Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά

Αυγ 20139

Ο δασκαλάκος ήταν λεβεντιά

by nullapoenasinelege

– Μαμά, άκου να σου πω τι έγινε σήμερα στο σχολείο με τις φίλες μου!

– Δώσε μου λίγο χρόνο σε παρακαλώ, το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Θα τα πούμε αργότερα.

8aa5d86c6efa5c856b1990d375cdb2f6_XL

Ό,τι πω και ό,τι γράψω δεν θα είναι σίγουρα αντικειμενικό. Αλλά έτσι κι αλλιώς σε όλα τα ζητήματα πάντα παίρνουμε μια θέση όταν δημοσιοποιούμε την άποψή μας- χωρίς φόβο και πάντα με πάθος.

Είμαι δασκαλοπαίδι. Ένα περήφανο δασκαλοπαίδι. Κάποτε η μαμά ενός φίλου μου με χαρακτήρισε έτσι, και από τότε λάτρεψα αυτήν τη λέξη, αυτοσυστήνομαι με αυτήν, μου φαίνεται τόσο γλυκιά και ταυτόχρονα τόσο αληθινή. Παιδί δασκάλων λοιπόν, καθηγητών για την ακρίβεια, έχω ζήσει από κοντά τον κλάδο, τις ευκολίες του, τις δυσκολίες του, τις στιγμές ευτυχίας που μπορεί να σου χαρίσει, τις αμήχανες στιγμές, τη ζάλη, την ευθύνη, το θυμό, τον εκνευρισμό, τη χαρά της γνώσης, όλα αυτά που μάλλον σου ακούγονται σαν βγαλμένα από ελληνική ταινία, αγαπητέ αναγνώστη.

Τη δεκαετία του ’90 που λες, όταν το κύριο ζήτημα στην πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών ήταν το πώς θα βγάλουμε λεφτά, στο δικό μου το σπίτι καθόμασταν στο τραπέζι με τον αδερφό μου για να φάμε και ακούγαμε να μιλάνε για τις τάξεις τους, την πορεία της ύλης, για εκείνο το πολύ καλό παιδί που είναι ορφανό και μάζευαν κρυφά λεφτά για να μπορέσει να πάει εκδρομή μαζί με τα άλλα τα παιδιά, για το Σίμο, τον αδερφό της Σοφίας, που είναι ο πιο έξυπνος μαθητής που είχε ποτέ ο πατέρας μου- πήγαινα κι εγώ στο σπίτι της Σοφίας για να παίξουμε και κοιτούσα τον αδερφό της με θαυμασμό και δέος, πωπω ο Σίμος είναι πολύ έξυπνος, σκεφτόμουν- για εκείνη την άριστη μαθήτρια που έγραψε ολόκληρο διαγώνισμα αρχαίων χωρίς μισό λάθος, έλα Ελένη να σου δώσω να διαβάσεις μια έκθεσή της, το κορίτσι είναι διαμάντι, για τους βαθμούς που έπρεπε να παραδώσουν και η μαμά μου έχανε τον ύπνο της για ένα εικοσαήμερο- πώς θα γίνει να μην αδικήσω κανέναν, να επιβραβεύσω τους καλύτερους, να δώσω ώθηση στους μέτριους, να δημιουργήσω κίνητρο για τους αδύναμους, κανένας δεν πρέπει να αδικηθεί- για την κούραση του μυαλού τους κάθε μεσημέρι που γυρνούσαν σπίτι, χρειάζονταν οπωσδήποτε μία ώρα ξεκούρασης για να συνεχίσουν τη μέρα τους, καμιά φορά μου φαινόντουσαν σαν ζόμπι, λιγάκι χαζοί, σαν να μην είχαν και πολλά κουράγια- μα, γέροι είναι και πρέπει να ξαπλώσουν μεσημεριάτικα;

Καμιά φορά θύμωνα μαζί τους. Ασχολείστε με εκατό άγνωστα παιδιά και δεν ασχολείστε με τα δικά σας, τους φώναζα! Η πιο συχνή φράση που άκουγες μέσα στο σπίτι μου είναι “το κεφάλι μου βουίζει, κάντε λίγη ησυχία σας παρακαλώ”. Αμάν ρε μαμά, τέσσερις ώρες τη μέρα δουλεύεις και κουράζεσαι,είσαι υπερβολική. Ο κοινωνικός αυτοματισμός από το ίδιο σου το σπλάχνο! Άσε που μου την έδινε άσχημα που όλοι ήξεραν τι άρωμα φοράει η μαμά μου, τι αυτοκίνητο οδηγάει ο μπαμπάς μου, αν πηγαίνει στη μαμά μου το κόκκινο κραγιόν, πώς είναι ο πατέρας μου όταν νευριάζει, ένιωθα ότι όλοι μπαίνουν μέσα στο σπίτι μου απρόσκλητοι, εγώ δεν ήξερα τίποτα για τις οικογένειες των άλλων, κι αυτοί ήξεραν τα πάντα για μας. Αλλά είχα δεν είχα, το κόλλησα το μικρόβιο. Για δέκα χρόνια το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν το σχολείο, οι φίλες μου με έλεγαν ξενέρωτη, κανένας δεν ήθελε ποτέ να παίξουμε σχολείο, αλλά δεν με ένοιαζε, γιατί εγώ όταν μεγάλωνα θα γινόμουν δασκάλα, ονειρευόμουν να μπω σε μια τάξη και να διδάξω αρχαία, μην κοιτάς που μετά ερωτεύτηκα τον Νίκο Κούρκουλο στις ταινίες που έπαιζε τον Εισαγγελέα, την ψώνισα για τα καλά και τράβηξα για αλλού, για μένα ακόμα και σήμερα η δουλειά του δασκάλου δεν είναι δουλειά, είναιλειτούργημα.

Να σε ξαναπάω πάλι στο παρελθόν, αγαπητέ αναγνώστη. Οι γονείς μου που λες, δεν είχαν ποτέ το νου τους στο να βγάλουν λεφτά. Γι’ αυτό και δεν έβγαλαν, άλλωστε. Ήταν πάντα κάπως εκτός εποχής. Αν ζητούσα λεφτά από τον πατέρα μου για να ψωνίσω ρούχα και παπούτσια, η κουβέντα ξεκινούσε από το γνωστό “δεν έχουμε λεφτά” για να καταλήξει σε μια μίνι ανάλυση του Κεφαλαίου του Μαρξ- ανάθεμα την ΚΝΕ- και στο ότι τα υλικά πράγματα δεν σε κάνουν ευτυχισμένο και δεν έχουν καμία αξία. Αηδίες. Πώς θα πάω εγώ διακοπές αν δεν έχω τουλάχιστον πέντε μαγιώ να αλλάζω; Μόλις τελείωσα το σχολείο έπιασα δουλειά και έβγαλα όλο μου το άχτι. Γέμισα τις ντουλάπες μου με ρούχα και παπούτσια, καλλυντικά και διακοσμητικά, έτσι που μου έρχεται τώρα να τους βάλω φωτιά και να τα κάψω. Οι “αηδίες” του πατέρα μου πήραν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μου. Αν πάλι ζητούσα λεφτά από τον πατέρα μου για να μάθω την πέμπτη ξένη γλώσσα που μου καρφώθηκε στο μυαλό, για να αγοράσω κάτι βιβλία που είχα δει στο βιβλιοπωλείο, για να πάω στο θέατρο, για να κάνω ένα μεταπτυχιακό, τα χρήματα βρίσκονταν την άλλη μέρα πάνω στο γραφείο μου. Έτσι ήξεραν, βλέπεις, φίλε αναγνώστη. Έτσι πίστευαν. Γι’ αυτό έγιναν δάσκαλοι. Γιατί γι’ αυτούς στόχος ζωής ήταν να μπορέσουν να περάσουν στους μαθητές τους και στα ίδια τους τα παιδιά την αξία της μόρφωσης, να μας δώσουν να καταλάβουμε ότι ένα μυαλό με παιδεία δύσκολα θα νιώσει δυστυχία- η μόρφωση είναι στολίδι στην ευτυχία και καταφύγιο στη δυστυχία έχει πει ο Αριστοτέλης- από τη μαμά μου έμαθα ότι με ένα βιβλίο δεν είσαι ποτέ μόνος, γίνομαι γραφική θα μου πεις, γραφική ήμουν πάντα κι εύχομαι να παραμείνω, φίλε αναγνώστη.

Καμιά φορά τους κάνω πλάκα που λες, όλοι τους λέω έχουν μια προίκα να δώσουν στα παιδιά τους, πώς θα παντρευτώ χωρίς τίποτα στην άκρη ρε άνθρωποι; Κι εκείνοι νομίζουν ότι το εννοώ, μου απαντούν με σοβαρότητα. Η προίκα σου είναι αυτά που έχεις στο κεφάλι σου, κι αυτά δεν αγοράζονται, δεν πουλιούνται, δεν μπορεί να στα κλέψει κανείς, δεν αποτιμώνται σε νόμισμα, και όποιος σε αγαπήσει θα σε αγαπήσει γι’ αυτά και όχι επειδή έχεις ή δεν έχεις σπίτι στο όνομά σου. Αυτά μου λένε και τους θαυμάζω ακόμα πιο πολύ. Και περιέργως τα ίδια έλεγε και ο παππούς μου στη μαμά μου όταν ήταν φοιτήτρια, μη νομίζεις, ο παππούς μου, ο Χρηστάκης με το όνομα, ούτε το δημοτικό δεν είχε βγάλει, αλλά κάθε φορά που γύριζε από το σχολείο με τους βαθμούς της μαμάς μου φούσκωνε σαν παγώνι από περηφάνια για την κόρη του!

Ε, μ’ αυτά τα μυαλά τι περίμενες; Γνώρισε η μαμά μου τον μπαμπά μου, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν, το ένα μηδέν εις το πηλίκον γνώρισε το άλλο μηδέν εις το πηλίκον, τον πρώτο καιρό έμεναν σε μια γκαρσονιέρα γεμάτη κατσαρίδες, είχε κι ένα παπάκι ο πατέρας μου, πήγαιναν διακοπές το καλοκαίρι και μοιράζονταν μια μακαρονάδα στα δύο, φορούσε η μαμά μου το παλτό της αδερφής της γιατί δεν είχε δικό της, μετά νοίκιασαν διαμέρισμα, δεκαπέντε χρόνια ήμασταν στο νοίκι, και κάποτε αγόρασαν διαμέρισμα, με ένα τεράστιο στεγαστικό δάνειο και δανεικά από παντού. Είχαμε και τη λάντιλακ- Γκόρμπι το έλεγε το αυτοκίνητο ο μπαμπάς μου, ένεκα της προέλευσής του και της Περεστρόικα, δεν τους πήγαινε τους σταλινικούς, του την έσπασε το ΚΚΕ. Εκεί έμαθα να οδηγάω κι εγώ. Lada στον Περισσό οδηγούσε η μαμά μου, εγώ και οι παππούδες! Τα κατάφεραν οι δικοί μου όμως. Και δεν μας δεν έλειψε τίποτα. Δηλαδή είχαμε πολλά παραπάνω από όσα χρειαζόμασταν, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Μόλις ξεχρέωσαν το στεγαστικό δάνειο, μας έβαλε ο Γιωργάκης στο μνημόνιο και άρχισε η κατρακύλα. Στάθηκαν τυχεροί. Είχαν τελειώσει τα δούναι και λαβείν με την τράπεζα εγκαίρως.

Ναι, έχω κόλλημα με τους γονείς μου. Γιατί τους είδα όλα αυτά τα χρόνια να δίνουν τα πάντα για τα δικά τους και για τα ξένα παιδιά, να αγαπάνε αυτό που κάνουν. Και δεν αντέχω ν’ ακούω ότι οι καθηγητές κάθονται, ότι δεν δουλεύουν, ότι είναι η πληγή του δημοσίου τομέα και λοιπές μπούρδες. Κάποτε μάλιστα σε μια συζήτηση άκουσα και το εξής κουλό: ε σιγά μωρέ, και που απεργούν οι καθηγητές τι έγινε; Το μισθό τους δεν τον χάνουν! Μου πήρε μία ώρα για να εξηγήσω στον αδαή συνομιλητή μου ότι αυτό που λέει δεν στέκει, ότι σαφώς και χάνουν το μεροκάματο, αλλιώς ρε εξυπνάκια τι νόημα έχει η απεργία;

Οι μεγαλύτεροι μαθητές της μαμάς μου είναι τώρα περίπου σαράντα πέντε χρόνων. Πόση εντύπωση μου κάνει πάντα, όταν περπατάμε στο δρόμο και την πλησιάζουν άνθρωποι με δικές τους πια οικογένειες, κυρία Φανού τι κάνετε, σας θυμάμαι πάντα με συγκίνηση, και η μαμά μου συγκινείται πολύ, μην κοιτάς που δεν το δείχνει, αλλά αυτή είναι ίσως η πρώτη και η τελευταία αναγνώριση που θα πάρει ποτέ, έχοντας περάσει όλη της τη ζωή μέσα σε σχολικές αίθουσες, και πάμε πάλι παιδιά το ειμί, ποιος θα το κλίνει; Άσε που τον πατέρα μου στο δρόμο τον αποκαλούν δάσκαλο. Δάσκαλε, τι κάνεις; Ανατριχιαστικό δεν είναι;

Δάσκαλος.

Τα τελευταία χρόνια βέβαια η κατάσταση στα σχολεία είναι δραματική. Η παιδεία αλώθηκε, με όλη τη σημασία της λέξης. Ο καθηγητής μπαίνει στην τάξη να διδάξει και οι μαθητές ούτε που τον κοιτάνε. “Ρε παιδιά, να κάνουμε το μάθημά μας;” “Στο φροντιστήριο είμαστε πολύ παρακάτω κύριε, δεν μας απασχολεί το σχολείο σας, ερχόμαστε μόνο για τις απουσίες”, απαντούν με στόμφο και ξαναγυρνούν την πλάτη. Και πάλι, απέναντι σε αυτά τα παιδιά, οι καθηγητές βάζουν πλάτη. “Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω από βδομάδα στην ΕΛΜΕ, δεν είμαι υπέρ του να χάσουν τα παιδιά τις Πανελλαδικές, όλη η κοινωνία θα στραφεί εναντίον μας, σκέψου να μας επιστρατεύσουν για να διορθώσουμε τα γραπτά των Πανελληνίων τι έχει να γίνει. Κανένας δεν θα πιστεύει ότι τα διορθώσαμε αντικειμενικά και ότι δεν καταβαραθρώσαμε τα παιδιά επίτηδες, λες και το έχουμε κάνει ποτέ”, ο πατέρας μου. “Αν απεργήσω δεν θα το κάνω για μένα, αλλά για τους νέους συναδέλφους, που μπήκαν με όρεξη στην εκπαίδευση και δεν τους επιτρέπουν να δώσουν στα παιδιά την αγάπη τους και να διδάξουν”, η μητέρα μου.

Χμ. Θα τους ήθελα πιο μαχητικούς. Αλλά πάνω από όλα τα παιδιά.

Αυτοί είναι οι δάσκαλοι των παιδιών σου, φίλε αναγνώστη. Αυτοί είναι που αποφάσισαν να κάνουν απεργία εν μέσω Πανελλαδικών, αυτοί είναι που “κρατάνε όμηρους τους μαθητές”, που δεν υπολογίζουν το μέλλον των παιδιών σου, οι ίδιοι που πέρασαν όλη τους τη ζωή για να τα μάθουν γράμματα, που τα αγάπησαν σαν δικά τους, που τα προστάτεψαν από το κράτος και καμιά φορά και από σένα τον ίδιο, που δουλεύουν χωρίς θέρμανση το χειμώνα και χωρίς κλιματισμό το καλοκαίρι, που πληρώνονται σχεδόν τα μισά από ό,τι στο παρελθόν αλλά δεν τους νοιάζει, γιατί έχουν το μικρόβιο του μάθε παιδί μου γράμματα με όποιο κόστος, αυτοί είναι που αν αποφασίσουν να κάνουν απεργία πρέπει να κατέβεις μαζί τους στο δρόμο.

Αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.

Οι πρώτοι που το υπερασπίζονται χρόνια τώρα, είναι οι ίδιοι του οι δάσκαλοι.

 

Αναδημοσίευση από το http://nullapoenasinelege.wordpress.com

Free e-books

Ιούν 201329

Μια πολύ καλή ιστοσελίδα με ελεύθερα  βιβλία, βίντεο, άρθρα.

http://www.free-ebooks.gr/gre/ebooks/index

Apres La Pluie II – Rene Aubry

Ιούν 201325

Ελλάδα-Αργεντινή

Ιούν 201314

Σχολείο στο σύννεφο

Ιούν 20135

Ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα σχετικό με την εκπαίδευση μπορείτε να παρακολουθήσετε στον παρακάτω σύνδεσμο, από το TED

Σχολείο στο σύννεφο

 

Μπορείτε να κατεβάσετε και το αντίστοιχο Toolkit από εδώ

Η επικοινωνία στην εκπαίδευση

Μάι 201319

“Δεν με πληρώνουν για να συμπαθώ τα παιδιά” είπε μια δασκάλα. Αλλά τα παιδιά δεν μαθαίνουν από ανθρώπους που δεν συμπαθούν. Μια σχετική ομιλία στον παρακάτω σύνδεσμο.

http://www.ted.com/talks/lang/el/rita_pierson_every_kid_needs_a_champion.html

Παίζουμε…Φυσική

Μάι 201318

Ερωτόκριτος

Μάι 20137

Ματιές στο μέλλον

Μάι 20132

Μία σειρά από 3 ντοκιμαντέρ με τον θεωρητικό φυσικό και μελλοντολόγο Δρ.Μίκιο Κάκου για την επιστήμη του σήμερα και του αύριο.

Πηγή: Free and  Real

Μέρος 1ο: Η επανάσταση της ευφυϊας

Μέρος 2ο: Η βιοτεχνολογική επανάσταση

Watch live streaming video from freeandrealtv at livestream.com

Μερος 3ο: Η κβαντική επανάσταση

Watch live streaming video from freeandrealtv at livestream.com

Ο λαβύρινθος του διαδικτύου

Απρ 201324

(αφιερωμένο στα νέα παιδιά που ο ενθουσιασμός τους η λαχτάρα τους να ξεφύγουν είναι το αγαπημένο φαΐ του κάθε απατεώνα…)

Η αλλιώς, που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό.  Έχεις μπλεχτεί σ΄ενα λαβύρινθο χωρίς τέλος.  Έξω από αυτόν στη πραγματική ζωή (λέμε τώρα και κανένα αστείο) όλα μοιάζουν να έχουν πέσει σε μια κινούμενη άμμο και βυθίζονται σιγά σιγά χωρίς ούτε ένα κλαδί να μπορεί να σταματήσει το πνίξιμο. Τελευταία έξοδος από το βούρκο το διαδίκτυο. Για τους παλαιότερους ένα καινούργιο παιχνιδάκι, για τους νέους το πλέον αγαπημένο παιχνιδάκι.
Είναι όμως παιχνιδάκι τούτο δω? Μεταξύ γνώσης και πληροφόρησης υπάρχει ένας δρόμος που από ότι βλέπω δεν ταιριάζει με τη φυσική μας τεμπελιά να κουραστούμε να τον διανύσουμε. Το βιβλίο είναι γνώση. Το περπάτημα έξω, οπουδήποτε, είναι γνώση. Η προσωπική αναζήτηση μέσα από εμπειρίες, ανθρώπους, τη φύση, το σκάλισμα μέσα μας κι έξω από εμάς, είναι γνώση. Το διαδίκτυο είναι ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ. Πληροφορία καλωδιωμένη, που τραβάει τους περιηγητές σε εκατομμύρια διαφορετικούς διαδρόμους.
Ο κάθε δρόμος μπορεί να σε βγάλει κάπου.  Το κακό είναι πως σε μία από όλες τις άκρες υπάρχει  περίπτωση να σε περιμένει απλά ο Μινώταυρος. Υπομονετικά. Σίγουρος πως θα πέσεις επάνω του.  Πριν την έναρξη της περιήγησης,  ίσως είναι καλό να εφοδιαστείς με τον Μίτο. Να έχεις ένα κράτημα. Μη μπουκάρεις έτσι άνετος.  Ακολουθώντας φωνές, μουσικές, φώτα στην άκρη του διαδρόμου, ψιθύρους. Πρέπει να έχεις ένα νήμα τυλιγμένο γύρω σου. Κι αυτό το νήμα δεν μπορεί παρά να είναι τα εφόδια ενός καλού ιχνηλάτη.
Τι χρειάζεται αλήθεια ένας καλός ιχνηλάτης? Σκέψου.  Να επιβιώσεις και να βρεις την άκρη δεν είναι τύχη. Είναι ζήτημα τακτικής, γνώσης, προσωπικής ικανότητας, αντοχής, δύναμης, κι ένστικτο. Είσαι σ΄ενα λαβύρινθο που μοιάζει να μην έχει τέλος. Οτιδήποτε  κι αν ψάξεις, όποιο δρόμο κι αν πάρεις θα ανοίγονται άλλοι εκατό μπροστά σου, κι ο καθένας από αυτούς θα σε αναγκάζει να επιλέξεις άλλους τόσους ο καθένας.  Που είναι η άκρη? Η άκρη που δεν περιέχει το Μινώταυρο?  Και τελικά ποιος σ΄εβαλε εκεί κι από ποιον κατασκευάστηκε αυτός ο παράξενος κόσμος?
Δεν υπάρχει άλλη διαφυγή από τη προσωπική ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ κι ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ.  Κι εδώ είναι το μεγάλο κόλπο. Αυτά που σου μαθαίνει με τη μορφή ηλεκτρονικής πληροφόρησης τούτο εδώ το παγκόσμιο άκρως γοητευτικό συλλογικό όργανο, σου δίνει απαντήσεις για πράγματα που βιώνεις ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ, κρατώντας σε όμως για να τα μάθεις ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ. Η πληροφορφία εκτοξεύεται αστραπιαία. Στον τάδε δρόμο υπάρχει μια σκάλα που οδηγεί στον ουρανό.  Μένεις καρφωμένος στη καρέκλα και κάνεις μια μανιασμένη αναζήτηση. Που είναι αυτή η σκάλα. Πως λένε το δρόμο. Ποιος το είπε.  Τον βρίσκεις. Κοιτάζεις τη σελίδα του. Προσπαθείς να ανακαλύψεις τι καπνό φουμάρει. Κοιτάς τα λινκ, τις παραπομπές που κάνει κι οδηγείσαι σε  μια άλλη σελίδα που έχει περισσότερες λεπτομέρειες. Κι  από εκεί σε μια άλλη πληροφορία  που σου υποδεικνύει και μέχρι που φτάνει η σκάλα. Στη συνέχεια πέφτεις πάνω σε κάποιον που μοιάζει να σε γνωρίζει, λες και σε περίμενε.  Σε καλωσορίζει σαν να είναι θεός που διαβάζει τα μυαλά των πιστών του. Χαίρεσαι. Ανήκεις κάπου. Στην ομάδα που ψάχνουν όλοι για τη σκάλα. Ξέρεις αυτό είναι το πιο πανάρχαιο έξυπνο “καμάκι”.  Ο Πυγμαλίων που ανακαλύπτει το αστείρευτο ταλέντο σου, τη μοναδικότητά σου, που σου θρέφει τη φιλαρέσκειά σου.  Σε όλα τα επίπεδα. Το εισιτήριο εξαπάτησης είναι ακριβώς η αποδοχή μιας παράλογης κολακείας.

Που την είδες που τη ξέρεις και τη μολογάς είπε στο γνωστό παραδοσιακό τραγουδάκι και μετά τη σκότωσε τη πάπια. Αλήθεια αν θέλεις μια συμβουλή σκέψου μήπως μοιράζεσαι τους παρακάτω φόβους. Για τους καθρέφτες, τους κλόουν, τον πάκμαν και τις γραμμές που χωρίζουν τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο. Πως είπες?  κάτι από όλα αυτά φοβάσαι? Δεν είμαι μάντης. Γνωρίζω απλά τους κοινούς μας φόβους. Ολοι οι άνθρωποι φοβόμαστε κάτι από αυτά.  Αν αντί να έψαχνες σε εικονικούς κόσμους άνοιγες τη καρδιά σου στους αγαπημένους σου κι εκείνοι σε σένα ίσως να είχες βρει την άκρη…

Υπάρχει κάτι πολύ απλό πριν από όλα αυτά. Κλείσε τον υπολογιστή.  Κλείσε το ρούτερ. Πάρε ένα δισάκι στον ώμο. Ένα άνετο ζευγάρι αθλητικά κι ένα μπουκάλι νερό μέσα στο σάκο. Και κάτι για τη πείνα. Ίσως και μια πυξίδα. Και ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ αν υπάρχει αυτό που σου λένε ή όσα ΔΕΝ σου λένε.  Αν υπάρχει ο δρόμος, η σκάλα, οι άνθρωποι που την ανεβαίνουν. Ψάχτο.  Ακολούθησε τα ίχνη.  Δεν υπάρχει κανένας σοφός μέσα στο διαδίκτυο.Κανένας προφήτης. Κανένας θεός. Κανένας υπερήρωας.
Υπάρχουν άνθρωποι πίσω από τα πληκτρολόγια. Πίσω από τις σελίδες. Πίσω από το παγκόσμιο ιστό. Κι αφού υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν τα πάντα. Από το μεγαλύτερο καλό μέχρι το πιο επικίνδυνο κακό.  Άγγελοι και δαίμονες. Αγρίμια και κατοικίδια. Γνώστες που θέλουν να μάθεις και γνώστες που θέλουν να μην μάθεις. Υπάρχουν εκείνοι που έχουν άγνοια αλλά φαντασιώνονται πως είναι σοφοί και λένε πολλά και άχρηστα,  αλλά έχουν καλό ένστικτο στο να ψαρεύουν αφελείς. Υπάρχουν αληθινοί γνώστες αλλά είναι αθόρυβοι κι είναι δύσκολο να τους ανιχνεύσεις. Θέλει να έχεις μια ιδέα που περίπου βαδίζεις για να φτάσεις στα λημέρια τους κι η πλάκα είναι πως οι πιο “διαβασμένοι”  δεν έχουν καν “λημέρια” Σπίτι τους είναι. Η παραπληροφόρηση σου υποδεικνύει πως για να φτάσεις κάτι σπουδαίο πρέπει να κάνεις κάτι πολύπλοκο. Τα σπουδαιότερα πράγματα δεν έχουν τίποτα το περίεργο. Είναι ντυμένα με απλότητα. Υπάρχουν οι επαγγελματίες απατεώνες που ξέρουν πως δεν είναι σοφοί αλλά ξέρουν επίσης πως το να τους παριστάνουν κάνει καλές μπίζνες. Υπάρχουν καλοπροαίρετοι μπερδεμένοι και κακοπροαίρετοι ξεκάθαροι, αλλά  δικαιώνονται και οι δύο από τη δική σου λαχτάρα να φτάσεις γρήγορα στην άκρη. Την ανυπομονησία σου.
Η αλήθεια κυκλοφορεί μαζί με το ψέμα χέρι χέρι σε εκατομμύρια παραλλαγές. Ο δρόμος που οδηγεί στη γνώση κι εκείνος που οδηγεί στη πλάνη μπλέκονται συνέχεια στα καλούδια της νέας εποχής. Η άγνοια μπορεί να είναι κι ευλογία. Η υπερπληροφόρηση μπορεί να καταντήσεις τρέλα. Αλλά το σίγουρο είναι πως η παραπληροφόρηση είναι επικίνδυνη. Πιο επικίνδυνη από την άγνοια.
Η άγνοια εμπεριέχει την ελπίδα πως ίσως κάποτε ξυπνήσεις. Η παραπληροφόρηση δυστυχώς είναι το λάθος ξύπνημα. Και για αυτό ακριβώς το λόγο είναι άκρως επικίνδυνη. Γιατί εμπεριέχει τον ενθουσιασμό της αφύπνισης. Τη σιγουριά πως «επι τέλους κατάλαβα την αλήθεια» Τον ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΜΟ πως βρήκα τα μυστικά που μου κρύβανε τους τσάκωσα. Πολλές φορές όμως σ΄αυτή ακριβώς τη φάση, το μόνο που έχεις τσακώσει είναι η άκρη από το σακάκι του λαγού που θα σε οδηγήσει σε μια χώρα των θαυμάτων μεν, αλλά που σ΄αυτή τη χώρα?
Μήπως στη κόκκινη  βασίλισσα που φωνάζει  «off with his head!» ?
Μήπως στο κύριο που μοιράζει ωραίες καραμελίτσες  έξω από τη πόρτα του κρησφύγετου?
Μήπως στη γιαγιούλα που γιατί άραγε έχει τόσο μεγάλο στόμα?
Η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω, επέμενε ο Μόλντερ. Κι εσύ ντε φάκτο πίστεψες πως εννοούσε εκεί πάνω. Μακριά. Πολύ μακριά από τα λημέρια σου. Σε άγνωστους κόσμους. Η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω όντως, αλλά ίσως πολύ κοντύτερα από ότι φαντάζεσαι.
Εδώ μέσα πάντως βρίσκονται ίσως μερικές εκδοχές της. Ένας  κόσμος γεμάτος  καλώδια, εικόνες, γεμάτος με ανώνυμους που σε καλούν να μάθεις τα μυστήρια της ύπαρξης,  κι επώνυμους που στα εξηγούν όπως γουστάρουν, έχει περιορισμούς.  Βλέπεις αλλά δεν αγγίζεις. Σου περιγράφουν το φαΐ αλλά δεν  μπορείς να το γευτείς. Ακούς αλλά είναι τόσες πολλές οι φωνές από τις σειρήνες που χάνεις το μπούσουλα (τη πυξίδα σου)  Νοιώθεις πως πλησιάζεις κάπου αλλά όποιος θέλει ότι ώρα θέλει μπορεί να σου κλείσει το διακόπτη.
Σε καλούν να βγεις από το περίφημο μάτριξ που οι περισσότεροι ανακάλυψαν μετά τις ταινίες των γνωστών χολυγουντιανών αδελφών,  μέσα από αυτό.  Ξέρεις ποιος είναι και τι? Μπορείς να ανακαλύψεις μέχρι που φτάνει η τρύπα του λαγού?  Στ’ αλήθεια έχεις κολλήσει με το κόκκινο και μπλε χάπι? Χάπι? Δηλαδή αν κάποιος σου παρουσιάσει ένα τέτοιο χαπάκι θα το πάρεις? Δεν σου έχει πει ποτέ η μαμά σου να μην παίρνεις καραμέλες από ξένους?
Είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο.  Μόνο ένας τρόπος υπάρχει. Φτιάξε το δικό σου μονοπάτι. Και το νήμα γερά δεμένο γύρω σου. Οι εποχές που έρχονται θα είναι πολύ άγριες. Κι η δύναμη που χρειάζεται μας έχει ήδη δοθεί. Ας προσέξουμε λοιπόν ποιοι και γιατί δεν θέλουν να το θυμόμαστε.
Αυτά όλα τα γράφω, γιατί το πράγμα έχει ξεφύγει. Εντελώς.  Για όσους βιάζονται.  Εγώ αν βιάζομαι? Οχι. Γιατί να είμαι ανυπόμονη. Η γη είναι στρογγυλή και γυρίζει. Καθώς κάθομαι πάνω σ΄εκείνο το βράχο και ρεμβάζω την όμορφη κάνω μια στροφή  γύρω από τον εαυτό μου.  Πείσμωσα από τότε που διάβασα εκείνη τη φράση του Πόε που έλεγε πως ποτέ κανείς δεν θα δει τη θέα που απλώνεται κάτω από τη κορυφή της Αίτνας γιατί ποιος θα τολμήσει να κάνει μια στροφή γύρω από τον εαυτό του, εκεί στη κόψη της λάβας?…
Κι όμως υπάρχουν πολλοί που αυτοί τη στροφή την έχουν κάνει. Το πρόβλημα είναι πως η Αίτνα και η στροφή της είναι εκεί έξω και σε προκαλούν να το τολμήσεις. Το να κάνεις εδώ μέσα τη στροφή σου, γύρω από ένα εικονικό ηφαίστειο και μια ακίνδυνη λάβα δεν μου λέει τίποτα για τη στροφή σου.
Αν θεωρείς τόσο σημαντικό να αποκωδικοποιήσεις τα όνειρα, κάντο τουλάχιστον με τα δικά σου. Γιατί να προσπαθείς να ανακαλύψεις τι όνειρο είδε ο γείτονάς σου, αφού ακόμαδεν έχεις κατορθώσει να θυμηθείς που πήγες εσύ τη νύχτα? Ε?
Ολο το παραπάνω σαν απάντηση σε μια νεανική παρέα που είναι τόσο ενθουσιασμένοι για το διαδίκτυο και την σουπερ-πληροφόρηση,  καθώς τους βλέπω να χρησιμοποιούν για παντ του ποντικιού τους εκείνο το σκονισμένο βιβλίο που πηραν από τη βιβλιοθήκη της μαμάς και που δεν μπήκαν ποτέ στο κόπο να δουν τι γράφει….
« Παλιότερα άρθρα

Επικοινωνία

e-mail: gevasilako@sch.gr
Συλλογίζομαι

Σύνδεση με τα στοιχεία που διαθέτετε στο ΠΣΔ


Log in



 


Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων