Της … εκπαίδευσης…

…και όχι μόνο…

Στων ανθρώπων την πόλη

Οκτ 20107

Αποφάσισα ξανά, να σεργιανίσω. Εντός των τειχών. Να σουλατσάρω. Στην πόλη των ανθρώπων. Αφού, η άλλη, η ανθρωπινή, παραμένει όραμα. Ανυποστήρικτο. Ορφανό. Αφημένο.

Να χαζέψω, θέλησα. Κατά μήκος της καστρινής εκείνης βασιλόφλεβας. Της Καζαντζάκειας. Που από τότε “κινούσε από την Καινούρια Πόρτα κατά νότου και κατέβαινε ως το λιμάνι” . Για να φτάσω κάπου ως εκεί που «με πλατύ πάτησε πόδι στα νερά και αγέρωχος ο μέγας Κούλες». Και στη συνέχεια, σε σύναξη  να βρεθώ. Φιλική –είπαν- για την πόλη.

Χωρίς  όμως τη διάθεση να κουβεντιάσω. Με απροθυμία να συμπράξω. Και με το φόβο μήπως και ξαναπαγιδευτώ σε καταναγκαστικές επιστρατεύσεις. Με σκέψεις αιρετικές.  Εγκλωβισμένες σε ανάγκες καθωσπρεπισμού.  Για να μην απαξιωθεί η δουλειά όλων των ανθρώπων που έβαλαν την εξυπνάδα τους  για την αναζήτηση μιας εναλλακτικότητας.

Με σκέψεις αιρετικές. Απελευθερωμένες. Και μια μεγάλη άρνηση. Να αποδεχτώ την επιτυχία. Την ορθότητα του παρελθόντος προσανατολισμού. Σε εποχές κατεξοχήν πολιτικές. Σκληρής επίθεσης. Ταξικής. Που αδυνατίζει  τούτες τις συνάξεις. Όσο αυτές, απαξιώνουν την πολιτική. Ως τον κατεξοχήν χώρο των ταξικών συγκρούσεων. Της νομιμοποίησης των λαϊκών αιτημάτων. Των ιδεολογικών γενικεύσεων.

Για τούτο και αργοπόρησα. «Ο καθείς και τα όπλα του».  Κι έτσι, καθυστερών , βρέθηκα μπρος στη Λέσχη. Των Ευγενών. Της πόλης. Και συναντήθηκα με φωνή. Εκ βήματος πιθανώς εκφερομένης. Φωνή ρήτορα. Που με τέχνη περισσή, υπερασπίζονταν την κοινωνία των  πολιτών. Το δικαίωμα, στο ευ ζην. Φωνή ρήτορα, να σπαράζει για την αδυναμία συγκρότησης τούτης της κοινωνίας. Στους χαλεπούς καιρούς. Αλλά και να αποδέχεται. Τις ακυρώσεις των οραμάτων. Καταγγέλλοντας, τους φουκαράδες, υπαίτιους. Λοιδορώντας τις κομματικές τους φαντασιοκοπίες. Και προτείνοντας ανερυθρίαστα. Θεραπείες. Μισές. Για τον περονόσπορο, που απλώθηκε, στα πολιτικά του αμπελοχώραφα. Απεκδυόμενος ο ίδιος την ευθύνη. Και τελικά ,ως νέος ρίψασπις, να αναγγέλλει την αναχώρηση του, για μετερίζια πιο πρόσφορα.

Συμπάθησα τούτες τις παραδοχές.  Την εκδοχή του. Αν και μοιραία στο μυαλό ήρθαν ήρωες. Ομηρικοί. Σταθεροί. Απαρασάλευτοι στις αναποδιές. Αγέρωχα ορθοί. Που συντρίβονται αμετάβλητοι. Όμως είναι σημείο των καιρών η μεταβλητότητα. Η αστάθεια των πραγμάτων, των καταστάσεων και των συμπεριφορών.  Δικαιολόγησα.

Η σύναξη, εκεί, σαν έφτασα, είχε αρκετά προχωρήσει. Μια τελική ομιλία σε εξέλιξη. Ησύχασα. Όχι τόσο από το φόβο μη δεν αντισταθώ στη συνήθεια και την πρόκληση να ανέβω στο βήμα. Όσο από την ελπίδα που συγκροτούν οι νέες λέξεις, το ύφος, ο προσανατολισμός. Λόγια αντάξια των καιρών και  της Πόλης. Εκεί στην άκρη της. Δίπλα στου Δερματά την Πύλη.

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ του Ηρακλείου της 6ης Οκτωβρίου 2010

Αφήστε μια απάντηση

Πάει καλά;

Ακούστε

Κατηγορίες



Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων