Ο καθένας από εμάς έχει δεχτεί στη ζωή του πολλά μουσικά ερεθίσματα. Τα πρώτα του ερεθίσματα ένα άτομο τα δέχεται κατά την βρεφική ηλικία στο οικογενειακό του περιβάλλον και έπειτα στο σχολείο (Borthwick & Davidson, 2002 in: MacDonald et al., 2009), στο φιλικό του περιβάλλον (Tarrant et al., 2002; Sloboda et al., 2001), στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο κ.α. Η μουσική διαδραματίζει θεμελιώδη ρόλο στην ανάπτυξη, τη διαπραγμάτευση και τη διατήρηση της ταυτότητας μας (MacDonald et al., 2002; Roe, 1999; Stalhammar, 2006 in: MacDonald et al., 2009). Κάθε άτομο που συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο σε μουσικές δραστηριότητες αναπτύσσει πτυχές της προσωπικής του ταυτότητας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη μουσική (MacDonald et al., 2009; Sloboda et al., 2001), άλλωστε η μουσική είναι η πιο σημαντική δραστηριότητα στην οποία συμμετέχουν τα νεαρά άτομα (Zillman & Gan, 1997; Roe, 1999 in MacDonald et al., 2009). Και εμείς οι ίδιο (οι μουσικοπαιδαγωγοί) έχουμε δεχτεί ποικίλα μουσικά ερεθίσματα κατά τη διάρκεια των μουσικών σπουδών μας· κλασικά στοιχεία, παραδοσιακά στοιχεία, και στοιχεία από διάφορες μουσικές παραδόσεις, τα οποία έχουμε «συνθέσει» και ο καθένας μας έχει δημιουργήσει το δικό του προσωπικό του ύφος κατά την ερμηνεία ενός τραγουδιού.
Έτσι, και εμείς με τη σειρά μας ως εκπαιδευτικοί δίνουμε στους μαθητές μας τα δικά μας ερεθίσματα, τους μεταφέρουμε τη δική μας μουσική ταυτότητα, κουλτούρα και ερμηνευτικό ύφος. Μπορεί όλοι μας να κληθούμε να διδάξουμε το ίδιο τραγούδι, αλλά ο καθένας θα το διδάξει με το δικό του τρόπο… ο καθένας μας θα σταθεί σε άλλα σημεία, θα κάνει άλλους τονισμούς, θα το «φέρει» στα μέτρα του, στα ακούσματα του, οπότε θα περάσει στοιχεία της μουσικής του ταυτότητας στους μαθητές του.
Η διδασκαλία της μουσικής στους μαθητές μας, αρχικά θα αποτελέσει μία από τις πολλές, ίσως, εξωσχολικές δραστηριότητες για την οποία θα πρέπει να μελετήσει συγκεκριμένες φορές την εβδομάδα, με την πάροδο όμως του χρόνου, με τα κατάλληλα ερεθίσματα, με την κοινωνική αποδοχή, η διδασκαλία της μουσικής μπορεί να γίνει μέρος της ζωής τους, της καθημερινότητας τους και όχι μια αναγκαία διαδικασία (MacDonald et al., 2009).
Ο κάθε μαθητής όμως «φέρει» τη δική του μουσική ταυτότητα, σε κάποιον μαθητής μας μπορεί να του έβαζαν οι γονείς του να ακούει Mozart, σε άλλον λαϊκή μουσική και κάποιος άλλος η μόνη του επαφή με τη μουσική να ήταν οι ήχοι των video games. Σίγουρα όλοι αυτοί οι μαθητές, παρόλο που θα τους δώσουμε τα ίδια ερεθίσματα θα τα εκλάβουν με το δικό τους τρόπο. Θα πάρουν μουσικά στοιχεία από εμάς, θα τα «μπλέξουν» με τα δικά τους και θα διαμορφώσουν το δικό τους ύφος, έως ότου γνωρίσουν καινούρια μουσικά ερεθίσματα τα οποία και αυτά με τη σειρά τους θα τα εντάξουν στις μουσικές επιλογές τους.
