ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ                            ΟΝΟΜΑ :

ΚΡΗΤΙΚΟ  ΖΗΤΗΜΑ                                  ΒΑΘΜΟΣ

( σελ. 206-220 )

 

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ

 

ΟΜΑΔΑ   Α

ΘΕΜΑ  Α 1 1

 

 Να συνδέσετε τα στοιχεία της Α στήλης με τα αντίστοιχα της Β στήλης :

 

( Μον. 10 )

                                                                                          

 

ΘΕΜΑ Α12

‘’ Κρητική Τριανδρία’’  : Σύντομος ορισμός

( Μον. 10 )

                                                                                              

 

ΘΕΜΑ Α21

Η Αρμοστεία του Αλέξανδρου Ζαΐμη

(Μον.20 )

                                                                                        

 

ΘΕΜΑ Α22

Η μετάκληση του Βενιζέλου στην Αθήνα και οι  επιπτώσεις στο Κρητικό ζήτημα

( Μον. 20 )

 

ΟΜΑΔΑ Β

Αντλώντας στοιχεία από την πηγή και ανακαλώντας τις ιστορικές σας γνώσεις να δείξετε τους λόγους που οδήγησαν ,βαθμηδόν, στην κήρυξη της επανάστασης του Θερίσου.

                                     (Αποσπάσματα από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους)

                                                                                          

 

 

Πίσω, πράγματι, από την επίκληση του άτοπου επιχειρήματος ότι ή πολιτική παρουσία του Βενιζέλου αντιπροσώπευε «αληθή επιβουλήν» κατά της εθνικής ιδέας, δύσκολα ελάνθανε, όχι τόσο ή εν­συνείδητη υστεροβουλία, όσο ή εσφαλμένη εκτίμηση των καθοριστικών δεδομένων της Κρητικής πολιτικής πραγματικό­τητας και οι παρορμήσεις τής αυταρχικής ατομικής ιδιοσυστα­σίας του πρίγκιπα. “Αντί να ευνοήσει, πρώτος αυτός, την αφο­μοίωση των εσωτερικών αντιθέσεων στο πλαίσιο τής πολιτεια­κής νομιμότητας, ό ύπατος αρμοστής, με την τακτική τής απηνούς διώξεως του Βενιζέλου και των πολιτικών φίλων του, εξέθρεψε ουσιαστικά την αντιπολιτευτική αντίδραση και διεύρυνε το χάσμα ανάμεσα στην αρμοστειακή εξουσία και στην αντιπολιτευτική μειοψηφία.

   Ή ιδιαίτερη όμως κλίση του προς τις μεθόδους της συγκεντρωτικής δια κυβερνήσεως  και η απέχθεια προς την πρακτική του  κοινοβουλευτισμού
ήταν φυσικό να τον τρέψουν τελικά προς την αντίθετη κατεύθυνση.  Ή  ουσιαστική  κατάργηση  του πολιτικού διαλόγου,  η εκτροπή της διοικήσεως σε πράξεις αυθαίρετες και ο ουσιαστικός  αποκλεισμός  των   Κρητών  από  τη   διαδικασία  για τη λήψη των κρίσιμων αποφάσεων,  αποτέλεσαν τις ακραίες  αδυναμίες τής αρμοστειακής διακυβερνήσεως στο πολιτικό
και στο διοικητικό πεδίο.       

  Ο διορισμός των δημοτικών αρχών, ό περιορισμός  του δικαιώματος του συνέρχεσθαι,  η  διοικητική ανάκληση    της αδείας για την έκδοση εφημερίδας, μέτρα βασισμένα σε  αποφάσεις τής ίδιας της βουλής, υπογράμμιζαν την ανεξέλεγκτη παντοδυναμία της φιλοπριγκιπικής πλειοψηφίας σε βάρος των ουσιαστικών εγγυήσεων του Συντάγματος. 

            Το τελευταίο, εξάλλου, αυτό φαινόμενο έτεινε να συνδυασθεί ολοένα και περισσότερο με την εκχώρηση της ουσιαστικής διαχειρίσεως
των πολιτικών θεμάτων σε Αθηναίους συμβούλους και δημό­σιους λειτουργούς και την προώθηση τους στις καίριες θέσεις της διοικήσεως.

Η συγκεφαλαίωση των αρνητικών στοιχείων τής πριγκιπικής διακυβερνήσεως θά ήταν οπωσδήποτε αφελής, χωρίς την αναφορά στην οικονομική δυσπραγία τής Μεγαλονήσου. Η έλλειψη τεχνικών μέσων και χρηματικών πιστώσεων ανέστελλε εξακολουθητικά την ανάπτυξη της γεωργικής παραγωγής.  Η αδυναμία για την ανάληψη των βασικών έργων υποδομής — λιμένων, μέσων και οδών επικοινωνίας — ήταν βασικά συνυφασμένη με την πενιχρότητα των οικονομικών πόρων του αυτόνομου Κρητικού οργανισμού. Χωρίς εντούτοις να υιο­θετηθεί ή ακραία άποψη περί της ενσυνείδητης τάχα αντιδρά­σεως του πρίγκιπα σε κάθε μέτρο ικανό να αποστερήσει το επιχείρημα της οικονομικής στασιμότητας ως μέσο για τον εκβιασμό τής ενωτικής λύσεως, θα ήταν δυνατό να υποστηριχθεί ότι ή συστηματική ώθηση προς την οικονομική ανασύνταξη και ανάπτυξη τής Μεγαλονήοου δεν είχε αποτελέσει πρωταρ­χικό σκοπό για τις αρμοστειακές αρχές, αποκλειστικά σχεδόν προσηλωμένες στην ταχύτερη δυνατή επιδίωξη τής ενώσεως.

(Μον. 40 )