Από την Ιωάννα Καλιωράκη – Γ1
Διακόσια χρόνια πέρασαν. Διακόσια χρόνια σε τετρακόσια βασισμένα. Διακόσια χρόνια αναπαύονται οι αγωνιστές, αλλά διακόσια χρόνια μάχεται η Ελλάδα.
Απλοί πολίτες τότε, εξαθλιωμένοι και σαν τους άλλους ταλαιπωρημένοι. Την ελευθερία τους τούς στέρησαν, το πάθος τους όμως έμενε ισχυρό. Μια μέρα η εφιαλτική αλήθεια στα αυτιά τους αντήχησε και τους τράνταξε, τους ξύπνησε. Ταράχτηκε ο ύπνος τους και άλλα όνειρα γεννήθηκαν. Τους έπνιγε το άδικο, το άδικο σπαθί. Τους βάραινε η συνείδηση, τα όνειρα τα ανεκπλήρωτα. Γίνανε ξένοι ντόπιοι, κατακτημένοι γηγενείς. Γίνανε άβουλοι πολίτες, καταδικασμένο πλήθος. Άλλη επιλογή δεν είχαν, άλλη επιλογή δε λογάριαζαν, παρά να ξεσπάσουν, να ξεσηκωθούν.
Ξεριζωμένες καρδιές από το πάτωμα μάζεψαν, αλύτρωτες ψυχές από τον παράδεισο φώναξαν και το έργο τους ξεκίνησαν. Δύσκολη απόφαση. Δύσκολη και επίπονη. Εξουσία δεν είχαν, ούτε και στρατό. Ο πατριωτισμός όμως τους είχε θολώσει, ο πατριωτισμός όμως τους είχε ξυπνήσει. Από εκεί όλα θα κρίνονταν. Στους ώμους τους η μοίρα της υποδουλωμένης Ελλάδας, στους ώμους τους και οι νεκροί στρατιώτες. Οι απλοί Έλληνες τα άψυχα μάτια των εχθρών τους κοιτούσαν και σε αγωνιστές μετατρέπονταν. Σιγά σιγά ξεκίνησαν, με ένα τρανό βήμα τη φορά. Με άκρα μυστικότητα τον ένοπλο αγώνα προετοίμαζαν και κάτω από τη σκιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναπτυσσόταν ο Ελληνισμός. Μέχρι τα πέρατα της Ρωσίας έφτασε η είδηση. Από τα πέρατα του κόσμου Έλληνες μαζεύτηκαν. Και έτσι άναψε η φλόγα, φλόγα που δεν έσβηνε, φλόγα που εξαπλωνόταν. Επαναστατικές εστίες προκλήθηκαν στης επικράτειας τα μέρη, ώσπου δόθηκε το σήμα για γενική εξέγερση. Η σημαία εξυψώθη και η επανάσταση εκηρύχθη. Όλα έτοιμα σχεδόν, η επιτυχία μόνο έλειπε.
Μάχες πολλές. Μάχες πολλές και άνισες. Σώμα με σώμα πολεμούσαν αψηφώντας τον κίνδυνο. Τον κανόνα της επικράτησης του ισχυρότερου σε επικράτηση του παθιασμένου μετέτρεψαν. Ούτε μια στιγμή δε δίστασαν, ούτε μια στιγμή δε δείλιασαν. Όλοι ένα σώμα, ένας ανοργάνωτος στρατός. Όλοι μια φωνή, ένα όραμα.
Μέρες άσχημες υπήρξαν. Μέρες δύσκολες που όλα έμοιαζαν μάταια. Μα και όταν η παρακμή, και όταν η αποδυνάμωση εμφανίστηκαν στην μέχρι τότε απελευθερωθείσα επικράτεια, αμυνόμενοι με αυταπάρνηση, Έλληνες και Ελληνίδες, έκαναν την ηρωική τους Έξοδο για ένα μέλλον λαμπρότερο, ένα μέλλον ελεύθερο.
Στιγμή δε δούλωσαν το πνεύμα τους και η ελληνική ψυχή έμεινε ακέραιη. Τις αντιξοότητες άντεξαν, στις αδικίες εναντιώθηκαν και ένα ολόκληρο κράτος έχτισαν. Από τα σπλάχνα τους οι Έλληνες γεννήθηκαν. Από τα σπλάχνα τους πολιτισμός φύτρωσε. Μαύρη η πρώτη σελίδα της Ελλάδας, με κόκκινες πινελιές. Ο μεγαλύτερος αγώνας αυτοθυσίας σήμανε την αρχή και οι υπόλοιπες γενιές ακολούθησαν. Οι αγωνιστές δεν πέθαναν. Μέσα από τα έργα των νεότερων ζουν, μέσα από τις ελευθερίες και τα δικαιώματά τους. Βρίσκονται ψηλά, θαυμάζουν και κρατούν κάθε κατακτητή μακριά.