάποτε, αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια…..
Σήμερα, το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.
• Κάποτε, ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και…ήμασταν ευτυχισμένοι.
Σήμερα, ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα…
• Κάποτε, λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για το όνομα του δρόμου…..
Σήμερα μας το λέει ο navigator.
• Κάποτε, πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά.
Σήμερα, πίνουμε εμφιαλωμένοκαι…αρρωσταίνουμε.
• Κάποτε, είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις      καρδιές μας.
Σήμερα, κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς, και έχουμε και 5 – 6 ντόμπερμαν,για να μην αφήσουμε κανένα να μας πλησιάσει, είτε είναι καλός, είτε κακός.
• Κάποτε, είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε.
Σήμερα, έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.
• Κάποτε, μαζευόμασταν, όλη η οικογένεια,γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι.
Σήμερα, έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ……
• Κάποτε, η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό.
Σήμερα, είναι ανοησία.
• Κάποτε, τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη.
Σήμερα, παίρνουν από τη Σάσα Μπάστα…..
• Κάποτε, μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη και του     Μπιθικώτση.
 Σήμερα, μας ξεκουφαίνει η…..Μπεζεντάκου.
• Κάποτε, οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή τους.
Σήμερα, τραγουδούν με κάτι άλλο.
• Κάποτε, ντοκουμέντο ήταν,μια επιστημονική ανακάλυψη.
Σήμερα, ντοκουμέντο είναι,ένα ερασιτεχνικό βίντεο,που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων,να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.
• Κάποτε, βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους,τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα.
Σήμερα, βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες, να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν…..τους….. κακούς.
• Κάποτε, μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας, σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς, χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό,να σιγοψυθιρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοερά στην ευτυχία.
Σήμερα, πάμε διακοπές στο Ντουμπάϊ, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.
• Κάποτε, είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε « Συγγνώμη, έκανα λάθος ‼ ».
Σήμερα, λέμε «Αυτός φταίει»……
• Κάποτε, νοιαζόμασταν για το γείτονα.
Σήμερα, τσαντιζόμαστε που αγόρασε καλύτερη τηλεόραση από εμάς.
• Κάποτε, ζούσαμε με το μισθό μας.
Σήμερα, ζούμε με τους μισθούς που θα πάρουμε.
• Κάποτε, δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι !‼
Σήμερα, έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
• Κάποτε, περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό.
Σήμερα…μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια.
• Κάποτε, ιδανικό ήταν,να γίνεις αναγνωρισμένος.
Σήμερα, ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.
• Κάποτε, μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας.
Σήμερα, μας δανείζουν οι τράπεζες.
• Κάποτε, κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους.
Σήμερα, τους κοιτάμε στην τσέπη.
• Κάποτε, δουλεύαμε για να ζήσουμε.
Σήμερα, ζούμε για να δουλεύουμε.
• Κάποτε, είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας.
Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για…… κανένα……