Απο τις Έλλη Ματσαγκούρα (Γ1) και Έστερ Πέπα (Γ3)
Πρωτίστως, όπως τονίζει η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου, εκείνοι που επιχείρησαν πρώτοι στην βαλκανική χερσόνησο να εξεγερθούν ενάντια στο οθωμανικό καθεστώς ήταν οι Σέρβοι, χωρίς ωστόσο να αποσκοπούν εξ’ αρχής σε μία εθνική επανάσταση σε αντίθεση με την ελληνική, Με πρωτεργάτη τους τον περίφημο Γεώργιο Καραγεόργεβιτς ο οποίος αργότερα έπαιξε σημαντικό ρόλο στον ξεσηκωμό των Ελλήνων. Το επαναστατικό κίνημα των Σέρβων διήρκησε για εικοσιέξι ολόκληρα χρόνια κατά την περίοδο 1804 με 1830 και είχε σαν τελικό αποτέλεσμα την αυτονομία του κράτους.
Το επίτευγμα της Ελλάδας να ανακηρυχτεί ανεξάρτητο κράτος προξένησε ένα αξιόλογο χτύπημα στην ισχυρή η ίσως ακόμη και ανίκητη οθωμανική αυτοκρατορία κινητοποιώντας με την πράξη αυτή και τα υπόλοιπα υπόδουλα βαλκανικά κράτη τα οποία ήταν και αυτά έτοιμα να ‘’εκραγούν’’, να ακολουθήσουν το ίδιο παράδειγμα. Φυσικά η επιθυμία των λαών να ανεξαρτητοποιηθούν δεν αποτελούσε κάτι πρωτόγνωρο ή πρωτοποριακό για τη εποχή που διένυαν γεγονός που της έδωσε την ονομασία ο ‘’αιώνας του εθνισμού’’. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ,ότι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο η Ελλάδα υπήρξε πρότυπο επανάστασης , ήταν , η παιδεία , με την ελληνική γλώσσα να διαθέτει πανάρχαιες ρίζες. Χάρη στα γερά θεμέλια της γλώσσας τους, οι Έλληνες εξασφάλισαν μία αξιέπαινη ανάπτυξη στον τομέα του εμπορίου σε αντίθεση με την αμετάβλητη στάση των Τούρκων.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε το κίνημα σταθμό για την ελληνική επανάσταση πού δεν ήταν άλλο από τον φιλελληνισμό. Το κίνημα αυτό ενισχύθηκε σημαντικά από την «υποχρέωση» των δυτικών απέναντι στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, στον οποίο βασίστηκαν για την δημιουργία των δικών τους, κάτι που η ιστορικός χαρακτηρίζει πλεονέκτημα των Ελλήνων. Η υποστήριξη των Φιλελλήνων ήταν τεράστιων διαστάσεων καθώς κυμαινόταν από εισφορές που προήλθαν εξ’ αποστάσεως μέχρι και την διά ζώσης παρουσία του στα πεδία των μαχών. η αναδυόμενη δύναμη της εποχής δηλαδή η Αγγλία με επικεφαλής τον Τζορτζ Κάνινγκ έστρεψε το ενδιαφέρον της στην εξουθενωμένη πλέον Ελλάδα και έδειξε την υποστήριξη της με την προσφορά δανείων και προστασίας. Η ευεργετική στάση της Αγγλίας επηρέασε την πολιτική γνώμη της Γαλλίας και της Ρωσίας απέναντι στο επαναστατημένο κράτος με αποτέλεσμα την ανεξαρτησίας μας αλλά και την δημιουργία ενός σύγχρονου ελληνικού κράτους. Παρά την ενεργή συμβολή της Ρωσίας στα ελληνικά ζητήματα, η Ελλάδα προτίμησε να στηριχτεί στην Αγγλία αγνοώντας τους μακροχρόνιους θρησκευτικούς δεσμούς της, με την πρώτη.
Είναι ευρύτατα εδραιωμένη η άποψη ότι η έντονη αντίθεση μεταξύ των πολιτικών και των στρατιωτικών είναι μία συμπεριφορά που υιοθετήθηκε από τα χρόνια της επανάστασης. Κατά κοινή ομολογία, γίνεται φανερή η αίσθηση του παραγκωνισμού των πολιτικών ενώ μία στάση εμπιστοσύνης και βεβαιότητας απέναντι στους αγωνιστές-στρατιωτικούς. Η αλήθεια είναι ότι για να καταφέρουν να επιτελέσουν με επιτυχία αυτό το δύσκολο έργο της ανεξαρτητοποίησης χρειάστηκαν υπερπροσπάθειες από κοινού, όσο και αν η κάθε πλευρά επιχείρησε να αποκομίσει τις τιμές τις επανάστασης, ως δικά της επιτεύγματα. Βέβαια κατά το διάστημα αυτό δεν έλειψαν και οι εμφύλιες διαμάχες οι οποίες ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας του Κολοκοτρώνη να μονοπωλήσει την διαχείριση της επανάστασης, έργο που τελικά δεν ολοκληρώθηκε λόγο της φυλάκισης του ήρωα. Λαμβάνοντας όλα τα παραπάνω υπόψη, οι ενέργειες του αγωνιστή αν και είχαν αρχικό στόχο το όφελος της επανάστασης, την επηρέασαν αρνητικά. Τελικά αυτές οι συγκρούσεις καταστάληκαν με την έλευση της Αντιβασιλείας. Μια επιπρόσθετη δυσκολία ήταν η αντιπαράθεση μεταξύ ετεροχθόνων( Ελλήνων που ζούσαν έξω από τα σύνορα ελληνικού κράτους) και αυτοχθόνων( Ελλήνων που ζούσαν σε περιοχές που είχαν ενταχθεί στο Ελληνικό κράτος). Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι οι ετερόχθονες τοποθετούνταν σε υψηλές διοικητικές θέσεις ,από τους ίδιους τους αυτόχθονες. Όπως για παράδειγμα ο διορισμός του Καποδίστρια ως κυβερνήτη της Ελλάδας.
Τέλος δύσκολο αν όχι αδύνατο θα ήταν να ανατεθεί κάποιος στην άποψη ότι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα που συνέβησαν κατά την περίοδο του αγώνα ήταν, η απομάκρυνση της ελληνικής εκκλησίας από το πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης . Με την κήρυξη της ως αυτοκέφαλη το 1850.