ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ
ΟΜΑΔΑ Α
ΘΕΜΑ Α 1 1
Σε κάθε μια από τις ακόλουθες προτάσεις περιέχεται ένα (μόνον) λάθος. Να το υπογραμμίσετε και να συμπληρώσετε δίπλα το σωστό:
1. Ο εντολοδόχος των μεγάλων Δυνάμεων πρίγκιπας Γεώργιος ανέλαβε τα καθήκοντά του στις 9/ 10/ 1898 …………………………………..
2. Με τον Οργανικό Νόμο του 1900 δόθηκε λύση σε ακανθώδη πολιτικά ζητήματα ……………………………………..
3. Στις 18 Μαρτίου 1901 ο Γεώργιος απέλυσε τον Ιωάννη Σφακιανάκη από το αξίωμα του υπουργού. ………………………………….
4. Στο τέλος του 1904 προκηρύχτηκαν εκλογές για την ανάδειξη 94 βουλευτών. ………………………………………
5. Οι επαναστάτες αιφνιδίασαν τον Ηγεμόνα και κήρυξαν την επανάσταση (του Θερίσου) στις 14 Μαρτίου 1905. ……………………………………………..
6. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Χαρίλαος Τρικούπης κάλεσε στις 12 Μαρτίου τους αντιπροσώπους του αθηναϊκού τύπου και προέβη σε σκληρές δηλώσεις κατά του Βενιζέλου. …………………………………………………
7. Ο βασιλιάς της Ελλάδας Γεώργιος Α ΄ υπέδειξε ως νέο Ύπατο Αρμοστή τον Ανδρέα Ζαΐμη. …………………………………………….
8. Όταν υψώθηκε στο φρούριο της Σούδας η Ελληνική σημαία οι μεγάλες δυνάμεις απαίτησαν αμέσως την υποστολή της. …………………………………………….
9.Ο Βενιζέλος απέστειλε στην Κρήτη ως διοικητή το φίλο του Ίωνα Δραγούμη. ………………………………………………………………
10. Στις 14 Φεβρουαρίου 1913 αφαιρέθηκαν από το φρούριο της Σούδας οι σημαίες των Μ. Δυνάμεων και της Ρωσίας. ………………………………………………..
( Μον. 10 )
ΘΕΜΑ Α12
‘’Προσωρινή κυβέρνησις της Κρήτης ’’ : Σύντομος ορισμός
¨Πολιτοφυλακή της Κρήτης¨ : Σύντομος ορισμός
( Μον. 10 )
ΘΕΜΑ Α21
Η ρύθμιση του εκκλησιαστικού ζητήματος από την πρώτη κυβέρνηση της Κρητικής πολιτείας
(Μον.15 )
ΘΕΜΑ Α22
Να στηρίξετε τη φράση του βιβλίου σας: Ο Πρίγκιπας ( θορυβημένος από την ταχύτατη επέκταση της επανάστασης του Θερίσου ) προχώρησε στη λήψη σπασμωδικών μέτρων.
( Μον. 15 )
ΟΜΑΔΑ Β
Β1
Με βάση τα κείμενα που ακολουθούν και τις ιστορικές σας γνώσεις να παρουσιάσετε τα αιτήματα των επαναστατών στο Θέρισο (1905 ).
Κείμενο 1
Το διάγγελμα που επιστράτευσε τις αντιπολιτευτικές δυνάμεις της Κρήτης στις τάξεις του Θερίσου κυκλοφόρησε στις 10 Μαρτίου του 1905:«[…] Αι ελπίδες μας περί ενώσεως διεψεύσθησαν και οι μακροί και αιματηροί του παρελθόντος εθνικοί των Κρητών αγώνες περιωρίσθησαν εις την ίδρυσιν μιας αρμοστείας, ήτις υπό τον τύπον της προσωρινότητος τείνει να καταστή διαρκής. […] Καλούμεν όθεν πάντας […] όπως σπεύσωσι να ενθαρρύνωσιν ημάς […] καταλύοντες την προσωρινήν ταύτην αρμοστείαν, την απομακρύνουσαν ημάς του επιδιωκομένου σκοπού και ανακηρύσσοντες ως άρχοντα […] την Α,Μ. Γεώργιον τον Α’».
[Α. Μακράκη, Ελευθέριος Βενιζέλος (1864-1910), Η διάπλαση ενός εθνικού ηγέτη, εκδ. ΜΙΕΤ.
Αθήνα 1992, σελ. 407-408]
Κείμενο 2
Το κύριο αίτημα των επαναστατών τον Θερίσου ήταν η ένωση της Κρήτης μα την Ελλάδα. Πράγματι η αποτυχία της εξαετούς εξωτερικής πολιτικής του πρίγκιπα Γεωργίου, Υπάτου Αρμοστή της Κρήτης, είχε προκαλέσει εσωτερική δυσαρέσκεια στο νησί και είχε δώσει την ευκαιρία στην αντίπαλη πολιτική παράταξη, που είχε ήδη συγκροτηθεί κατά την περίοδο 1901-1905 υπό την ηγεσία του Ελευθερίου Βενιζέλου, να επιδιώξει νέες πρωτοβουλίες, ανεξάρτητες από τους χειρισμούς και την πολιτική τον πρίγκιπα.
Το γεγονός ότι η ένωση δεν ήταν άμεσα εφικτή φαίνεται να ήταν εξαρχής κοινή συνείδηση. Γι’ αυτό κάποιοι ιστορικοί θεωρούν ότι δεν ήταν καν στους πρωτεύοντες στόχους του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Η άποψη όμως αυτή δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τα πράγματα, αν λάβουμε υπόψη ότι αρκετό καιρό πριν ο ίδιος διαβεβαίωνε πως μόνο με την πίεση κάποιου τοπικού πραξικοπήματος θα μπορούσε να καμφθεί η εμμονή των Μεγάλων Δυνάμεων στην τακτική της παράτασης και διαιώνισης του καθεστώτος της κρητικής αυτονομίας. Είχε, μάλιστα, διαβλέψει ότι η μαζική υποστήριξη μιας τέτοιας κινητοποίησης από μέρους τον κρητικού λαού θα μπορούσε να είναι ο πιο αποφασιστικός παράγοντας επιτυχίας του εγχειρήματος, με το δεδομένο ότι οι τοπικές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν ανεπαρκείς για ευρύτατη σύγκρουση και ακόμη ότι οι μεγάλες Δυνάμεις δε θα ήθελαν για κανένα λόγο να εμπλακούν σε πόλεμο με τους Κρητικούς…
[ Σ. Αλιγαζάκη, Θέρισο 1905, εκδ. Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών « Ελευθέριος Βενιζέλος », Χανιά 2003, σελ.
(Μον.25 )
Β2
Με βάση τις ιστορικές σας γνώσεις και τα παραθέματα που ακολουθούν να αιτιολογήσετε τη στάση του Βενιζέλου απέναντι στην πρόθεση των Κρητών βουλευτών να λάβουν μέρος στις εργασίες της Ελληνικής Βουλής
Κείμενο 1
«Της Ελλάδος μη αποδεχθείσης εισέτι το Κρητικόν κήρυγμα της ενώσεως η Κρήτη, ούτε από απόψεως εσωτερικού δημοσίου δικαίου πολύ δε ολιγώτερον από απόψεως διεθνούς δικαίου, δύναται να θεωρηθή αποτελούσα μέρος της Ελληνικής Επικρατείας, ώστε να δικαιούται ν’ αντιπροσωπεύηται κατά το Σύνταγμα εν τω εν Αθήναις Βουλευτηρίω […] Η Κυβέρνησις είναι αδύνατον να δεχθή όπως προεδρεύσουν οι αναφερόμενοι μετά. των νομίμων αντιπροσώπων τον Ελληνικού λαού, υπομιμνήσκει δ’ ότι απόπειρα τυχόν αυτών, όπως βιαίως πραγματοποιήσωσι τους σκοπούς των, θ’ απετέλει έγκλημα κατά της εν Ελλάδι καθεστηκυίας τάξεως, την οποία έχει η κνβέρνησις καθήκον να προασπίσει και αν ακόμη ευρεθή εις την λυπηροτάτην ανάγκην να χρησιμοποίηση προς τούτο την ένοπλον δύναμιν. Η κυβέρνησις άλλως τε ελπίζει ότι οι Κρήτες αντιπρόσωποι δεν θα φθάσουν να ωθήσουν τα πράγματα μέχρι τοιαύτης ακρότητος και ότι ο εγνωσμένος αυτών πατριωτισμός θα τους ανάγει εις την αναγνώρισιν ότι ο επιδιωκόμενος υπ’ αυτών Εθνικός σκοπός ήκιστα δύναται να υπηρετηθή διά προκλήσεως εσωτερικών αταξιών και ανωμαλιών».
[Κ Σβολόπσυλος, Ιστορία τον Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΔ’, Εκδοτική Αθηνών,
Αθήνα 1977. σελ. 284]
Κείμενο 2
Η συνείδηση της ανεπάρκειας των προϋποθέσεων οι οποίες θα ήταν δυνατόν να επιτρέψουν την αποτελεσματική διεκδίκηση των εθνικών δικαίων στο στρατιωτικό ή το διπλωματικό πεδίο ενίσχυσε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην απόφαση να καλλιεργήσει κλίμα υφέσεως στις σχέσεις τον με τους βαλκανικούς γείτονες και, ιδίως, την Τουρκία. Ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός επιδίωκε, πράγματι, από το ένα μέρος να αποφύγει μια άκαιρη και ίσως μοιραία περιπέτεια και από το άλλο να κερδίσει πολύτιμο χρόνο στην προσπάθεια για την ενίσχυση του ένοπλου δυναμικού της χώρας. Η άμεση συνειδητοποίηση της γενικότερης αυτής αναγκαιότητας εξηγεί τη συγκρατημένη και μετριοπαθή στάση του απέναντι στην επικυρίαρχη Τουρκία, στα τελευταία ιδίως χρόνια της πολιτείας του στην Κρήτη. Θα ήταν ακόμη δυνατόν να υποστηριχθεί ότι, ευθύς μετά τον Ιούλιο του 1908, είχε προσωρινά τουλάχιστον συμμεριστεί τις τολμηρές ελπίδες ευρύτερων κύκλων του πανελληνίου για μια εποικοδομητική συνεργασία των δύο λαών στα πλαίσια του φιλελεύθερου συντάγματος που επαγγελλόταν η νεοτουρκική επανάσταση και, κατ’ επέκταση, στο επίπεδο των διακρατικών ελληνοτουρκικών σχέσεων. […] Άμεσα συναρτημένη με τη γενικότερη αυτή φροντίδα είναι δυνατόν να θεωρηθεί και η τακτική του Βενιζέλου στην αντιμετώπιση των ειδικότερων προβλημάτων της Κρητικής Πολιτείας.
[Κ. Σβολόπουλος, Ιστορία τον Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΔ’, Εκδοτική Αθηνών,
Αθήνα 1977, σελ. 280]
(Μον.25 )