Κοντέυω να εκραγώ…

Η κατάσταση στην Παιδεία, στην χώρα, στην Ευρώπη και τον Κόσμο είναι ανεξέλεγκτη… Κρίση!!!  Οικονομική κρίση, κρίση αξιών, κρίση ιδεών, κρίση διακυβέρνησης, κρίση παντού. Ωραία τα καταφέραμε… όλοι μας. Και τώρα; Και τώρα τι κάνουμε; Από πού να αρχίσουμε να μαζεύουμε; Αποχαυνωμένοι στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας δεν κάνουμε τίποτα.

Η παιδεία έχει χτυπηθεί από παντού. Απαξίωση του σχολείου και του εκπαιδευτικού από την κοινωνία και κυρίως από τους μαθητές. Μαθητές στους οποίους προσπαθεί το εκπαιδευτικό σύστημα (μέρος του οποίου είναι και οι εκπαιδευτικοί) να τους βάλει στο κεφάλι αυτά που θέλει (αν μπορούσε θα το έκανε και με εγχείριση). Βάζει τον μαθητή σε μια καρεκλά και τον υποχρεώνει να παρακολουθεί με το ζόρι ανούσια μαθήματα με μεγάλο όγκο πληροφοριών, τον βάζει με το ζόρι σε μια καρέκλα και τον υποχρεώνει να παρακολουθεί βαρετές σχολικές γιορτές, πρέπει  επίσης κάθε πρωί να κάνει τον σταυρό του και την προσευχή του, Δευτέρα και Παρασκευή να κάθεται προσοχή και να λέει τον εθνικό ύμνο μπροστά στη σημαία μιας χώρας που όχι απλά δεν κάνει πλέον τίποτα γι’ αυτόν αλλά υπονομεύει και το μέλλον του, και τέλος, τον βάζει να ακολουθεί αυτήν την σημαία «παρελαύνοντας» δύο με τρεις φορές τον χρόνο. Και όλα αυτά σε ένα άχρωμο, κρύο  και αφιλόξενο σχολείο. Είναι δυνατόν να αγαπήσει αυτό το σχολείο και να το νιώσει δικό του. Και εγώ στη θέση τους θα έκανα ότι μπορούσα για να αποφύγω το σχολείο, έστω και μια ώρα μάθημα, αυτό κάνουν και τα παιδία, ας μην ξεχνάμε…  είναι παιδία.

Από την άλλη είναι και οι εκπαιδευτικοί …  εμείς, οι μεγάλοι, οι αλάθητοι παντογνώστες που ξέρουμε τα πάντα, μπορούμε να κρίνουμε τα πάντα και αν χρειαστεί τιμωρούμε κιόλας τους «άτακτους» μαθητές.

Κάποιοι από εμάς έχουν το σχολείο σαν δεύτερο επάγγελμα ή ως συμπληρωματικό εισόδημα, άλλοι πάλι είναι υποστηρικτές του: «Κάνουν ότι μας πληρώνουν, κάνουμε ότι δουλεύουμε» ή του: «Για τις ώρες που δουλεύουμε καλά πληρωνόμαστε, αν χρειαστείς παραπάνω χρήματα κάνεις και κάτι άλλο…»,  υπάρχουν και οι κουρασμένοι-απελπισμένοι που δηλώνουν: «όπως είναι η παιδεία δεν αλλάζει τίποτα…» και απλά περιμένουν υπομονετικά την ημέρα που θα βουλιάξουν…  μαζί με την παιδεία, υπάρχουν οι τυπικοί που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους και το αναλυτικό πρόγραμμα, ως εκεί…, άλλοι πάλι βγάζουν το άχτι τους και ότι απωθημένο έχουν για επιβολή εξουσίας στους μαθητές, υπάρχουν και αυτοί που συνδυάζουν κάποια ή όλα τα παραπάνω, οι χειρότεροι.

Οι περισσότεροι από τους παραπάνω δεν θα κατέβουν σε απεργία στις 2 Απριλίου…

Υπάρχουν και αυτοί που αντιστέκονται ή προσπαθούν να αντισταθούν, αυτοί που αγαπούν τα παιδιά, αγαπούν αυτό που κάνουν και θέλουν να είναι πρώτα παιδαγωγοί και μετά εκπαιδευτικοί, θέλουν να εμπνεύσουν τους μαθητές τους ώστε να ακολουθήσουν τα όνειρα τους.

Από αυτούς, θέλω να πιστεύω, οι περισσότεροι θα κατέβουν σε απεργία στις 2 Απριλίου…

Τελικά ποιοι είναι με ποιους; Με ποιόν παλεύω ενάντια σε τι; Ποιοι αγωνιούν για το μέλλον της παιδείας;

Με ποιόν πρέπει να τα βάλω; Με το εκπαιδευτικό σύστημα; Με το σχολείο; Με τους συναδέλφους; Με την κυβέρνηση που δεν μας έδωσε αύξηση και προχωράει σε μισθολόγιο δύο ταχυτήτων; Με όλους;

Από ποιόν να στηριχθώ; Από ψευτοσυνικαλιστές και λοιπά λαμώγια που προσπαθούν να περάσουν την κομματική τους γραμμή στους αγώνες της μερίδας των εκπαιδευτικών που συνεχίζει να ελπίζει και να αγωνίζεται;

Ειλικρινά βρίσκομαι σε αδιέξοδο….