…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

Με αφορμή το υπερρεαλιστικό ποίημα του Ανδρέα Εμπερίκου «η ποίησις είναι…» οι μαθητές της Α΄ λυκείου κλήθηκαν να γράψουν στα πλαίσια του μαθήματος της λογοτεχνίας τα δικά τους ποιήματα, γραμμένα με τον υπερρεαλιστικό τρόπο γραφής. Ακολουθεί ένα δείγμα των προσπαθειών τους.

Η ποίησις είναι τα δέντρα που μαλώνουν

Και οι γάτες που γαβγίζουν

Ενώ το ποτάμι μένει σιωπηλό

Στη γωνιά του δρόμου

Η ποίησις είναι μουσικές νότες που βγαίνουν

Μέσα από ένα χαλασμένο ραδιόφωνο

Φωνές παιδιών που παίζουν στο πάρκο

Το χάδι μιας μητέρας στα μαλλιά του παιδιού της

Η ποίησις είναι ένα καταφύγιο

Γεμάτο πολύχρωμα άνθη

Όσο περισσότερο γεμάτο είναι

Τόσο πιο αποπνικτικό φαίνεται

Στο θάνατο του ήλιου

Η ποίησις είναι ο αναπάντεχος γρίφος

που καλείται να λύσει το μυαλό

για να ανακουφίσει την ψυχή

να την φέρει στο γνώριμο περιβάλλον που ποθεί.

Η ποίησις είναι νερό στη μέση της ερήμου

Φωτιά που όσο και να καίει την απολαμβάνεις

Και την προκαλείς

Ώστε να αναπαράγεται μέσα σου

Η ποίησις είναι ένα γιγάντιο πολύχρωμο λουλούδι,

που τα απλά του χρώματα ξεβάφουν

Ξεβάφουν και μπαίνουν στα μικρά κεφάλια

Των άχρωμων ανθρώπων και τότε όλα αλλάζουν.

Η ποίησις είναι ένα τοπίο όπου το να πετάς

Ή να κάθεσαι στα σύννεφα είναι κάτι καθημερινό

Ο τόπος παίρνει το χρώμα των συναισθημάτων

Και ο κυρίαρχος του ποιήματος είναι ένας απλός ανθρωπάκος

Μια συνεχόμενη παρέλαση συναισθημάτων

Έχει μπει σε τροχιά όπου κανείς δεν μπορεί να σταματήσει

Η ποίησις είναι ένα καράβι σε πέλαγος ονείρου

Ένα στυλό γεμάτο φαντασία που χύνει το μελάνι του

Και λέει ιστορίες παραμυθένιες

Είναι ένα μονοπάτι δίχως τέρμα

Που οδηγεί σε μέρη μαγικά

.

γ.δ.κ.

Κάτω από : Χωρίς κατηγορία