Ο μικρός οπλίτης δεν είχε προβλέψει το επόμενο μάθημα.
Στο πλάι του ήταν ο δάσκαλός του.
Ήταν και οι δύο οπλισμένοι.
Ένιωθε αθάνατος.
Τουλάχιστον όσο ήταν μόνοι τους.
Όταν όμως είδε τους πέντε εχθρούς τους άλλαξε γνώμη.
− Δάσκαλε, είναι πέντε…
− Χαίρομαι που δεν ξεχνάς την αριθμητική σου.
− Μα είμαστε δύο.
− Ποια πράξη σ’ απασχολεί;
− Η διαφορά στην αφαίρεση.
− Αυτό είναι στην αρχή.
− Και στο τέλος;
− Θα είμαστε περισσότεροι από αυτούς κατά δύο μονάδες.
− Δάσκαλε, το χιούμορ σας είναι ειδικό.
− Ετοιμάσου, μαθητή.
Ο μαθητής ήρθε κοντά στο δάσκαλο για να καλύπτεται από την ασπίδα του. Και οι πέντε έγιναν μία γροθιά.
Ο δάσκαλος ήταν ακίνητος και παρέμεινε έτσι.
Ακόμα και μετά τα πρώτα χτυπήματα πάνω στην ασπίδα του.
Ενώ ο μικρός οπλίτης πλήγωσε έναν από τους εχθρούς.
Οι ασπίδες τους είχαν γίνει μία.
Η φιλοσοφία τους.
Άντεξαν την επίθεση και πέρασαν στην αντεπίθεση.
Τότε είδε το δάσκαλο να κινείται παράξενα.
Πλάγια επίθεση.
Συντονίστηκε μ’ αυτόν δίχως να δίνει σημασία στους αντιπάλους.
Ήταν γίγαντες μπροστά του.
Αλλά είχαν αδύνατα σημεία.
Κι αυτός ήταν πολύ γρήγορος.
Έτσι οι λίγοι έγιναν σπάνιοι.
− Μέτρησες, μαθητή;
− Είχατε δίκιο, δάσκαλε.
− Η διαφορά μας λοιπόν ήταν θέμα χρόνου.
− Και τώρα είμαι ωραίος.
− Ακριβώς.
− Δάσκαλε;
− Πες μου.
− Πώς τα καταφέραμε; Αφού ήταν πολλοί.
− Για μας θα είναι πάντα πολλοί.
− Τι θέλετε να πείτε;
− Ποτέ δεν είμαστε οι περισσότεροι.
− Οι Έλληνες;
− Αλλά είμαστε οι σπάνιοι.
Ο μικρός οπλίτης σκέφτηκε την λακωνική πρόταση.
Δεν ήταν ανάγκη να πει περισσότερο.
Η δράση τους ήταν η απόδειξη.
Τα νοητικά σχήματα του δασκάλου είχαν πάρει σάρκα και οστά.
Ήταν το σώμα του και το πνεύμα του Ελληνισμού.

Η ορειχάλκινη ασπίδα ήταν πολύ βαριά για τον μικρό οπλίτη.
Την εξέτασε με περιέργεια.
Αναρωτιόταν πώς θα τον προστάτευε.
Αφού δεν μπορούσε ούτε καν να την σηκώσει.
Ξαφνικά εκείνη τη στιγμή άκουσε μια κραυγή!
Φοβήθηκε.
Αλλά δεν το έδειξε.
Τότε ακολούθησε ένας θόρυβος.
Ένα δόρυ ερχόταν καταπάνω του.
Γρήγορα σήκωσε την ασπίδα δίχως να σκεφτεί το βάρος.
Ίσα ίσα που πρόλαβε να προστατευτεί.
− Μπράβο μαθητή.
Ήξερε αυτή τη φωνή αλλά δεν είπε τίποτα.
Συνέχισε να κρατά την ασπίδα του.
Τότε δέχτηκε ένα δεύτερο δόρυ.
Και πάλι η ασπίδα τον προστάτευσε.
− Δάσκαλε;
− Πες μου.
− Κατάλαβα το μάθημα.
− Τώρα ξέρεις ότι το βάρος της είναι η προστασία της.
− Κι αν ήταν ξύλινη;
− Θα ήσουν Πέρσης κι όχι Έλληνας.
− Και στη μάχη;
− Θα έχανες τη ζωή σου.
Ο μαθητής σηκώθηκε επιτέλους δίχως να αφήσει την ασπίδα.
Μόνο τότε ο δάσκαλός του, του έδωσε ένα σιδερένιο ξίφος.
Εκείνος φορούσε ήδη τη βαριά πανοπλία του και περικνημίδες.
Παντού ήταν λαβωμένη αλλά δεν την άλλαξε.
Την είχε ήδη στον Μαραθώνα.
− Έχω δικαίωμα τώρα;
− Ναι γιατί είσαι ζωντανός.
− Κι αν είχα πεθάνει δάσκαλε;
− Δεν θα ήσουν μαθητής μου.
− Μάλιστα, δάσκαλε.
− Το ξίφος κάνει τη διαφορά.
− Με το κοντό δόρυ.
− Ακριβώς και η διαφορά κάνει τη διαφορά.
− Και τώρα;
− Χτύπα με.
Ο μικρός οπλίτης παρέμεινε ακίνητος.
Δεν μπορούσε να χτυπήσει το δάσκαλό του.
Ακόμα κι αν ήταν αυτός που του το ζητούσε.
− Πρέπει να μάθεις.
− Μα δεν μπορώ.
− Τότε ούτε στη μάχη θα μπορέσεις.
− Θα είμαι δίπλα σας.
− Τότε δείξε μου την υπέρβαση που θα κάνεις.
Τότε ο μαθητής κατάλαβε ότι αν δε ακολουθούσε τον δάσκαλό του θα δείλιαζε μπροστά στον εχθρό.
Κι όταν σήκωσε το σιδερένιο ξίφος άρχισε το μάθημα του δασκάλου. Θα παρέμεναν ζωντανοί στην επόμενη μάχη.