Χορτοφαγία

Χορτοφαγία είναι η πρακτική της μη κατανάλωσης κρέατος, συμπεριλαμβανομένων του βοδινού, πουλερικών, ψαριού και των υποπροϊόντων τους, με ή χωρίς τη χρήση γαλακτοκομικών προϊόντων ή αυγών και συμπεριλαμβανομένων των προϊόντων που προέρχονται από ζώα, όπως λαρδί, ζωικό λίπος, ζελατίνη και κωχενίλλη.

Ενώ οι περισσότεροι γαλακτοχορτοφάγοι καταναλώνουν γαλακτοκομικά προϊόντα, η χορτοφαγία (veganism) είναι μια ιδιαίτερη μορφή χορτοφαγίας που αποκλείει τα γαλακτοκομικά, τα αυγά, το μέλι, και οποιαδήποτε άλλα τρόφιμα που περιέχουν αυτά ή άλλα ζωικά προϊόντα.

Γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα

Τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα (αγγλικάGM foods και GMO foods), επίσης γνωστά ως γενετικά επεξεργασμένα τρόφιμα ή βιολογικά επεξεργασμένα τρόφιμα, είναι τρόφιμα που παράγονται από οργανισμούς που έχουν εισαχθεί αλλαγές στο DNA τους χρησιμοποιώντας τις μεθόδους της γενετικής μηχανικής. Οι τεχνικές γενετικής μηχανικής επιτρέπουν την εισαγωγή νέων χαρακτηριστικών καθώς και τον μεγαλύτερο έλεγχο των χαρακτηριστικών από προηγούμενες μεθόδους όπως η επιλεκτική διασταύρωση και η μεταλλαξιογένεση, όπου ένας οργανισμός εκτίθεται σε ραδιενέργεια ή χημικά ώστε να δημιουργηθεί μία μη συγκεκριμένη, αλλά μόνιμη αλλαγή.[1]

Η εμπορική πώληση γενετικά τροποποιημένων τροφών ξεκίνησε το 1994, όταν η εταιρεία Calgene προώθησε για πρώτη φορά την ανεπιτυχή ντομάτα της Flavr Savr με βραδεία ωρίμανση.[2][3] Οι περισσότερες τροποποιήσεις των τροφίμων επικεντρώθηκαν κατά κύριο λόγο σε καλλιέργειες με υψηλή ζήτηση από αγρότες όπως η σόγια, το καλαμπόκι, η κανόλακαι το βαμβάκι. Οι γενετικώς τροποποιημένες καλλιέργειες έχουν σχεδιαστεί για αντοχή σε παθογόνους παράγοντες και ζιζανιοκτόνα και για καλύτερα θρεπτικά προφίλ. Γενετικώς τροποποιημένα ζώα έχουν αναπτυχθεί, αν και μέχρι τον Νοέμβριο του 2013 κανένα δεν ήταν διαθέσιμο στην αγορά, σε οποιαδήποτε χώρα.[4]

Υπάρχει επιστημονική συναίνεση[5][6][7][8] ότι τα διαθέσιμα σήμερα τρόφιμα που προέρχονται από γενετικώς τροποποιημένες καλλιέργειες δεν ενέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο[9] για την ανθρώπινη υγεία από τα συμβατικά τρόφιμα,[10][11][12][13][14] αλλά ότι κάθε γενετικά τροποποιημένο τρόφιμο πρέπει να δοκιμάζεται κατά περίπτωση πριν από την εισαγωγή.[15][16][17]Ωστόσο, οι πολίτες είναι πολύ λιγότερο πιθανό από ότι οι επιστήμονες να αντιλαμβάνονται τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα ως ασφαλή.[18][19][20][21] Το νομικό και κανονιστικό καθεστώς των γενετικώς τροποποιημένων τροφίμων ποικίλλει ανάλογα με τη χώρα, με ορισμένα έθνη να τα απαγορεύουν ή να τα περιορίζουν, ενώ άλλα τα επιτρέπουν με πολύ διαφορετικούς βαθμούς ρύθμισης.[22][23][24][25]

Ωστόσο, υπάρχουν συνεχιζόμενες ανησυχίες του κοινού σχετικά με την ασφάλεια των τροφίμων, τη ρύθμιση, την επισήμανση, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, τις μεθόδους έρευνας και το γεγονός ότι ορισμένοι γενετικώς τροποποιημένοι σπόροι υπόκεινται σε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας που ανήκουν σε εταιρείες

metalagmena

Κλιματική αλλαγή

Με τον όρο κλιματική αλλαγή αναφερόμαστε στη μεταβολή του παγκοσμίου κλίματος και ειδικότερα σε μεταβολές των μετεωρολογικών συνθηκών που εκτείνονται σε μεγάλη χρονική κλίμακα. Τέτοιου τύπου μεταβολές περιλαμβάνουν στατιστικά σημαντικές διακυμάνσεις ως προς τη μέση κατάσταση του κλίματος ή τη μεταβλητότητά του, που εκτείνονται σε βάθος χρόνου δεκαετιών ή περισσότερων ακόμα ετών. Οι κλιματικές αλλαγές οφείλονται σε φυσικές διαδικασίες, καθώς και σε ανθρώπινες δραστηριότητες με επιπτώσεις στο κλίμα, όπως η τροποποίηση της σύνθεσης της ατμόσφαιρας. Στη Σύμβαση-Πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Μεταβολές (UNFCC), η κλιματική αλλαγή ορίζεται ειδικότερα ως η μεταβολή στο κλίμα που οφείλεται άμεσα ή έμμεσα σε ανθρώπινες δραστηριότητες, διακρίνοντας τον όρο από την κλιματική μεταβλητότητα που έχει φυσικά αίτια.[1]

Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της υπερκατανάλωσης προϊόντων του πρωτογενή τομέα, της αλόγιστης υπερκατανάλωσης των φυσικών πόρων και την αύξηση του πληθυσμού της γης υποβαθμίστηκε το φυσικό περιβάλλον με αποτέλεσμα να υπάρχει μια ανισορροπία μεταξύ των χωρών του ανεπτυγμένου και αναπτυσσόμενου κόσμου. Παγκόσμιος σκοπός των κρατών, φορέων και συλλόγων είναι η συνεργασία μεταξύ τους για την αειφόρο ανάπτυξη σε όλα τα γεωγραφικά επίπεδα και την καταπολέμηση της ανισότητας σε διεθνές επίπεδο. Ταυτόχρονα, είναι χαρακτηριστικό ότι έχει αναπτυχεί ένα παγκόσμιο κίνημα που ζητά την ισοκατανομή των περιβαλλοντικών βαρών και την κλιματική δικαιοσύνη.

https://www.youtube.com/watch?v=y-VNfbKEjRU

Οι κυριότερες πολιτικές για την μετρίαση της κλιματικής αλλαγής συνίστανται στις ακόλουθες[7]:

  • προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας,
  • ενίσχυση της ενεργειακής αποδοτικότητας,
  • μείωση των εκπομπών αερίων διοξειδίου του άνθρακα ({\displaystyle {\ce {CO2}}}{\displaystyle {\ce {CO2}}}),
  • αντισταθμιστικά μέτρα για τις παραγωγικές μονάδες.