Ο ΜΑΪΚ ΚΕΝΙ έχει γράψει πάνω από 40 θεατρικά έργα και είναι ο δημοφιλέστερος συγγραφέας για παιδιά και εφήβους στην Μεγάλη Βρετανία.
Ξεκίνησε ως δάσκαλος και στη συνέχεια έγινε ηθοποιός. Συνεργάστηκε για εννέα χρόνια με το θέατρο του Leeds, στον τομέα που οι Βρετανοί ονομάζουν “θέατρο στην εκπαίδευση”. Ορισμένα από τα έργα που έγραψε εκείνη την περίοδο θεωρούνται σήμερα κλασικά στο είδος τους.
Στα χρόνια που ακολούθησαν εργάστηκε ως ηθοποιός με διάφορους θιάσους αλλά τελικά στράφηκε όλο και περισσότερο στη συγγραφή θεατρικών έργων για παιδιά. Έχει επανειλημμένα βραβευτεί και η έγκυρη αγγλική εφημερίδα Independent τον περιέλαβε το 2003 στον κατάλογο των σημαντικότερων Βρετανών θεατρικών συγγραφέων, πλάι στον Πίντερ και τον Στόπαρντ.
Αν και οφείλει κυρίως τη φήμη του στα έργα του για παιδιά κάτω των πέντε χρονών, ο Μάικ Κένι έχει ασχοληθεί και με τα προβλήματα που παρουσιάζουν ορισμένες κατηγορίες ατόμων με μαθησιακές και κινητικές δυσκολίες. Έχει γράψει επίσης έργα στα οποία η μουσική και η κίνηση παίζουν βασικό ρόλο.
Εξ άλλου, καθώς δεν εγκατέλειψε ποτέ την εκπαιδευτική του ιδιότητα, αναγνωρίζει την οφειλή του στη διδασκαλία μεγάλων παιδαγωγών όπως ο Ρούντολφ Στάινερ και Ιβαν Ιλιτς.
Ο Μάικ Κένι ζει στο York και στο Leeds με τη γυναίκα του -που είναι ηθοποιός- και τους τρεις γιους του.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Στην Ευρώπη διανύουμε σήμερα μια περίοδο μεγάλων αλλαγών και αδιάκοπης μετακίνησης ανθρώπων. Στη Μεγάλη Βρετανία γίνεται πολύς λόγος για όσους ζητούν άσυλο, για αυτούς και εμάς. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ξεχνάμε πολύ εύκολα. Η παγκόσμια ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί ως ιστορία μετακινούμενων ανθρώπων – και καχυποψίας για τον ξένο.
Αυτοί και εμείς. Εγώ γράφω έργα που θέμα τους είμαστε εμείς, έργα για εμάς. Και αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που κατατάσσονται χωριστά, που τους λέμε: αυτοί.
Η δική μου οικογένεια που κρατάει από την Ιρλανδία από τη μεριά του πατέρα μου, κι από την Ουαλία από τη μεριά της μητέρας μου, ήταν πάντα καθ’ οδόν. Όπου έφταναν, ήταν ξένοι, ήταν αυτοί. Τα αδέρφια της γυναίκας μου παντρεύτηκαν κοπέλες από την Κούβα και το Τρινιντάντ, η αδελφή της παντρεύτηκε Κουβανό και μένει στο Λίβανο, Προερχόμαστε κι οι δυο από εργατικές οικογένειες και δεν νομίζω πως αποτελούμε ασυνήθιστη περίπτωση.
Πέρσι επισκέφτηκα το Έλις Άϊλαντ στη Νέα Υόρκη, το σημείο δηλαδή όπου έφταναν τόσοι και τόσοι μετανάστες. Πολλοί από την οικογένεια του πατέρα μου θα πρέπει να πέρασαν από κει, με μοναδικά εφόδια ό,τι μπορούσαν να κρατήσουν στο χέρι, ό,τι ήταν ικανοί να κάνουν, καθώς και ό,τι αποτελούσε την κουλτούρα τους, τα τραγούδια τους και τις ιστορίες τους. Δε θα εμποδίσει ποτέ κανείς τους ανθρώπους ν’ αλλάζουν τόπο, για να ξεφύγουν από πολέμους και λιμούς και να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Το κακό είναι ότι δεν μπορείς να εμποδίσεις άλλους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν με καχυποψία τους ξένους.
Υπάρχουν βέβαια διαφορές αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που μας είναι κοινά. Όταν ο μικρότερος γιος μου ήταν ακόμη παιδάκι, ο καλύτερος του φίλος ήταν ένα γειτονόπουλο που ήταν μουσουλμάνος. Με τους γονείς του μιλούσαμε ελάχιστα γιατί δεν υπήρχε γλώσσα επικοινωνίας. Χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον και κάναμε κάποια νεύματα. Η αίσθηση της διαφοράς μάς είχε ωστόσο προσβάλει ήδη. Τα παιδιά μας όμως δεν φαινόταν να έχουν κολλήσει αυτή την αρρώστια. Και ξαφνιάστηκα πολύ που τα παιχνίδια του-πέρα από τις αναμενόμενες τηλεοπτικές αναφορές- ενσωμάτωναν και το δάσος και τον πύργο, και την έρημο και το μαγικό χαλί, και τη μάγισσα και το τζίνι, και το λύκο και το φίδι. Δεν υπάρχουν αυτοί. Υπάρχουμε μόνο εμείς, όλοι οι άνθρωποι, κι όλες οι ιστορίες μας.
Μάικ Κένι Οκτώβρης 2005
Το έργο του Μάικ Κένι Το αγόρι με τη βαλίτσα παίχτηκε για πρώτη φορα στις 20 Νοεμβρίου 2005 στο Θέατρο Πόρτα
