…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

Αδελφοί καί τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Ο Θεός, ο δημιουργήσας τό Σύμπαν καί διαμορφώσας τήν γήν εις τέλειον κατοικητήριον τού ανθρώπου, έδωκεν εις αυτόν εντολήν καί δυνατότητα νά αυξάνηται καί νά πληθύνηται καί νά πληρώση αυτήν καί νά κυριεύση αυτής καί πάντων τών εν αυτή ζώων καί φυτών (Γεν. α΄ 28).
Ο περιβάλλων ημάς κόσμος εχαρίσθη ημίν υπό τού Δημιουργού ως στάδιον κοινωνικής δραστηριοποιήσεως, αλλά καί αγιασμού, πρός κληρονομίαν τής ανακαινισθησομένης εν τώ μέλλοντι αιώνι κτίσεως. Τήν τοιαύτην θεολογικήν θέσιν έχει καί βιοί αείποτε η Μήτηρ Αγία τού Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, διό καί η ημετέρα Μετριότης ετέθη, ως γνωστόν, επίκεφαλής τής αναληφθείσης παρά τού καθ’ ημάς πανιέρου Οικουμενικού Θρόνου οικολογικής προσπαθείας διά τήν προστασίαν τού πολλά ταλαιπωρουμένου υφ ημών εν επιγνώσει καί ανεπιγνώστως πλανήτου μας.

Η β ι ο π ο ι κ ι λ ό τ η ς, η οποία είναι τό έργον τής πανσοφίας τού Θεού, δέν εδόθη ασφαλώς εις τήν ανεξέλεγκτον εξουσίαν τού ανθρώπου. Κ α τ α κ υ ρ ί ε υ σ ι ς τής γής καί τών εν τή γή υπό τού ανθρώπου σημαίνει έλλογον χρήσιν καί απόλαυσιν τών προσφερομένων αγαθών καί όχι καταστρεπτικήν εκ πλεονεξίας αντλησιν καί κάρπωσιν ή καταστροφήν τών πόρων αυτής.

Εν τούτοις, ιδία επί τών ημερών μας, παρατηρούμεν μίαν υπερβολικήν εκμετάλλευσιν τών φυσικών πόρων, μέ συνέπειαν τήν καταστροφήν τής περιβαλλοντικής ισορροπίας τών οικοσυστημάτων καί γενικώτερον τών περιβαλλοντικών συνθηκών, εις τρόπον ώστε οι υπό τού Θεού τεταγμένοι όροι διαβιώσεως τού ανθρώπου επί τής γής νά γίνωνται δυσμενέστεροι δι’ αυτόν. Επί παραδείγματι, ως παρατηρούμεν άπαντες, επιστήμονες, εκκλησιαστικοί καί πολιτικοί άρχοντες καί εν γένει η ανθρωπότης, αυξάνεται η θερμοκρασία τής ατμοσφαίρας, εκδηλούνται υπερβολικαί βροχοπτώσεις, μολύνονται επίγεια καί θαλάσσια οικοσυστήματα, καί, γενικώτερον, διαταράσσεται, ενίοτε δέ καί καταστρέφεται πλήρως, η δυνατότης συνεχίσεως τής ζωής εις ωρισμένας περιοχάς.

Βλέπουσα καί εμπειρικώς αξιολογούσα τούς εκ τής τοιαύτης εξελίξεως τών περιβαλλοντικών συνθηκώνκινδύνους διά τήν ανθρωπότητα, η Μήτηρ Εκκλησία καθιέρωσεν ήδη από τής εποχής τού προκατόχου ημών αοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου τήν πρώτην Σεπτεμβρίου εκάστου έτους ως ημέραν προσευχής διά τό περιβάλλον.

Αλλ’ οφείλομεν νά παραδεχθώμεν ότι τά αίτια τών δυσαρέστων περιβαλλοντικών αλλαγών δέν είναι θεοκίνητα αλλά ανθρωποκίνητα καί, επομένως, η παράκλησις καί η προσευχητική δέησις τής Εκκλησίας καί ημών πρός τόν Θεόν,τόν Κύριον τών κυρίων καί Κυβερνήτην τού παντός, πρός βελτίωσιν τών περιβαλλοντικών συνθηκών, είναι ουσιαστικώς αίτημα μ ε τ α ν ο ί α ς τής ανθρωπότητος διά τό α μ α ρ τ η μ ά της νά καταστρέφη τά εν τή γή, αντί νά καρπώται μετάλόγου καί προσοχής διά τήν διατήρησιν τής α ε ι φ ο ρ ί α ς τούς πόρους αυτής.

Προσευχόμενοι καί αιτούμενοι παρά τού Θεού τήν διατήρησιν τού περιβάλλοντος τής γής καταλλήλου διά τήν εν αυτή ζωήν τού ανθρώπου, κατ’ ουσίαν παρακαλούμεν όπως ο Θεός αλλάξη τόν λογισμόν τών ισχυρών τής γής καί φωτίση αυτούς νά μή καταστρέφουν τό γήϊνον οικοσύστημα διά λόγους οικονομικού οφέλους καί συμφέροντος παροδικού. Τούτ’ αυτό όμως ισχύει καί διά πάντα άνθρωπον εξ ημών, διότι καί έκαστος εξ ημών εν τώ μέτρω τών μικρών δυνατοτήτων του επιφέρει τάς μικράς περιβαλλοντικάς καταστροφάς, τάς οποίας η αφροσύνη του τού επιτρέπει.

Επομένως, προσευχόμενοι υπέρ τού περιβάλλοντος, προσευχόμεθα υπέρ τής μετανοίας ενός εκάστου εξ ημών διά τήν μικράν ή μεγάλην συμβολήν μας εις τήν βλάβην καί καταστροφήν τού περιβάλλοντος, τήν οποίαν βιούμεν συνολικώς ως άθροισμα μερικωτέρων επιζημίων επεμβάσεων διά τών κατά τόπους καί χρόνους μεγάλων καί καταστροφικών καιρίων φαινομένων.

Τήν έκκλησιν, προσευχήν καί προτροπήν ταύτην απευθύνοντες από τού Ιερού Κέντρου τής Ορθοδοξίας πρός τήν οικουμένην καί πρός συνόλην τήν ανθρωπότητα, δεόμεθα όπως ο αγαθοδότης Κύριος, ο χαρισάμενος εις ημάς πάντας τούς επί τού πλανήτου γή οικούντας τόν γήϊνον παράδεισον, λαλήση αγαθά εις τάς καρδίας όλων τών ανθρώπων, διά νά σεβώμεθα τήν περιβαλλοντικήν ισορροπίαν, τήν οποίαν Ούτος εν τή πανσοφία Του καί τή αγαθότητί Του μάς παρέδωκεν, ώστε καί ημείς καί αι επερχόμεναι γενεαί νά απολαμβάνωμεν τάς δωρεάς τού Θεού μετ’ ευχαριστίας καί δοξολογίας.

Αυτής τής Σοφίας, τής Ειρήνης καί τής Δυνάμεως τού Θεού, τής δημιουργησάσης καί συντηρούσης καί κατευθυνούσης τήν αποκαραδοκούσαν τήν σωτηρίαν αυτής κτίσιν πρός τά έσχατα, δεόμεθα όπως διαφυλάττη τό περιβάλλον αειφόρον καί προσφέρον συνεχώς εις τήν ευημερίαν τού ανθρώπου καί οδηγή καρποφόρως τά αγαθά έργα τών χειρών τών εργαζομένων πρός τούτο συνανθρώπων, καί επικαλούμεθα τήν Χάριν καί τό άπειρον Έλεος Αυτού επί πάντας τούς ανθρώπους, μάλιστα τούς σεβομένους τήν δημιουργίαν καί φυλάσσοντας αυτήν.
,βιβ΄ Σεπτεμβρίου α΄

No de protocole 718

† BARTHOLOMAIOS

PAR LA GRÂCE DE DIEU ARCHEVÊQUE DE CONSTANTINOPLE,

NOUVELLE ROME, ET PATRIARCHE ŒCUMÉNIQUE,

QUE LA GRÂCE ET LA PAIX DE NOTRE SEIGNEUR, DIEU ET SAUVEUR JÉSUS CHRIST, AUTEUR ET GARDIEN DE LA CRÉATION, SOIENT AVEC LE PLÉRÔME DE L’ÉGLISE.

Frères et enfants bien-aimés en le Seigneur,

Dieu, qui créa l’univers et forma la terre pour en faire un habitat idéal pour l’être humain, lui a donné l’ordre et la faculté d’accroître, de multiplier, de la remplir et l’assujettir, d’être le maître du monde animal et végétal. (Gn 1, 28-30.)

Notre monde environnant nous a été donné par le Créateur comme un domaine d’activité sociale, mais aussi de sanctification, pour hériter de la création qui sera renouvelée au siècle futur. L’Église Mère, la sainte Grande Église du Christ, vit toujours suivant cette thèse théologique qui est la sienne. Il est donc notoire que notre très saint Trône œcuménique plaça mon humble personne en tête de l’effort écologique destiné à la protection de notre planète que nous faisons beaucoup souffrir sciemment ou pas.

La biodiversité, produit de la toute-sagesse de Dieu, ne fut certes pas livrée au pouvoir discrétionnaire de l’homme. Assujettir la terre et tout ce qui s’y trouve signifie que l’homme use et jouit rationnellement des biens offerts et non pas qu’il détruise ou épuise les ressources naturelles par cupidité.

Toutefois, surtout de nos jours, on observe une exploitation à outrance des ressources naturelles ayant pour effet de détruire l’équilibre environnemental des écosystèmes et, en général, des conditions environnementales, de sorte que les conditions que Dieu posa pour la vie de l’homme sur terre se dégradent. Par exemple, nous constatons tous, scientifiques, chefs religieux et politiques, l’humanité tout entière, que la température de l’atmosphère augmente, que des pluies diluviennes se déclarent, que les écosystèmes terrestres et marins sont pollués, et généralement que dans certaines régions du monde la vie est perturbée, parfois même totalement compromise.

Voyant et évaluant empiriquement les périls que fait peser sur l’humanité une telle dégradation des conditions environnementales, déjà du temps du patriarche Dimitrios, notre prédécesseur d’éternelle mémoire, l’Église Mère établit le 1er septembre de chaque année comme journée de prière pour l’environnement.

Nous devons toutefois admettre que les changements environnementaux douloureux ne sont pas causés par Dieu, mais par l’homme. Par conséquent, l’Église et nous prions Dieu, le Seigneur des seigneurs et Celui qui dirige tout d’améliorer les conditions environnementales. Cette imploration est essentiellement une demande de pénitence de l’humanité pour le péché commis qui consiste à détruire les biens de la terre, au-lieu d’en jouir avec raison et circonspection afin de préserver la durabilité de ses ressources.

En priant Dieu et en Lui demandant de préserver l’environnement terrestre approprié à la vie humaine, nous prions en substance Dieu de changer la mentalité des puissants de la terre et de les éclairer pour qu’ils ne détruisent pas l’écosystème terrestre pour des raisons de profit économique et d’intérêt éphémère. La même chose vaut cependant aussi pour tout un chacun, car chacun de nous, à son échelle, cause de petites destructions environnementales, autant que son manque de bon sens lui permet.

Par conséquent, en priant pour l’environnement, nous prions pour que chacun de nous fasse pénitence de sa petite ou grande part au dommage ou à la destruction de l’environnement que nous vivons dans l’ensemble comme une somme d’interventions préjudiciables mineures à l’origine des phénomènes cruciaux et désastreux déclenchés à des moments imprévisibles et en des lieux différents.

Nous adressons au monde et à l’humanité tout entière cet appel, prière et exhortation depuis le centre sacré de l’Orthodoxie. Nous implorons le Seigneur dispensateur de tout bien, Lui qui nous gratifia du don de vivre sur notre planète le paradis terrestre, de parler aux cœurs des hommes, pour que nous respections l’équilibre de l’environnement Qu’il nous légua dans Sa toute-sagesse et bonté, afin que nous et les générations futures bénéficiions des dons divins dans le remerciement et l’action de grâce.

Nous prions Dieu qui, dans sa Sagesse, Paix et Puissance, créa, sauvegarde et dirige la création aspirant à son salut dans les fins dernières, de préserver l’environnement qui contribue continuellement à la prospérité de l’homme et qu’Il conduise efficacement les bons ouvrages de nos semblables qui œuvrent dans ce sens. Et nous implorons Sa Grâce et Son infinie Miséricorde sur tous les hommes, notamment sur ceux qui respectent et gardent la création.

1er septembre 2012

† Bartholomaios de Constantinople

fervent intercesseur auprès de Dieu

Prot. No. 718

+ BARTHOLOMEW

By the Mercy of God

Archbishop of Constantinople-New Rome And Ecumenical Patriarch

To the Fullness of the Church

Grace and Peace from the Creator and Sustainer of All Creation

Our Lord, God and Savior Jesus Christ

Beloved brothers and children in the Lord,

Our God, who created the universe and formed the earth as a perfect dwelling place for humanity, granted us the commandment and possibility to increase, multiply and fulfill creation, with dominion over all animals and plants.

The world that surrounds us was thus offered to us as a gift by our Creator as an arena of social activity but also of spiritual sanctification in order that we might inherit the creation to be renewed in the future age. Such has always been the theological position of the Holy Great Church of Christ, which is the reason why we have pioneered an ecological effort on behalf of the sacred Ecumenical Throne for the protection of our planet, which has long suffered from us both knowingly and unknowingly.

Of course, biodiversity is the work of divine wisdom and was not granted to humanity for its unruly control. By the same token, dominion over the earth and its environs implies rational use and enjoyment of its benefits, and not destructive acquisition of its resources out of a sense of greed. Nevertheless, especially in our times, we observe an excessive abuse of natural resources, resulting in the destruction of the environmental balance of the planet’s ecosystems and generally of ecological conditions, so that the divinely-ordained regulations of human existence on earth are increasingly transgressed. For instance, all of us – scientists, as well as religious and political leaders, indeed all people – are witnessing a rise in the atmosphere’s temperature, extreme weather conditions, the pollution of ecosystems both on land and in the sea, and an overall disturbance – sometimes to the point of utter destruction – of the potential for life in some regions of the world.

Inasmuch as the Mother Church perceives and evaluates the ensuing dangers of such ecological conditions for humanity, already from the time of our blessed predecessor, Ecumenical Patriarch Dimitrios, established September 1st of each year as a day of prayer for the natural environment. Yet, we are obliged to admit that the causes of the aforementioned ecological changes are not inspired by God but initiated by humans. Thus, the invocation and supplication of the Church and us all to God as the Lord of lords and Ruler of all for the restoration of creation are essentially a petition of repentance for our sinfulness in destroying the world instead of working to preserve and sustain its ever-flourishing resources reasonably and carefully.

When we pray to and entreat God for the preservation of the natural environment, we are ultimately imploring God to change with mindset of the powerful in the world, enlightening them not to destroy the planet’s ecosystem for reasons of financial profit and ephemeral interest. This in turn, however, also concerns each one of us inasmuch as we all generate small ecological damage in our individual capacity and ignorance. Therefore, in praying for the natural environment, we are praying for personal repentance for our contribution – smaller or greater – to the disfigurement and destruction of creation, which we collectively experience regionally and occasionally through the immense phenomena of our time.

In addressing this appeal, petition and exhortation from the sacred Center of Orthodoxy to all people throughout the world, we pray that our gracious Lord, who granted this earthly paradise to all people dwelling on our planet, will speak to the hearts of everyone so that we may respect the ecological balance that He offered in His wisdom and goodness, so that both we and future generations will enjoy His gifts with thanksgiving and glorification.

May this divine wisdom, peace and power, which created and sustains and guides all creation in its hope for salvation in the kingdom, always maintain the beauty of the world and the welfare of humanity, leading all people of good will to produce fruitful works toward this purpose. And we invoke His grace and mercy on all of you, particularly those who respect and protect creation. Amen.

September 1, 2012

Protokoll-Nr. 718

Hirtenbrief zum Tag der Bewahrung der Schöpfung

+ Bartholomaios

durch Gottes Erbarmen Erzbischof von Konstantinopel, dem Neuen Rom,

und Ökumenischer Patriarch dem ganzen Volk der Kirche

Gnade und Friede von dem Schöpfer der ganzen Schöpfung,

unserem Herrn, Gott und Erlöser Jesus Christus

Im Herrn geliebte Kinder,

Gott, der das All erschaffen und die Erde zu einer vollkommenen Wohnstatt des Menschen gestaltet hat, hat diesem das Gebot und die Fähigkeit gegeben, zu wachsen und sich zu vermehren, die Erde zu bevölkern und über sie und alle Tiere und Pflanzen auf ihr zu herrschen.

Die uns umgebende Welt wurde uns also vom Schöpfer geschenkt als ein Ort sozialen Handelns, aber auch der Heiligung, damit wir das Erbe einer Schöpfung erlangen, die im kommenden Äon erneuert werden wird. Das ist die theologische Position des Ökumenischen Patriarchats, der Großen Kirche Christi. Darum ist es auch, wie bekannt, die Aufgabe unserer geringen Person, das ökologische Eintreten unseres heiligen Ökumenischen Throns für den Schutz unseres wissentlich und unwissentlich in Mitleidenschaft gezogenen Planeten zu leiten.

Die Vielfalt der Lebewesen, die das Werk der Allweisheit Gottes ist, wurde allerdings nicht uneingeschränkt der Gewalt des Menschen unterstellt. Herrschaft des Menschen über die Erde und was sie erfüllt bedeutet einen vernunftgemäßen Gebrauch und Genuss der dargebotenen Güter, aber nicht ihre durch Unersättlichkeit hervorgerufene zerstörerische Ausbeutung und Missbrauch oder Zerstörung ihrer Ressourcen.

Gleichwohl beobachten wir gegenwärtig eine übermäßige Ausbeutung der natürlichen Ressourcen, die die Zerstörung des Gleichgewichts der Ökosysteme und darüber hinaus der Umweltfaktoren nach sich zieht, mit der Konsequenz, dass die von Gott gesetzten Bedingungen des Überlebens des Menschen auf Erden für diesen immer ungünstiger werden. So steigt z. B., wie wir alle, Wissenschaftler, kirchliche und politische Führer und generell die ganze Menschheit, feststellen, die Temperatur der Atmosphäre, es kommt zu katastrophalen Niederschlägen, ausgedehnte Bereiche des Landes und des Meeres verschmutzen und die Möglichkeit weiteren Lebens in bestimmten Gegenden wird bedroht, wenn nicht gar demnächst zerstört.

Weil das Ökumenische Patriarchat diese sich aus der Entwicklung der Umweltfaktoren ergebenden Gefahren für die Menschheit sieht und aus der Erfahrung erkennt, hat es schon zur Zeit unseres Vorgängers seligen Gedenkens Dimitrios den 1. September jedes Jahres zum Tag des Gebets für die Umwelt bestimmt.

Wir müssen aber einräumen, dass die Ursachen dieses unerfreulichen ökologischen Wandels nicht von Gott, sondern von den Menschen hervorgerufen sind. Dementsprechend ist unser und der Kirche Gebet für eine Verbesserung der Umweltbedingungen, das wir an Gott, den Herrn aller Herren und Lenker des Alls richten, im Grunde ein Anruf an die Menschheit, ihre Sünde zu bereuen – die Sünde, die darin besteht, die Erde zu zerstören, statt von ihr einsichtsvoll und behutsam zu profitieren und ihre Ressourcen nachhaltig zu nutzen.

Wenn wir zu Gott beten und von ihm erbitten, die Umwelt auf der Erde so zu erhalten, dass sie das Leben des Menschen auch weiterhin ermöglicht, beten wir im Grunde genommen darum, dass Gott den Sinn der Mächtigen auf Erden wandle und sie erleuchte, das irdische Ökosystem nicht um des wirtschaftlichen Nutzens und kurzfristigen Vorteils willen zu zerstören. Das gilt aber auch für jeden einzelnen von uns, denn ein jeder von uns bewirkt in kleinem Maßstab Umweltkatastrophen, die seine Unbedachtheit zulässt.

Wenn wir also für die Umwelt beten, beten wir für die Umkehr eines jeden von uns. Denn wir alle sind zu einem kleinen oder großen Anteil für die Beschädigung und sogar Zerstörung der Umwelt verantwortlich – eine Zerstörung, die wir insgesamt als eine Summe von einzelnen schädlichen Eingriffen in Gestalt akuter Naturkatastrophen an unterschiedlichen Orten und zu unterschiedlichen Zeiten immer wieder erleben.

Indem wir diesen Aufruf, diese Bitte und Ermahnung von diesem heiligen Bischofssitz der Orthodoxie aus an den ganzen Erdkreis (Oikumene) und die ganze Menschheit richten, erbitten wir zugleich vom Herrn und Spender alles Guten, der uns allen, die wir auf Erden wohnen, das irdische Paradies geschenkt hat, Er möge den Herzen aller Menschen das Gute eingeben, damit wir das ökologische Gleichgewicht respektieren, das Er uns in Seiner Weisheit und Güte anvertraut hat, so dass wir ebenso wie die kommenden Generationen Gottes Gaben mit Dankbarkeit und Lobpreis empfangen können.

Zu dieser Weisheit Gottes, Seinem Frieden, Seiner Kraft, welche die ihrer Erlösung harrende Schöpfung erschaffen hat, erhält und zur Vollendung lenkt, beten wir für den Erhalt der Umwelt, damit sie stets Frucht bringe und zum Wohlergehen des Menschen beitrage. Gott möge die guten Werke der dazu beitragenden Hände unserer Mitmenschen führen, Seine Gnade und Sein grenzenloses Erbarmen rufen wir auf alle Menschen herab, insbesondere auf diejenigen, die die Schöpfung respektieren und wie ein Paradies bewahren. Amen.

1. September 2012

Patriarch Bartholomaios von Konstantinopel,

inständiger Fürbitter bei Gott

http://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=1518&tla=en

Κάτω από : εκκλησίες