Ἀπόστολος: Κυριακῆς ἑβδομάδος Ἀπόκρεω, μετά τοῦ ἐν τῷ Τριῳδίῳ ἀναγραφομένου Προκειμένου: «Μέγας ὁ Κύριος ἡμῶν καί μεγάλη ἡ ἰσχύς αὐτοῦ». Στίχ. «Αἰνεῖτε τόν Κύριον ὅτι ἀγαθός». «Βρῶμα ἡμᾶς οὐ παρίστησι…»(Α΄ Κορ. η΄ 8 -13, θ΄ 1-2).
8 βρῶμα δὲ ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύομεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα. 9 βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. 10 ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; 11 καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι’ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. 12 οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε. 13 διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω.
Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; 2 εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.
Yiyecek bizi Tanrı’ya yaklaştırmaz. Yemezsek bireksiğimiz olmaz, yersek de bir üstünlüğümüz olmaz. Ama dikkat edin, bu özgürlüğünüz, vicdanı hassas olanların sürçmesine neden olmasın. Eğer hassas vicdanlı bir adam, bilgili olan seni bir put tapınağında sofraya oturmuş görürse, puta sunulan kurban etini yemek için cesaret almaz mı? Böylece bu hassas vicdanlı adam, uğruna Mesih’in öldüğü bu kardeş, senin bilginden ötürü mahvolur! Sizler bu yoldan kardeşlere karşı günah işleyip onların hassas olan vicdanlarını yaralamakla Mesih’e karşı günah işlemiş olursunuz. Bu nedenle, eğer yediğim şey kardeşimin sendeleyip düşmesine yol açacaksa, kardeşimin düşmemesi için bir daha et yemem.
9. Bölüm
Elçinin hakları
Özgür değil miyim? Elçi değil miyim? Rabbimiz İsa’yı görmedim mi? Siz Rab yolunda verdiğim emeğin ürünü değil misiniz? Başkaları için elçi olmasam bile, sizler için elçiyim ya! Sizler Rab’bin yolunda elçiliğimin kanıtısınız.
Εὐαγγέλιον: Ὁμοίως· «Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου…» (Ματθ. κε΄ 31-46).
Τότε θα πει ο Βασιλεύς σ’ εκείνους πού θα είναι από τα δεξιά του, Ελάτε οι ευλογημένοι από τον πατέρα μου να κληρονομήσετε τη βασιλεία πού είναι ετοιμασμένη για σας από τον καιρό πού χτίστηκε ο κόσμος.
Γιατί πείνασα και μου δώκατε να φάγω, δίψασα και με ποτίσατε, ξένος ήμουν και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφτήκατε, ήμουν στη φυλακή και ήρθατε να με δείτε.
Τότε θα του αποκριθούν οι δίκαιοι, λέγοντας, Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σου δώκαμε ψωμί ή να διψάς και σου δώκαμε νερό;
Και πότε σε είδαμε ξένο και σε πήραμε μαζί μας ή γυμνό και σε ντύσαμε; Και πότε σε είδαμε άρρωστο ή στη φυλακή και ήρθαμε σε σένα; Και θα αποκριθεί ο Βασιλεύς και θα τους πει:
Σάς βεβαιώνω πώς, ό,τι εκάματε σ’ έναν από τους πιο τελευταίους τούτους αδελφούς μου σ’ εμένα το εκάματε. Τότε θα πει και σ’ εκείνους πού θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα οι καταραμένοι στο αιώνιο πυρ, πού είναι ετοιμασμένο για το διάβολο και για εκείνους πού κάνουν τα Θελήματα του.
Γιατί πείνασα και δε μου δώκατε να φάγω, δίψασα και δε μου δώκατε να πιω, ξένος ήμουν και δε με πήρατε στο σπίτι σας, γυμνός και δε με ντύσατε, άρρωστος και στη φυλακή και δεν ήρθατε να με δείτε.
Τότε θα του αποκριθούν και αυτοί λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να δίψας ή ξένο ή γυμνό ή άρρωστο ή στη φυλακή και δε σε υπηρετήσαμε; Τότε θα τους αποκριθεί λέγοντας: Σάς βεβαιώνω πώς ό,τι δεν εκάματε σ’ έναν από τους πιο τελευταίους τούτους σ’ εμένα δεν το εκάματε. Και θα πάνε τούτοι σε κόλαση αιώνια και οι δίκαιοι σε ζωή αιώνια.
Koyunlar ve keçiler
«İnsanoğlu kendi görkemi içinde bütün melekleriyle birlikte gelince, görkemli tahtına oturacak. Ulusların hepsi O’nun önünde toplanacak, O da koyunları keçilerden ayıran bir çoban gibi, onları birbirinden ayıracak. Koyunları sağına, keçileri soluna alacak.
«O zaman Kral, sağındaki kişilere, `Sizler, Babamın kutsadıkları, gelin!’ diyecek. `Dünya kurulduğundan beri sizin için hazırlanmış olan egemenliği miras alın! Çünkü acıkmıştım, bana yiyecek verdiniz; susamıştım, bana içecek verdiniz; yabancıydım, beni içeri aldınız. Çıplaktım, beni giydirdiniz; hastaydım, benimle ilgilendiniz; zindandaydım, yanıma geldiniz.’
«O vakit doğru kişiler O’na şu karşılığı verecekler: `Ya Rab, biz seni ne zaman aç görüp doyurduk, ya da susamış görüp içecek verdik? Seni ne zaman yabancı gördük de içeri aldık, ya da çıplak görüp giydirdik? Seni ne zaman hasta ya da zindanda görüp yanına geldik?’
«Kral da onlara şöyle cevap verecek: `Size doğrusunu söyleyeyim, bu en basit kardeşlerimden biri için yaptığınızı, benim için yapmış oldunuz.’
«Sonra solundakilere şöyle diyecek: `Ey lanetliler, çekilin önümden! İblis ile onun melekleri için hazırlanmış sönmez ateşe yollanın! –Çünkü acıkmıştım, bana yiyecek vermediniz; susamıştım, bana içecek vermediniz; yabancıydım, beni içeri almadınız; çıplaktım, beni giydirmediniz; hastaydım, zindandaydım, benimle ilgilenmediniz.
«O vakit onlar da şöyle karşılık verecekler: `Ya Rab, seni ne zaman aç, susamış, yabancı, çıplak, hasta ya da zindanda gördük de sana hizmet etmedik?’
«Kral da onlara şu cevabı verecek: `Size doğrusunu söyleyeyim, mademki bu en basit kardeşlerimden biri için bunu yapmadınız, benim için de yapmamış oldunuz.’
«Bunlar sonsuz azaba uğrayacak, doğrular ise sonsuz yaşama kavuşacaklar.»
Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν:
“Ανέλεος η κρίσις τω μη ποιήσαντι έλεος”…
Η (τελική) κρίση θα είναι, δηλαδή, ανελέητη για αυτόν που δεν ποίησε έλεος… Για αυτόν που ήταν σκληρόκαρδος, που ήταν απρόσιτος, που ήταν αναίσθητος στις ανάγκες του διπλανού του, που, αντί να είναι “όλος αυτιά”,ήταν βράχος που συντρίβεται το κύμα. Αυτά ισχύουν ιδιαίτερα για τους έχοντες εξουσία: ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ερμήνευε το (ο άρχοντας)“ου γαρ εική την μάχαιρα φορεί”(=η εξουσία δεν φέρει άσκοπα το ξίφος, το μαχαίρι) λέγοντας πως δεν το έχει, για να το χρησιμοποιεί, αλλά για να προκαλεί το φόβο στους αδίκους και τους (κοινωνικά) κακούς. Διότι “ίδιον αρχής το ελεείν”.
Στο οικονομικό κομμάτι, ελεώ σημαίνει ότι δεν έχω αποκτήσει τα αγαθά μου εκμεταλλευόμενος(=υποχρεωτικώς), νόμιμα συνήθως, τον κόπο των άλλων. Δηλαδή, δεν μπορεί ένας εφοπλιστής, ένας πλοιοκτήτης, ένας μεγαλοκεφαλαιούχος, ένας μεγαλομέτοχος να πει ότι ελεεί. Αυτός αδικεί και πρώτα πρέπει να διορθώσει την αδικία, την κλοπή κατά τον νόμο του Θεού, όπως ο τελώνης Ζακχαίος κατά την μετάνοιά του που ήταν έμπρακτη καθ’ όλα. Κατόπιν, πρέπει οπωσδήποτε να… ξεπεράσει το “αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι” του Φαρισαίου, δηλαδή να δώσει πάνω από το ένα δέκατο σε όσους είναι ενδεείς, ξεπερνώντας τον επιπόλαιο ορθολογισμό του…
Ο άνθρωπος, όπως έχει λεχθεί σωστά, συνιστά εικόνα του μοναχικού εμπορεύματος στον σύγχρονο κόσμο. Μαθαίνει να μην κάνει έλεος και να είναι σκληρός. Όπως το είχε εκφράσει τρομερά ο Μανόλης Αναγνωστάκης ως συμβουλή κάποιου …ανανήψαντος εθνικόφρονα της εποχής του …“Κι η ζωή θέλει σκληρότητα. Και ρεαλισμό κυρίως”. Αυτό ήταν το αναμάσημα σε όλους τους τόνους. Και επειδή δεν κάναμε έλεος, να που τώρα και αυτή η κρίση είναι ανελέητη. Και είναι ανελέητη, διότι “κρινόμενοι υπό του Κυρίου παιδευόμεθα, ίνα μη συν τω κόσμω κατακριθώμεν”. Τουτέστιν, αν φτάσουμε σε ένα ορισμένο επίπεδο πώρωσης και κακίας, το μόνο που μένει στον Θεό και την αγάπη Αυτού είναι να μας ταρακουνήσει πολύ γερά, μήπως ξαναβρούμε το φως μας…
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και οι σχέσεις των Κρατών. Ο Τσιριντάνης μετέφερε κάποτε μια γνώμη: πως “οι λαοί [μπορεί να] έχουν φίλους. Τα κράτη έχουν συμφέροντα”. (Δείτε απλώς πόσο αυξήθηκαν οι ελληνικές εξαγωγές μέσα στο 2011 στην Ρωσία ή πόσο αυξήθηκε ο τουρισμός των Ρώσων κατά το ίδιο διάστημα…) Παραταύτα, από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, αυτό που κυριάρχησε είναι ο εθνικισμός, ο εθνικός απομονωτισμός. Στην θέση του Θεού ήταν που η Γαλλική Επανάσταση έβαλε το “έθνος” (και τον “νόμο”, το “κοινωνικό συμβόλαιο”), ένα ειδικό έθνος αστικού περιεχομένου, για την ακρίβεια: ”Η ιστορία των Νέων Χρόνων δημιούργησε πρότυπα εθνικισμού, που ήταν άγνωστα στον κόσμο του Μεσαίωνα.[]Έχουν σχηματιστεί κλειστές εθνικές μονάδες, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι, τα άτομα έχουν μεταβληθεί σε κλειστές για τα μάτια του κόσμου μονάδες”, λέει ο Μπερντιάγεφ. “Αυτή η ίδια η θρησκευτική ζωή πήρε τη μορφή μιας εθνικής απομονώσεως(ενός εθνικού απομονωτισμού)”. Και κλείνει ως εξής: “Ο σύγχρονος εθνικισμός γεννήθηκε από τον ατομισμό”.
Δυστυχώς, συχνά στην Εκκλησία δεν δείχνουμε να το καταλαβαίνουμε αυτό, αν και έχει επικυρωθεί και από πανορθόδοξη Σύνοδο. Είναι μια άλλη μορφή του μοντέρνου, ανελέητου μας χαρακτήρα: ακούμε συνεχώς για “εθνικά συμφέροντα” και κανείς δεν σκέφτεται να μιλήσει για “εθνικά δίκαια” και πως όλα τα εθνικά δίκαια πρέπει να προωθούνται από τους σοβαρούς και δίκαιους ανθρώπους και κατ’εξοχήν τους Χριστιανούς…
Έτσι, λοιπόν, δύσκολα τα πράγματα για εμάς τους σημερινούς ανθρώπους τότε… Δοθήκαμε υπερβολικά στο “ο θάνατός σου η ζωή μου”, είτε σε ατομικό είτε σε εθνικό επίπεδο, υπό την επιρροή ακριβώς των ιδεών που άνθισαν μετά την Γαλλική Επανάσταση (που είχε, ως γνωστόν, το σύνθημα “Εμπρός, παιδιά της Πατρίδας”) και τον Γαλλικό Διαφωτισμό, που κατά τα άλλα καταγγέλλουμε ως πράγματα “αθεϊστικά”. Έτσι χάσαμε το χρυσό μαργαριτάρι της Χάρης και έτσι πάμε προς την απώλεια σε ευθεία γραμμή, χωρίς παρεκκλίσεις.
Αλλά μακάρι να κάνουμε την μεγάλη στροφή… Και εμείς από εδώ αυτό ακριβώς θέλουμε και ευχόμαστε…
Καλή, ευλογημένη, ξεχωριστή Σαρακοστή σε όλους!!!!!
Κάτω από : κυριακοδρομιο
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.