Παρά τη μεγάλη βιοποικιλότητα της ελληνικής φύσης αρκετά είδη φυτών και ζώων κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.
Η χελώνα καρέτα είναι ίσως ένα από τα πιο εμβληματικά είδη των μεσογειακών και ελληνικών θαλασσών και ένα από τα επτά είδη θαλάσσιων χελωνών που υπάρχουν στον πλανήτη. Οι χελώνες ζουν περίπου 100 χρόνια και ενηλικιώνονται μετά τη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους. Για την αναπαραγωγή τους γυρίζουν στην παραλία που γεννήθηκαν για να γεννήσουν τα αυγά τους.
Οι κυριότερες απειλές που αντιμετωπίζει στην Ελλάδα είναι η οικολογική υποβάθμιση των οικοσυστημάτων που τη φιλοξενούν όπως: η οικιστική και τουριστική ανάπτυξη των παραλιών ωοτοκίας, ο τεχνητός φωτισμός που αποπροσανατολίζει τα μικρά, η διάβρωση των παραλιών και η κλιματική αλλαγή που απειλεί τα παραθαλάσσια οικοσυστήματά και τις παραλίες ωοτοκίας. Η παγίδευση σε αλιευτικά εργαλεία, οι τραυματισμοί από ταχύπλοα αλλά και η ηθελημένη θανάτωση από ορισμένους ψαράδες αποτελούν κάποιους επιπλέον ανθρωπογενείς κινδύνους.
Ιδιαίτερα σημαντική απειλή είναι και τα σκουπίδια στη θάλασσα. Ειδικότερα, οι πλαστικές σακούλες που υποβαθμίζουν το θαλάσσιο οικοσύστημα, μοιάζουν με τσούχτρες και μπορούν να ξεγελάσουν τις χελώνες, οι οποίες και τις τρώνε και ως συνέπεια προκαλείται ο θάνατος τους.
Παρότι παρεξηγημένο, το τσακάλι χαρακτηρίζεται ως «καθαριστής» της υπαίθρου, καθώς ως παμφάγο κυνηγάει τα τρωκτικά ενώ ταυτόχρονα «χτενίζει» τις περιοχές του για οργανικά υπολείμματα και σκουπίδια (πεσμένα φρούτα, ψοφίμια κλπ). Στο μέγεθος δεν ξεπερνάει έναν σκύλο ράτσας κόκερ, ζει 8 με 10 χρόνια και στην Ελλάδα απαντάται (με συνολικό αριθμό που δεν ξεπερνάει τα 1500 ζώα) κυρίως σε Έβρο, Βιστωνίδα-Νέστο, Κερκίνη και κεντρική Μακεδονία, Χαλκιδική, Φωκίδα, Πελοπόννησο και Σάμο (το μόνο νησί).
Το τσακάλι μέσα σε λίγα σχετικά χρόνια έφτασε από κοινό είδος να απειλείται με εξαφάνιση στη χώρα μας. Στην Ελλάδα το τσακάλι απειλείται κυρίως γιατί απειλείται το σπίτι του, δηλαδή οι περιοχές χαμηλού και μεσαίου υψομέτρου (οριακά, στην Πελοπόννησο μέχρι 600 μ.), με μωσαϊκό μικρών καλλιεργειών και μεσογειακού θαμνώνα και υγρότοπων με πυκνές συστάδες βλάστησης. Σε αυτές τις περιοχές τα τελευταία 30 χρόνια οι αλλαγές στις καλύψεις γης υπήρξαν δραματικές. Η εγκατάλειψη των μικρών σε μέγεθος και ένταση καλλιεργειών στην ημιορεινή ζώνη και η εντατικοποίηση της κτηνοτροφίας οδηγούν σε μείωση της τροφής του.
Τα τελευταία χρόνια έχει πάρει ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες διαστάσεις η χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων που εκτός από το τσακάλι, θέτει σε κίνδυνο και πολλά άλλα μοναδικά είδη της ελληνικής υπαίθρου, όπως σπάνια αρπακτικά πουλιά και γύπες, το λύκο και την αρκούδα. Καθώς μικρές ομάδες ή οικογένειες τσακαλιών απομονώνονται, γίνονται όλο και πιο τρωτές στις ανθρώπινες και φυσικές πιέσεις.
Η μεσογειακή φώκια, Monachus monachus, δεν είναι απλώς και μόνο ένα ακόμη είδος του θαλάσσιου περιβάλλοντος αλλά ένα αναπόσπαστο κομμάτι του χθες, του σήμερα και του αύριο των ελληνικών θαλασσών και της Μεσογείου. Στην Ελλάδα μάλιστα, ζει και αναπαράγεται ο μισός περίπου παγκόσμιος πληθυσμός της, δηλαδή 250 με 300 άτομα.
Παρότι περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στη θάλασσα, χρησιμοποιεί και την ξηρά, κυρίως απομακρυσμένες και δυσπρόσιτες θαλασσινές σπηλιές, για να γεννήσει και να γαλουχήσει τα μικρά της αλλά και να αναπαυτεί. Το είδος παρατηρείται σε όλη την παράκτια και νησιωτική ζώνη της Ελλάδας, εκτός από τους δύο κλειστούς κόλπους του Κορινθιακού και του Αμβρακικού.
Οι κυριότερες απειλές για τη μεσογειακή φώκια είναι η μείωση τροφής, η τυχαία παγίδευση κατά τις αλιευτικές δραστηριότητες και η ηθελημένη θανάτωση. Επίσης, η φώκια, όπως και όλα τα παράκτια είδη, απειλούνται πολύ περισσότερο από την υποβάθμιση των παράκτιων οικοσυστημάτων λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, αφού χρησιμοποιούν τις ακτές για να ξεκουραστούν και να γαλουχήσουν τα μικρά τους. Τέλος, μια απτή απειλή για τις Μεσογειακές φώκιες σε ό, τι αφορά την κλιματική αλλαγή είναι η περίπτωση ανόδου της στάθμης της θάλασσας, οπότε και θα χαθούν ενδεχομένως χιλιάδες θαλάσσιες σπηλιές.
Μέσα από μια πορεία εξέλιξης και επιβίωσης διάρκειας 35 εκατομμυρίων χρόνων, η καφέ αρκούδα, ζώο ιδιαίτερα προσαρμοστικό, εξαπλώθηκε από την τούνδρα της Αλάσκας και τις στέπες της Ασίας ως τα δρυοδάση των μεσογειακών χωρών. Η καφέ αρκούδα ως το 15ο αιώνα, ζούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η καταστροφή των βιοτόπων της και το κυνήγι της που έχει απαγορευτεί εδώ και δύο δεκαετίες περίπου, είναι οι κύριες αιτίες της σταδιακής εξαφάνισης της από τις περισσότερες χώρες. Σήμερα ζει σε μικρούς αποκομμένους πληθυσμούς και κινδυνεύει να εξαφανιστεί.
Γεια σας, αυτό είναι ένα σχόλιο.
Για να ξεκινήσετε με την έγκριση, επεξεργασία και διαγραφή σχολίων, παρακαλώ επισκεφθείτε την οθόνη Σχόλια στον Πίνακα Ελέγχου.
Τα άβαταρ των σχολιαστών προέρχονται από το Gravatar.