– Ο λαός μας δεν είναι έτοιμος, Ρήγα.
– Γι’ αυτό και πρέπει να τον προετοιμάσουμε.
– Μα ζει μέσα στη σκλαβοσύνη.
– Δεν είναι όμως σκλάβος.
– Εσύ δεν είσαι. Και σκότωσες τον τύραννο.
– Τότε θα δείξουμε στον κάθε Έλληνα.
– Την ελευθερία;
– Την αναγκαιότητά της.
– Και ποιος θα τολμήσει να κάνει αυτό το μάθημα;
– Εμείς!
– Εμείς;
– Βλέπεις κανένα άλλο;
– Όχι, κανένα.
– Τότε είναι αναγκαίο.
– Μα θα πεθάνουμε.
– Όλοι πεθαίνουμε.
– Θα μας βασανίσουν.
– Μόνο αν το έργο μας το αξίζει.
– Με σένα… Δεν έχουμε επιλογή.
– Θα χτίσουμε ένα τοίχο βιβλίων.
– Και πού θα βρεις τα κείμενα;
– Μέσα στο φως και θα τα μεταφράσουμε.
– Και αν δεν αρκούν για τους δικούς μας;
– Θα γράψουμε κι εμείς!
– Θα μας καταδικάσεις όλους.
– Θα τους απελευθερώσουμε όλους.
– Μα πώς;
– Από τη σκλαβιά της σκέψης.
– Χρειάζονται δράση.
– Η δράση δίχως σκέψη δεν έχει αποτέλεσμα.
– Και η σκέψη μας;
– Θα είναι το προζύμι του λαού μας.
– Το προζύμι;
– Για να γίνει το ψωμί, κάποιος πρέπει να κάνει προζύμι.
– Μα κανείς δεν τρώει προζύμι.
– Ακριβώς.
– Δεν σε καταλαβαίνουμε.
– Το ψωμί είναι απαραίτητο για τους δικούς μας.
– Σωστά.
– Και το προζύμι είναι αναγκαίο.
– Γιατί;
– Δίχως αυτό δεν υπάρχει το απαραίτητο.
– Αντιλαμβάνεσαι τι λες;
– Εντελώς.
– Ετοιμάζεις μια επανάσταση που δεν θα καταλήξει.
– Δεν είναι ο σκοπός της.
– Και ποιος είναι;
– Ν’ ανάψουμε την επόμενη.
– Θα πολεμήσουμε για τους επόμενους;
-Είμαστε το προσάναμμα του ξύλου της μνήμης.
– Ποιο είναι το ξύλο της μνήμης;
-Η επόμενη επανάσταση.
– Μας ζητάς να σε βοηθήσουμε για μια επανάσταση που θα αποτύχει.
– Για να πετύχει η επόμενη.
-Αυτό δεν είναι αγώνας.
– Είναι θυσία !
– Θέλεις να θυσιαστούμε για το λαό μας.
-Δεν θέλω τίποτα άλλο. Δεν έχει άλλη ανάγκη.
– Πρώτη φορά ακούω τέτοια λόγια.
– Μετά τη σιωπή υπάρχουν πάντα τα πρώτα λόγια.
– Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι μας ζητάς.
– Επειδή βλέπεις μόνο ένα βιβλίο.
– Κι αν δω πολλά, τι θα γίνει;
– Τότε θα δεις τον τοίχο.
– Τοίχος βιβλίων.
– Κι η επανάστασή μας θ’ αρχίσει με τους Έλληνες του εξωτερικού.
– Είναι ελεύθεροι…
– Όχι ακόμα πολιορκημένοι.
– Και θα τους βάλουμε στον αγώνα.
– Η ένωσή τους είναι η ουσία για μας.
– Διαφωτισμός, λοιπόν.
– Και μετά επανάσταση.
– Αντιλαμβάνεσαι ότι ανήκουν στη διασπορά.
– Αυτή η διασπορά θα βοηθήσει το λαό μας που ζει μέσα στη σκλαβιά.
– Και πώς θα τους βάλουμε να αγωνιστούν για κάτι που δεν υπάρχει;
– Θα κάνουμε μια Χάρτα.
– Μια Χάρτα;
– Με τη Χάρτα θα τους δείξουμε ποιος είναι ο Ελληνισμός.
– Για ποιο λόγο;
– Είναι σαν εσένα, προς το παρόν βλέπουν μόνο τον Έλληνα…
– Το βιβλίο…
– Και όχι τον Ελληνισμό!
– Τον τοίχο.
– Η αντίσταση των γραμμάτων.
– Για ν’ αγαπήσεις πρέπει να ξέρεις.
– Αν δεν ξέρεις αγαπάς τη γη σου.
– Κι όχι τη γη μας.
– Ενώ η ουσία είναι η γη του Ελληνισμού.
– Ποιος θα το καταλάβει;

– Το μέλλον.
– Κι εμείς τι είμαστε τότε.
– Εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν.
– Και το παρόν το σκέφτεσαι;
– Το παρόν είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
– Και θέλεις να τα βάλεις με την Υψηλή Πύλη;
– Αυτή τα έβαλε μ’ εμάς.
– Και δεν πρόκειται να το ξεχάσεις.
– Δεν ξεχνώ και ζω για τους άλλους.
– Μα οι άλλοι δεν ξέρουν ακόμα.
– Γι’ αυτό θα είναι οι επόμενοι.
– Ρήγα, δεν ξέρω πώς να σε πιάσω.
– Μη με πιάσεις, έλα μαζί μου.
– Σε αυτήν τη θυσία.
– Σε αυτόν τον αγώνα.
– Για να πεθάνουμε μαζί.
– Για να δούμε αν αξίζει να ζήσουμε μαζί.
– Κι αν…
– Θα έχουμε κάνει ό,τι μπορούσαμε.
– Δεν μπορώ.
– Τότε θα κάνεις ό,τι δεν μπορείς.
– Είσαι απίστευτος.
– Μόνο στο Θεό μας να πιστεύεις.
– Πώς είσαι τόσο σίγουρος;
– Διότι είναι αναγκαίο.
– Και αυτό σου αρκεί;
– Ναι, βέβαια.
– Θα δώσεις τη ζωή σου για ένα αόρατο στόχο.
– Αν δεν ήταν αόρατος δεν θα ήταν στρατηγικός.
– Έχεις δίκιο, απλώς μ’ έχει συγκλονίσει αυτή η συζήτηση.
– Χριστόφορε, αν δεν ήσασταν άξιοι, δεν θα σας μιλούσα με αυτόν τον τρόπο.
– Με τον Ευστράτιο θα είμαστε ως το τέλος μαζί σου.
– Το ξέρω, φίλοι μου.
– Κι εμάς;
– Η επανάσταση θα μας χρειαστεί όλους.
– Κι ο θρύλος;
– Μόνο το έργο μας.
– Πρέπει να γράψεις αυτές τις τρομερές σκέψεις.
– Έχω ένα Θούριο στο νου μου.
– Θα πρέπει να είναι πάνω στα χείλη όλων των Ελλήνων την ώρα του θανάτου.
– Του θανάτου.
– Θα πεθάνουμε για να δώσουμε την ελευθερία.
– Δεν είναι πια επιλογή.
– Η ανάγκη επέλεξε για μας.
– Κι εμείς σ’ ακολουθούμε έως το τέλος.
– Θα σας χρειαστώ και μετά.
– Τότε θα είμαστε εδώ και πάλι.
– Είμαστε το μελάνι του λαού μας.
– Και θα γράψουμε την ιστορία του με το αίμα μας.
– Και τη βοήθεια του θεού μας.

Τρία κόκκινα σημεία
μέσα σ’ ένα κινηματογράφο
εξετάζουν το πάθος
που χάρισε
ένας άνθρωπος
και μόνο
σ’ ένα χώρο
όπου το κενό
έγινε κενότητα
λόγω της θυσίας
δίχως να το αντιληφθεί
η κοινωνία της λήθης
που περνά δίπλα
δίχως να δώσει σημασία
στις ανθρώπινες σχέσεις
και στις διακλαδώσεις
του πολλαπλού χρόνου
την ώρα της ανάγκης
έτσι τα τρία
αποσιωπητικά*
έδωσαν το στίγμα τους
μέσα στην παράξενη
σκακιέρα του Θησείου.

Το κόκκινο και το λευκό
είναι ο άνθρωπος
από το Αγρίνιο
που θέλει
να προσφέρει
το λευκό
γαρύφαλλο
στους δικούς του
για να μοιραστεί
με την ανθρώπινη
αυτή κίνηση
την αγάπη του
για τη φύση
μέσα στον κινηματογράφο
που τόσο αγαπά
εδώ και δεκαετίες
και χτίζει με εικόνες
το κέντρο του Θησείου
για να παραμείνει
ανάμεσα στα αρχαία
η δύναμη της ζωής
κοντά στους ανθρώπους.

Όταν μας μιλούσε το παρελθόν
γύρω από το τραπεζάκι
μας φωτογραφούσε το μέλλον
τη στιγμή του παρόντος
για να μην ξεχάσει
κανένας μας τη γέφυρα
όπου σμίξαμε όλοι
για να δώσουμε το στίγμα
της νοημοσύνης
που αντιστέκεται
δίχως να περιμένει
τίποτα από τη ζωή
παρά τη δυνατότητα
να προσφέρει χαρά
σε όλους τους άλλους
ανοίγοντας τον ουρανό
ενός κινηματογράφου
που θέλει τη ζεστασιά
των θεατών που αγαπούν
για να συνεχίσει
τη μυθική του πορεία
ανάμεσα στα χρόνια.

Κάτω από την οθόνη
ο Θωμάς περπατούσε
για να έρθει ν’ αγγίξει
τους ανθρώπους
που τον περίμεναν
σ’ ένα τραπεζάκι
για να τους πει
για το παρελθόν
που έζησε μαζί
με τον μικρό Βασίλη
που γιόρταζε
σαράντα τέσσερις φορές
την αγάπη του για τη ζωή
κι ήθελε να τη μοιραστεί
με αυτόν που του έμαθε
τον παράδεισο του κινηματογράφου
ακριβώς κάτω από το μάρμαρο
το πιο λευκό των αιώνων
και το πράσινο των δέντρων
που κρατούν τον ουρανό
πάνω από την πατρίδα μας
για να υπάρξει
και το μέλλον μας.

Με το παπούτσι στο χέρι
ο κόκκινος Θωμάς
μας έδειξε το δρόμο
του κινηματογράφου
που άνοιξε το 1935
κάτω από την Ακρόπολη
για να γεμίζει τις νύχτες
με τις εικόνες της οθόνης
για να μπει η έβδομη τέχνη
μέσα στη ζωή μας
και να γίνει κι αυτή
λίγο πιο γλυκιά
με μια βυσσινάδα στην καρδιά
κι ένα γαρύφαλλο στο χέρι
κι αν δεν υπήρχαν
ακόμα τα καθίσματα
καταλάβαμε πως
ο κινηματογράφος μας
ήταν γεμάτος αγάπη
γιατί ένας άνθρωπος
με την παρουσία του
ήταν η απόδειξη
της αντίστασης στη λήθη.