…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

Στο απόσπασμα αυτό από την Εκκλησιαστική Ιστορία του Ευσεβίου Καισαρείας, παρατηρούμε πως πολλοί από τους Διακόνους και τους τότε χριστιανούς γιατρούς βοηθούσαν τους άπορους χριστιανούς που ή είχαν αρρωστήσει ή δεν είχαν φαγητό να φάνε και πέθαιναν από ασυτία. Αυτή η πράξη δείχνει πως ακόμα και αν οι ίδιοι κινδύνευαν να κολλήσουν την αρρώστια του ασθενούς τους, ρίσκαραν τη ζωή τους προκειμένου να σώσουν τη ζωή του. Σήμερα δεν συναντάμε συχνά τέτοιες περιπτώσεις, καθώς η ιατρική έχει αναπτυχθεί. Όμως εκείνη την εποχή θεωρούνταν πολύ σημαντική πράξη. Αντιθέτως, το κράτος δεν υπεράσπιζε καθόλου τους ανθρώπους που υπέφεραν, με σκοπό την απομάκρυνσή τους από  τους υγειείς ανθρώπους για να αποφύγουν την διάδοση της ασθένειας. Οι καταστάσεις λοιπόν ήταν ακραίες και κρίσιμες εφόσον αρκετοί άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους.

125Λ.

Χριστίνα Ιωαννίδου Γ’ 1

Κάτω από : Γ1 15-16, Χωρίς κατηγορία