…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Μέρες που είναι, και κυρίως, μέρες που έρχονται, σας κοινοποιώ ένα κείμενό μου που κυκλοφόρησε σε μια παρέα συνδικαλιστών συναδέλφων στη Γ΄ ΕΛΜΕ Αθήνας. Εισηγούμαι να προχωρήσουμε σε Λειτουργικές Καταλήψεις σχολείων (πράγμα που το προτείνω σε αντιδιαστολή προς τις διάφορες προτάσεις για απεργία).

Οι προτάσεις αυτές δεν αφορούν άμεσα τον ΚΑΙΡΟ και τη δράση του, αλλά καθώς είμαι υποψήφιος για το ΔΣ του Συνδέσμου μας στις ερχόμενες αρχαιρεσίες θεώρησα υποχρέωσή μου να σάς κάνω γνωστό το κείμενο και τις απόψεις μου αυτές, που λίγο ως πολύ χαρακτηρίζουν το πώς τοποθετούμαι γενικότερα στην κρίσιμη τρέχουσα συγκυρία. Πιστεύω πως είναι έκφραση στοιχειώδους εντιμότητας απέναντι σε συναδέλφους που μπορεί να θεωρούν πρόβλημα το να εκπροσωπούνται από κάποιον που, έστω και εκτός Συνδέσμου, εκφράζει δημόσια παρόμοιες απόψεις.

Φιλικά

Βασίλης Ξυδιάς

Email: xbasil@sch.gr

ΥΓ. Είμαι στη διάθεση όποιου/όποιας θέλει να συζητήσουμε επί των θεμάτων που θίγονται στο κείμενο, το οποίο μπορείτε να το προωθήσετε κατά βούληση.

ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ;

Συνάδελφοι

Είναι αλήθεια πως ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορούσαμε να προβλέψουμε πριν από δυο, ή ακόμα και πριν από ένα χρόνο, τα όσα ήδη ζούμε και όσα χειρότερα θα ζήσουμε στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται. Ακραία εθνική ταπείνωση, κατάλυση της όποιας δημοκρατίας, πλήρης διάλυση της κοινωνίας, ολοκληρωτική εξαθλίωση της ζωής, ακόμα και της ίδιας της προσωπικής μας υπόστασης.

Πολλοί δεν το περιμέναμε. Δεν ήμασταν, κι ίσως δεν είμαστε ακόμα, έτοιμοι γι’ αυτό. Αλλά, είτε το θέλουμε είτε όχι, το κακό είναι τώρα εδώ, μπροστά μας. Κι εμείς καλούμαστε να απαντήσουμε. Στα παιδιά μας, στους δικούς μας ανθρώπους, εντέλει στον ίδιο τον εαυτό μας. Και μάλιστα τώρα. Όχι αύριο. Είμαστε αυτό που νομίζουν; Θα γίνουμε αυτό για το οποίο μας προορίζουν;

Η απάντηση είναι απλή. Μία και μοναδική. Κι αν δεν τολμάμε να την ψελλίσουμε ο καθένας μόνος του, ας τη φωνάξουμε όλοι μαζί. ΟΧΙ.

Η κατάσταση είναι δύσκολη και περίπλοκη. Πράγματι. Ας μην πέφτουμε όμως στην παγίδα που μάς στήνουν. Δεν είναι δικό μας καθήκον ως εργαζόμενοι και ως πολίτες να δώσουμε ολοκληρωμένες λύσεις – τουλάχιστον όχι αυτή τη στιγμή – στα σύνθετα προβλήματα πολιτικής διακυβέρνησης και οικονομικής διαχείρισης που αντιμετωπίζει η χώρα. Το δικό μας καθήκον είναι (α) να ορίσουμε τις απαγορευτικές γραμμές, πέρα απ’ τις οποίες δεν μπορεί να περάσει κανένα μέτρο οποιαδήποτε κυβέρνησης και οποιαδήποτε εξουσίας, και (β) δεδομένης της διάλυσης που το πολιτικό καθεστώς προωθεί σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης, της οικονομίας και της κοινωνίας, να αναλάβουμε εμείς την ευθύνη της στοιχειώδους έστω ανασυγκρότησης, ο καθένας εκεί που εργάζεται κι εκεί που ζει.

Είναι απλό. Συντάσσουμε το δικό μας μνημόνιο.

1. ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ. Δεν αποδεχόμαστε ως δεδομένες τις καταχρηστικές μειώσεις μισθών και συντάξεων. Θα διεκδικήσουμε πίσω τους αρχικούς μας μισθούς και συντάξεις, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, απαιτώντας και τα ήδη δεδουλευμένα. Θα χρησιμοποιήσουμε γι’ αυτό όλα τα πολιτικά και νομικά μέσα. Θα κάνουμε τις απαραίτητες νομικές προσφυγές έως το ανώτατο διεθνές δικαστικό επίπεδο μέχρι την τελική δικαίωσή μας. Κι αν το κράτος βρίσκεται σε πραγματική ταμειακή αδυναμία να καταβάλει άμεσα αυτά που μας οφείλει, ας αναλάβει την υποχρέωση (μέσω ομολόγων ή άλλων αντίστοιχων δεσμεύσεων). Διότι είναι σαφές πως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων δεν αποσκοπούν στο να πλήξουν μόνο το σημερινό επίπεδο ζωής μας, αλλά αποβλέπουν και στη διαμόρφωση του μακροπρόθεσμου εργασιακού ορίζοντα. Ας βάλουμε λοιπόν εδώ μια δεύτερη απαγορευτική γραμμή.

2. ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ. Δεν θα δεχθούμε την υπερψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης. Αυτής που υποθηκεύει οριστικά τη χώρα και νομιμοποιεί αναδρομικά όλες τις ως τώρα αυθαίρετες καθεστωτικές δεσμεύσεις (πρώτη δανειακή σύμβαση, μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο), των οποίων την εγκυρότητα και νομιμότητα δεν αναγνωρίζουμε. Στην περίπτωση που η δανειακή σύμβαση εισαχθεί προς ψήφιση θα προχωρήσουμε σε γενική πολιτική ανυπακοή με αίτημα τη διάλυση της παρούσας Βουλής και την παραίτηση της Κυβέρνησης.

3. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ. Στο πλαίσιο της γενικής πολιτικής ανυπακοής αναλαμβάνουμε την ευθύνη των χώρων δουλειάς μας. Προχωρούμε σε λειτουργικές καταλήψεις των σχολείων μας με ευθύνη των συλλόγων εκπαιδευτικών, και με την υποστήριξη της σχολικής κοινότητας (μαθητών και γονέων). Δεν αρνούμαστε να εργαστούμε. Δεν απεργούμε. Εργαζόμαστε αλλά αρνούμαστε να υπακούσουμε στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου και στα διοικητικά όργανα που συντάσσονται μ’ αυτή. Καλούμε τους διευθυντές των σχολικών μονάδων μας να συνταχθούν ανοιχτά με τους συλλόγους διδασκόντων ή τουλάχιστον να σιωπήσουν, τηρώντας μια στάση τυπικής διεκπεραίωσης των υποχρεώσεών τους προς τα υπερκείμενα διοικητικά επίπεδα, αποφεύγοντας να υπακούσουν σε εντολές που άμεσα ή έμμεσα αποσκοπούν στην υπονόμευση ή καταστολή της κινητοποίησής μας. Το ίδιο καλούμε να κάνουν και οι συνάδελφοι που εργάζονται στις διοικητικές υπηρεσίες του Υπουργείου. Στο πλαίσιο των λειτουργικών αυτών καταλήψεων επανεξετάζουμε συλλογικά, σε επίπεδο σχολικής μονάδας καθώς και σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο συλλογικό επίπεδο, όλα τα θέματα που αφορούν τους στόχους και τη λειτουργία του σχολείου (διδακτικό πρόγραμμα, αριθμός μαθητών κατά τμήμα, συγχωνεύσεις σχολείων, απειλές για εφεδρείες-απολύσεις, αξιολόγηση κλπ). Και σε συνεργασία με τους συλλόγους μαθητών και γονέων-κηδεμόνων προωθούμε τις αναγκαίες ενέργειες αλληλεγγύης προς τους μαθητές και τους γονείς που βρίσκονται σε μεγαλύτερη ανάγκη. Αυτή θα είναι η έμπρακτη απάντησή μας στο κατ’ επίφαση «Νέο Σχολείο» που μεθοδεύει η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου.

4. ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ. Και βέβαια μετέχουμε στις τοπικές, περιφερειακές και κεντρικές κινητοποιήσεις κατά της δανειακής σύμβασης και των λοιπών μέτρων του μνημονίου μαζί με τους άλλους εργαζόμενους και πολίτες.

Συνάδελφοι

Το να αποφασίσουμε να σταθούμε όρθιοι απέναντι στην επίθεσή τους είναι ο δύσκολος δρόμος. Θα υποστούμε στερήσεις και θα έχουμε απώλειες. Όμως ο άλλος δρόμος, της σιωπής και της υποταγής, μάς οδηγεί με βεβαιότητα στην αυτοκτονία ως χώρα, ως κοινωνία, ως πολίτες. Δεν μένει, επομένως, άλλο από το να ακολουθήσουμε ό,τι επιτάσσει το άρθρο 120 (πρώην 114) του Συντάγματος. Τώρα είναι η ώρα.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ: ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ, ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ

ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ, ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΘΑΝΑΙ ΔΩ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΜΗΝΑ

Κάτω από : εκπαιδευση, καιρός