Γκρίνιαα!!

Πράγματι, προσπαθούσα να βγω, τότε, από μια περίοδο κρίσης σε σχέση με την αυτοεκτίμησή μου και είχα, σχεδόν, πείσει τον εαυτό μου ότι είμαι το κέντρο του κόσμου, ότι όλη η υδρόγειος γυρίζει γύρω από μένα(νε) κι αυτό αποτέλεσε το βασικό κομμάτι της σύνθεσης. Κάποιοι φίλοι μου λένε πως δε μ’ αναγνωρίζουν, πως είμαι η σκιά του εαυτού μου, όμως εγώ, που έχω εμπιστοσύνη στον ψυχαναλυτή μου, βλέπω αμέσως αυτό το κάτι ανάμεσα στην έμφυτη διστακτικότητα, συστολή μπορείς να πεις, που με χαρακτηρίζει, και την έντονα ζυμωμένη απόφαση να κάνω, επιτέλους, το επόμενο βήμα στη ζωή μου. Να το κάνω, μάλιστα, πού να πατήσω όμως με τόσα πράγματα που με κυκλώνουν και με πιέζουν ασφυκτικά όλα, όσα έρχονται από το μακρινό παρελθόν, μνήμες και τραύματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, και φτάνουν μέχρι το σήμερα, μικρές και μεγαλύτερες πιέσεις της καθημερινότητας…

Θεέ μου, πώς με βασανίζει ακόμα εκείνο το κουρδιστό ποντικάκι που δεν πρόλαβα να το πιάσω στα χέρια μου και το διάλυσα. Του έβγαλα δυο γρανάζια και, για να μη φάω το ξύλο της χρονιάς μου, έλεγα ψέματα, πως προτιμάω τάχα να το σέρνω δεμένο με σκοινί, αντί να το κυνηγάω.

Κι η σχολική μου ζωή, ένα μαρτύριο. Μόνο στο νηπιαγωγείο πέρασα καλά. Έμαθα να φτιάχνω βαρκούλες και είχε και λέγκο και φτιάχναμε σπιτάκια. Και μ’ άρεσε πολύ να τραγουδάω το «μια ωραία πεταλούδα». Όλη μου τη δύναμη έβαζα στο Ω. Στην πρώτη δημοτικού στράβωσε το πράγμα από την αρχή. Μια μέρα πήρα ένα συνδετήρα από το διπλανό μου κι ο δάσκαλος μου μαύρισε τα χέρια με το χάρακα. Τόσο πολύ τον φοβήθηκα, που άρχισα να κάνω σκονάκια. Μάλιστα. Από την αλφαβήτα μέχρι την αριθμητική. Και μου ?γινε κακή συνήθεια, γιατί έχει μεγάλη σημασία πώς θα το πάρεις το σχολείο από την αρχή. Γιατί άμα το πάρεις με φόβο από την αρχή, ύστερα σου κόβεται το θάρρος κι άντε μετά να βγάλεις εφηβεία όλο τραύματα, και μπορεί ν’ αρχίσεις να ψευδίζεις και ποια γυναίκα θα σε πάρει μετά και άσε καλύτερα…

Σ’ όλες τις τάξεις του δημοτικού, στο γυμνάσιο και στο λύκειο πιο πολύ έκανα σκονάκια. Σκονάκια στα μαθηματικά, σκονάκια στη φυσική, σκονάκια στη χημεία, ακόμα και στην ιστορία έκανα σκονάκια. Ναι, στις χρονολογίες. Γιατί και τώρα να με ρωτήσεις, μπερδεύομαι να σου πω αν έγιναν πρώτα οι Πελοποννησιακοί πόλεμοι ή ο Περσικός κι αν ήταν ο Λεωνίδας ή ο Επαμεινώνδας που φώναξε το “This is Spartaa!”. Την ίδια περικεφαλαία φοράγανε. Μόνο το 1821 θυμάμαι καλά. Ξέρω ότι τότε έγινε η Επανάσταση του ’21 και διώξαμε τους Τούρκους και η Δόξα στεφάνωσε τα παλικάρια μας κι είμαστε τώρα ελεύθεροι. Αλλά δεν το ΄μαθα στο σχολείο αυτό. Αργότερα το ?μαθα, από φόβο μη με ρωτήσει κανένας δημοσιογράφος στις παρελάσεις και δεν ξέρω και γίνω ρεζίλι.

Και να ΄ταν μόνο το σχολείο που με σημάδεψε…

Πρέπει να είχαν περάσει γύρω στους δεκαοχτώ μήνες μόλις που είχα κλείσει τα δώδεκά μου χρόνια και μια μέρα ζήτησα να μου αγοράσουν ένα ξύλινο αλογάκι με ρόδες που είχα δει σε μια βιτρίνα. Ο πατέρας μου έμεινε με ανοιχτό το στόμα κι η μάνα μου τον τσίμπησε και του είπε σιγά πως έπρεπε πια να μου μιλήσει. Κι αυτός με πήρε παραπέρα και μου ΄λεγε κάτι για μελισσούλες και λουλουδάκια, σκόρπια πράγματα, σαν να ντρεπόταν(ε), και μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι εκείνη η ημέρα υπήρξε η αρχή της αναζήτησης της σεξουαλικής μου ταυτότητας. Την άλλη μέρα μάλιστα μου έφερε μια μπάλα ποδοσφαίρου, δερμάτινη, για να γίνω άντρας, αλλά εγώ, για να του τη σπάσω, του ζήτησα με έμφαση μια μπάλα μπάσκετ. Τι το ?θελα! Πέρασα τέτοια ταπείνωση, όταν έβγαλε εκείνο το μολυβάκι που είχε σχεδόν πάντα πίσω από το αυτί του, με έσυρε στο κάσωμα της πόρτας και μέτρησε το ύψος μου. Μου γύρισε την πλάτη καγχάζοντας και, θυμάμαι, σχεδόν αυθόρμητα, του ανταπόδωσα με ένα φάσκελο, με το μικρό μου χεράκι. Δεν ξαναμούτζωσα ποτέ και κανέναν από τότε.

Πάντως πρώτα απόκτησα αστυνομική ταυτότητα. Χρειάστηκε, όταν έφτασε ο καιρός να δώσω για lower. Και τα πήγα περίφημα στην πρώτη μου δοκιμασία στα Αγγλικά. Κι ύστερα διάβασα του κόσμου τα βιβλία, για να πάρω και το proficiency. Αλλά απέτυχα μετ’ επαίνων. Ήταν(ε), φαίνεται, ψιλά γράμματα για μένα. Η μητέρα μου, μ’ εκείνο το γλυκό χαμόγελο της μάνας, μου είπε πως δεν πειράζει και να μη στεναχωριέμαι. Και μετά από λίγο, με το ίδιο, πάντα γλυκό χαμόγελο της μάνας, πρόσθεσε: Αν είχες διαβάσει λίγο περισσότερο… Έτσι, μίσησα τα Αγγλικά κι έλεγα μέσα μου ότι όλοι οι Άγγλοι είναι γκέι(ζ) – είπαμε, lower πήρα – και τελικά απόκτησα και σωστή σεξουαλική ταυτότητα.

Και με τη μουσική ασχολήθηκα, μόνος μου όμως, αυτό που λένε αυτοδίδακτος. Γιατί φοβόμουν(α) πια τις εξετάσεις. Και μια που δεν είχα και κανένα φοβερό μουσικό αυτί, προκοπή, εννοείται, ούτε εδώ δεν είδα. Πολλές φορές έχανα το μέτρο και σχεδόν πάντα έχανα μια νότα. Μα δε με νοιάζει εμένα αυτό. Γιατί ξέρω πως σημασία δεν έχει να πετυχαίνεις αλλά να προσπαθείς. Κι ούτε θέλω το πλάνο ψήλωμα του κισσού πάνω στις πλάτες των άλλων. Προτιμώ το άλλο, του υπομονετικού σαλίγκαρου, έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά μου.

Όλα αυτά και άλλα γυρίζουν πάντα μέσα στο μυαλό μου σε τροχιές παράλληλες και μη, άλλα πάνω, άλλα κάτω (χιαστό) και συχνά, έτσι όπως ανακυκλώνονται με γεμίζουν θλίψη. Και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να φορέσω πάνω από το λυπημένο μου πρόσωπο τη μάσκα του χαρούμενου και αισιόδοξου, αυτού που βλέπει το μπουκάλι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Και προσπαθώ να οργανώσω τη ζωή μου και τσεκάρω καθημερινά τις δουλειές μου σε μια ατζέντα, λ.χ να περάσω από το μικροβιολόγο μου για τις εξετάσεις, να ξεβουλώσω με τη βεντούζα τη λεκάνη της τουαλέτας, να φτιάξω το πλακάκι που λείπει από την κουζίνα και να γυρίσω το αιρκοντίσιον στο κρύο, γιατί ο καιρός είπε ότι θα βάλει ζέστες.

Φυσικά, δε σταματάω να μαθαίνω, από μόνος μου πάντα. Τελευταία μαθαίνω κουμπιούτερ. Μου αρέσει πολύ το mailing, γιατί επικοινωνείς με κόσμο και λύνεις και πολλά σου προβλήματα. (δεν ξεμένεις ποτέ από Viagra, φοράς πάντα ένα Rollex κ.α.) Προς το παρόν έχω μάθει να παίρνω μηνύματα, κοντεύω όμως να μάθω και να στέλνω. Αυτό το άλφα με το κυκλάκι με δυσκολεύει. Έχω μάθει να βάζω το άλφα, το κυκλάκι γύρω από το άλφα δεν ξέρω πώς το βάζουνε. Χρειάζομαι επειγόντως σκονάκι. Μαύρη η ώρα που έπεσα πάνω σ’ εκείνο το δάσκαλο!

Έτσι ολοκληρώθηκε η σύνθεση και το αποτέλεσμα είναι ανανταγώνιστο (έτσι κι αλλιώς κανείς άλλος δεν έμαθε για το διαγωνισμό). Την παλέτα με τα χρώματα δεν μπορούσα μόνο να αναγνωρίσω, αλλά το επιθετικό βλέμμα του ψυχαναλυτή μου, όταν επιχείρησα να τον ρωτήσω σχετικά, με βοήθησε να καταλάβω ότι ήταν το δικό του παιδικό απωθημένο. Το θεώρησα, λοιπόν, κάτι σαν υπογραφή και δεν είπα τίποτε. Και οι ψυχαναλυτές άνθρωποι είναι και σε ποιον να πουν αυτοί τον πόνο τους.

Για το βασικό χρώμα της σύνθεσης δεν εγεννάτο θέμα. Ως γνωστόν, της πατρίδος μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό κι αυτό αρκεί για να το βουλώσουν οι κακοήθεις. Το άλλο χρώμα στηρίχτηκε στην αρχή της απροσδιοριστίας και έχει την εξής λογική: Αν ο δικομματισμός επικρατήσει, τότε το σήμα είναι αυτό που λέμε fair και απλώς υποδηλώνεται η ανάγκη πλατιάς συναίνεσης στα ζητήματα της παιδείας που όλοι, πάλι ως γνωστόν, επιδιώκουμε. Και στην απίθανη περίπτωση όμως που το φαινόμενο Τσίπρα δεν ξεφουσκώσει, είμαστε καλυμμένοι, γιατί η πνευματώδης απόχρωση του πράσινου και το ελαφρώς ενισχυμένο ως προτεραιότητα σήμα της ανακύκλωσης μας παραπέμπουν, εμμέσως πλην σαφώς, στην τάση «…και της Οικολογίας».

Στο λεκτικό τμήμα που συμπληρώνει το λογότυπο έδωσα ρέστα. Εξ αρχής και έχοντας εμπεδώσει την απαίτηση του λαού να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις, σκέφτηκα το εξής επιθετικό και αποφασιστικό σύνθημα: «Όλα είναι θέμα Αγοράς». Καθώς, όμως, το σύνθημα έμπαινε στη θέση του για την τελική εκδοχή του και βρέθηκε κάτω από το «… ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ», παρατήρησα ότι απουσίαζε παντελώς το θρησκευτικό στοιχείο από τη σύνθεση. Βεβαιώθηκα πια ότι έχω αποκοπεί από την παράδοση και δεν είχα καμία όρεξη ούτε τις αιτίες να αναζητήσω ούτε τους τρόπους επανασύνδεσης να βρω. Αυτά ανήκουν στα ενοχικά πλέγματα των νέων. Ας γράψουν αυτοί γι αυτά. Εγώ μεγάλωσα πια. Όμως έπρεπε κάτι να κάνω, γιατί αν το σφύριζε κάποιος στον Άνθιμο και τους άλλους υστερικούς εργολάβους της διαμεσολάβησης θα γινόταν της Ρεπούση και δε νομίζω πως αντέχω δημοσιότητα. Έτσι επέλεξα το απολογητικό: «Όλα είναι θέμα Παιδείας», γιατί και με την επερχόμενη απελευθέρωση της παιδείας οι δύο όροι ταυτίζονται και οι χαζοί έχουν το παραμύθι που χρειάζονται, για να κοιμούνται ήσυχα το βράδυ.