…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

paul klee

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ ἀντιχριστιανισμός», ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2009.

Ἡ τηλεόραση καθιερώθηκε νὰ βομβαρδίζει ἀτέ- λειωτες ὧρες καὶ μερόνυχτα τὸν κοινωνικὸ μαζικὸ ἄνθρωπο μὲ ὅ,τι χειρότερο συμβαίνει στὸν κόσμο· καὶ μόνο παρενθετικά, σχεδὸν κατ’ ἐξαίρεση, μπορεῖ νὰ πα- ρουσιαστεῖ κάτι διαφορετικὸ ἢ ποιοτικό, συζήτηση, ταινία ἢ ντοκυμαντέρ. Τὸ ποσοστὸ αὐτῶν τῶν τελευταίων σὲ σχέση μὲ τὴν καθημερινὴ σαβούρα εἶναι ἐλάχιστο. Ἡ καθημερινὴ αὐτὴ σαβούρα ἔχει καὶ συνεργάτη σπουδαῖο: τὶς διαφημί- σεις. Οἱ διαφημίσεις εἶναι τὸ ἄλλοθι τῆς σαβούρας. Γιατὶ μέ- σαθέ τους ἀναδύεται ἕνας γυαλιστερός, λουσάτος κόσμος: εἴτε πρόκειται γιὰ πιάτα, εἴτε γιὰ πλακάκια, εἴτε βεβαίως γιὰ αὐτοκίνητα ὅλα ἀστράφτουν καὶ ἐπιπλέον ἔμμεσα ἢ ἄμεσα, σὰν εἶδος σάλτσας ἢ ἐπιδορπίου, προβάλλεται τὸ γυναικεῖο σῶμα ἢ κομμάτια του (μερικὲς φορὲς μάλιστα ὄχι ἁπλῶς ἔμμεσα ἢ ἄμεσα ἀλλὰ ἐξόχως προκλητικὰ καὶ χυδαῖα). Τὸ σῶμα, ὄχι ἡ γυναίκα ὡς ὕπαρξη ἀλλὰ τὸ σῶμα της ὡς αὐτονομημένο εἶδος πρὸς ἐρεθισμὸ τῶν αἰσθήσεων – καὶ ἐπιβολὴ τοῦ προϊόντος στοὺς χαυνωμένους τηλε- θεατές. Ἔχουμε λοιπὸν δύο ἐπίπεδα: ἀπὸ τὴ μία τὴν καθημερινὴ σαβούρα ποὺ ἀποδίδεται μὲ τὸν ὅρο «πραγματικότητα», ἡ ὁποία πρέπει τάχα νὰ παρουσι- αστεῖ σώνει καὶ καλὰ γιὰ ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸν λουστρα- ρισμένο καὶ ἀστραφτερὸ κόσμο τῆς διαφήμισης ποὺ μὲ τὴ σειρά του ἀποτελεῖ σαβούρα ἀλλὰ τὴν κρύβει τὸ ροῦχο της, τὸ κάλυμμα, τὸ περιτύλιγμα, ἐν τέλει ὁ ψευδὴς ἢ μᾶλλον ψευδαισθη- τικὸς εἰκονισμός της: στὴ διαφήμιση ὅλα εἶναι ψεύτικα γιατὶ ὅλα εἶναι στημένα καὶ σκηνοθετημένα. Ἕνας τέτοιος κόσμος παγιώνει τὴν κατάσταση τοῦ ἐξαρ- τημένου καὶ μαζικοῦ ἄνθρωπου. Γιατὶ ὁ μαζικὸς αὐτὸς ἄνθρωπος παρακολουθώντας τὰ ΜΜΕ δὲν βλέπει πουθενὰ εἰκόνες ποὺ νὰ τὸν βγάζουν στὸ ξέφωτο μιᾶς ποιοτικὰ ἀνώ- τερης ζωῆς. Εἶναι περικυκλωμένος διπλά. Ἀπὸ τὴ μιὰ ἡ ρου- τίνα τῆς καθημερινότητας, ὅπου ἡ πραγματικότητα κινεῖται μεταξὺ ἐργασιομανίας, νεύρωσης καὶ φυγῆς, ἀσφυκτικοῦ ὡραρίου καὶ οἰκονομίας τῆς ἀγορᾶς, πλαστῶν ἐπιθυμιῶν καὶ καταναλωτισμοῦ-ὁλοκληρωτισμοῦ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ πραγματικότητα τῶν ΜΜΕ ὅπου τὰ πράγματα παρουσιά- ζονται διογκωμένα ἢ ὑπερτονισμένα, λόγῳ ἀνταγωνισμοῦ καὶ δημιουργίας ἐντυπώσεων, ἀλλὰ καὶ ἐπεξεργασμένα μέσα ἀπὸ ἕνα δημοσιογραφικὸ λόγο ποὺ κατέχεται ἀπὸ τὸ πανίσχυρο σύνδρομο τῆς λεγόμενης ἐνημέρωσης ἀνὰ λεπτό, ἀνὰ ὥρα καὶ ἀνὰ στιγμὴ γιὰ τὰ δῆθεν τρομερὰ ποὺ συμβαίνουν στὸν κόσμο. Ἡ ἐνημέρωση αὐτὴ συνδυάζεται μὲ τὴν φυγοπάθεια τῆς ἐπικαιρότητας, ἡ ὁποία, προπαντὸς ἀπὸ τότε ποὺ ὑπάρχει τηλεόραση στὴν Ἑλλάδα, δηλαδὴ ἐπὶ Δικτατορίας, ἔχει καταστεῖ ὁ βραχνὰς τοῦ κοινωνικοῦ ἀνθρώπου: μὲ αὐτὸν ξυπνάει καὶ μὲ αὐτὸν κοιμᾶται. Δὲν τί- θεται ζήτημα κριτηρίων ἢ ἐπιλογῶν. Αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμ- ματα ἀναγνώσιμα μόνο ἀπὸ δύο-τρεῖς χιλιάδες Ἕλληνες. Δὲν τίθεται ζήτημα νὰ ἐπιλέξω αὐτὸ ἢ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο τῆς ἐπικαιρότητας. Ἡ ἐπικαιρότητα ὑπάρχει ὁλόκληρη μὲ ἀπαι- τήσεις ζηλωτικῆς θεότητας. Θὰ τὴν ὑποστοῦμε ὁλόκληρη: αὐτὴ βασιλεύει, αὐτὴ διεισδύει εἰς νεφροὺς καὶ καρδίας, αὐτὴ ἀνασκάβει τὰ πάντα· ὁ φακός, εἰδικὰ τελευταῖα, δὲν ἀφήνει τίποτε στὸ σκοτάδι! Ἔτσι ἄλλωστε φτάνουμε στὴν κατάργηση τῆς προσω- πικῆς ζωῆς, μὲ πρότυπο τὸν «Μεγάλο Ἀδελφό» (καὶ ὅ,τι ἄλλο σχετικὸ τὸν διαδέχτη- κε καὶ συνεχίζει ἀκάθεκτο) ποὺ οἱ ἐκπομπές του μόνο στὴν Ἐλλάδα εἶχαν ὀχτὼ ἑκατομμύρια τηλεθεατές! Εἶναι τέτοια ἡ ἐπέλαση τῆς ἐπικαιρότητας στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ δὲν ἔχουν σχεδὸν καθόλου χρόνο γιὰ τὸ μὴ ἐπίκαιρο, δηλαδὴ γιὰ τὰ ἀληθινὰ καὶ οὐσιαστικὰ ζητήματα. Οἱ ἄνθρωποι νο- μίζουν στὴν πλειονότητά τους ὅτι ἡ πραγματικότητα εἶναι οἱ οἰκονομικοὶ δεῖκτες, οἱ ἀποφάσεις τῶν πολιτικῶν καὶ τῶν δημάρχων, τὰ τρομερὰ δημόσια ἔργα, τὰ μαγειρέματα τῶν ἐπιχειρηματιῶν, οἱ συγ- χωνεύσεις ἑταιρειῶν. Αὐτὸ ποὺ μένει ἀπὸ τοὺς ἴδιους εἶναι ἔνα ἀτομικοποιημένο ἐγὼ προσκολλημένο σὰ στρείδι στὰ ἐπίγεια, μὲ ἕνα συναισθηματισμὸ νοσηρό, μὲ μιὰ διάθεση ἄμεσης ἱκανοποίησης ἐπιθυμιῶν χωρὶς ἴχνος τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς πνευματικῆς αἴσθησης κι ἂς μιλοῦμε δύο χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὡς πνευματικὴ ὑπό- σταση καὶ γιὰ τὶς διάφορες περιοχὲς τοῦ πνεύματος. Ἔχουν λησμονήσει ὅτι ἀποτελοῦν προσωπικὴ ὕπαρξη, ὅτι ἡ ζωή τους ὅταν μείνει ἐγκλωβισμένη στὰ ἐγκόσμια παραδίνεται στὴν πλήξη καὶ τὴ νεύρωση.

Κάτω από : εαυτός, θεολογωντας